Sollicitatiebrieven

Op het schooltje waar ik werk probeer ik de studenten te bekwamen in de kunst van het solliciteren. Dat talent komt immers goed van pas wanneer ze eenmaal hun diploma hebben. Ik doe dat graag en ik ben er ook best goed in: ooit had ik zelfs een sollicitatieverslaving.

Zeker: jarenlang schreef ik met grote regelmaat brieven op utopische en onmogelijke vacatures, als een soort schreeuw om aandacht en erkenning. Ik zag het als een uitdaging daarop te worden uitgenodigd, wat ook vaak lukte.. Mijn carrière heeft dan ook het patroon van een lappendeken, een soort quilt met allemaal kleine lapjes die in weinig op elkaar lijken. Terugkijkend leverde dat niet echt een coherent cv op. Nooit werkte ik ooit ergens langer dan vijf jaar. Tot ik dus terechtkwam in mijn huidige baan, waar ik van mijn verslaving mijn werk kon maken.

En nu zit ik ook aan de andere kant van de tafel. De vacature voor een nieuwe collega leverde een kleine vijftig brieven op, waaruit ik - samen met een andere collega – een handvol kandidaten mocht selecteren die we zouden uitnodigen voor een gesprek. Het aanbod bleek uiterst gevarieerd. Sommige briefschrijvers leefden zich uit in hun cv, dat in full colour was afgedrukt, voorzien van de modellenfoto die vast ook was te vinden op het Tinderprofiel, in zes verschillende lettertypes en met een speelse lay-out. Allemaal deden ze hun best om dat overzicht van loopbaan en persoonlijkheid op een enkel A4’tje te krijgen. Behalve een 24-jarige kandidate, die een uitgebreid verslag wist te geven van alle hockey-, roei- en handbalclubs waarbinnen zij actief is en de betrekkingen die zij sinds haar veertiende jaar had uitgevoerd (van krantenwijk en afwashulp tot serveerster en call-center-supervisor). Voor het gehele cv had zij zes kantjes nodig. Een 59-jarige medekandidaat wist een carrière met veertien (!) werkgevers te beperken tot een dubbelzijdig gedrukte A4. Zelf vond ik dit overzicht wel wat confronterend. We legden de mijnheer ter rechterzijde. Op de afwijzingenstapel.

Ook waren er nog kandidaten die in hun brief ook maar direct naar twee (volkomen) andere vacatures binnen de organisatie solliciteerden. Een daarvan gaf aan dat de voorkeur uitging naar een aanstelling voor onbepaalde tijd. Ook gaf zij vast heel praktisch dag en tijd door waarop haar agenda het toeliet om voor een gesprek langs te komen. Heel voortvarend. Maar ook deze mevrouw verschoven we naar rechts. Net zoals de kandidaat die een zin begon met ik wordt. We wilden niet meer weten wat hij werd – ook hij verhuisde naar rechts. Het betrof tenslotte een vacature voor een taaldocent.

Sommige schrijvers voldeden niet aan de eisen of aan het geschetste profiel. Een enkeling deed nog een dappere poging aan te geven dat hij/zij dit gemis meende te compenseren met jeugdig enthousiasme, bovenmatige inzet, flexibiliteit of een gezonde honger naar kennis. Hierbij was ik zelf geneigd om de ongeschikte kandidaat toch een kans te geven, waarschijnlijk vanwege de herkenbaarheid van het relaas, want ja: zo deed ik dat ooit immers ook. Maar mijn meesorterende collega kende geen genade.

En zo lukte het ons om de stapel terug te brengen tot vijf kandidaten die op papier voldoende geschikt leken om onze nieuwe collega te worden. Was onze intuïtie goed?

We weten het nog niet. De gesprekken moeten nog plaatsvinden. Wordt derhalve vervolgd.