Er is veel onbegrip in de wereld. Zo is het een hardnekkig misverstand dat onderwijsvakanties veel te lang zijn. En ook nog onverdiend, omdat docenten het hele jaar maar een beetje doorlummelen. Deze opvatting is echter ongefundeerd en bijzonder eenzijdig.
In deze dagen van laatste loodjes, met de finish in zicht, voel ik me vaak wat tekort gedaan. Gedurende het hele jaar leef ik me in in de belevingswereld van mijn studenten. Ik stap zonder meer over van Hyves naar Facebook en ben daarin in no-time thuis. Ik twitter me wezenloos. Ik installeer elke hippe app op mijn smartphone en al vóór de start van de kaartverkoop heb de line-up van Pinkpop en Lowlands paraat. Ik sta vooraan om deel te nemen aan nieuwe hypes, van swaffelen tot planking.
Bovenstaande geldt vooral voor de voltijdstudenten. Van mijn deeltijdstudenten weet ik waar zij werken en hoe hun gezinssamenstelling is. Als een van hun kinderen ziek is, stuur ik een kaartje en regel ik eventueel uitstel voor een tentamen of als het moet een oppas.
Wie goed doet, goed ontmoet, denk ik dan, geheel in lijn met mijn positieve levensopvatting. Maar veel begrip komt er niet terug. Terwijl ik probeer binnen de deadline van vijf werkdagen ruim honderd lijvige onderzoeksrapporten van een beoordeling te voorzien, beginnen studenten al vanaf dag twee te mailen en te bellen wanneer het cijfer bekend wordt. Ik leg dat keer op keer heel rustig uit, terwijl de klok intussen doortikt.
Want ach, ja… Studenten verkeren in de veronderstelling dat het corrigeren van die rapporten mijn enige dagbesteding is. Ze weten nu eenmaal niet dat ik intussen ook bezig ben met het voorbereiden van het nieuwe studiejaar: het schrijven van werk- en competentieboeken. Aansturen van een blokteam. Het bekijken, vergelijken, analyseren en beoordelen van onderwijsevaluaties. Het ontwikkelen van een geheel nieuw vak. Het uitwerken van nieuw voorlichtingsmateriaal. Het bedenken van nieuwe werkvormen. Overleg over de opleidingsaccreditatie. Wat niet veel mensen weten is dat een volledige docentenwerkweek volgens de onderwijscao geen 36, geen 40, maar 42 uur beslaat!
Een privéleven past natuurlijk al helemaal niet in het plaatje. De coördinatie van de zo noodzakelijke verbouwing van de keuken, het koortsachtig zoeken van een vervanger voor de afgehaakte schilder, kinderchauffeur spelen van of naar het zwembad, diep in de nacht voor de kroeg staan om een aangeschoten dochter veilig naar huis te begeleiden, een dementerende ouder dagelijks geduldig uitleggen hoe de afstandsbediening ook alweer werkt.
Over een paar dagen, voorbij de finish, ben ik mentaal en fysiek uitgeput. Dat herstel duurt zo’n drie weken. Daarna heb ik nog drie hele weken van rust en ontspanning. Ach nee, ik verwacht geen begrip.
Deze column werd eerder online gepubliceerd voor medewerkers en studenten van Fontys Hogescholen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten