Flirten

Van een ding ben ik absoluut zeker: ik heb een overtuigende hekel aan mensen die onwrikbaar stellig in hun mening zijn. Dat komt waarschijnlijk omdat ik zelf zo’n genuanceerd type ben, dat altijd de voors en tegens afweegt en vervolgens niet toekomt aan het formuleren van een mening. En misschien omdat ik, vanwege grote klantgerichtheid, mezelf maar weinig centraal stel. Of… ik ben gewoon naïef.

De afgelopen week werd ik weer eens  met alle bovengenoemde eigenschappen op verwarrende wijze geconfronteerd. Een nieuwbakken schoonzus, gezellig en spontaan, maar met overduidelijke eigen mening, vertelde dat zij de laatste editie van een populair damesmaandblad had aangeschaft omdat hierin aandacht werd besteed aan het fenomeen Flirten. En daar lustte schoonzus wel pap van! ‘Maar hoezo dan?’ vroeg ik mij hardop af. Zij had toch nog niet zo lang geleden een leuke vent aan de haak geslagen? Met grote stelligheid legde zij mij uit dat het een weinig met ander te maken had, mij vervolgens in verwarring achterlatend. Gelukkig stelde De Ware mij gerust met de constatering dat ik nu eenmaal niet van het Flirterige Soort ben. (En het derhalve dus wel nooit zal begrijpen).

Enkele dagen geleden vond hier ter stede weer het Evenement Van Het Jaar plaats: een lokale happening die zijn weerga niet kent. Traditiegetrouw (en uiterst traag) bewoog ik mij op de drukste avond met een groepje nauwkeurig geselecteerde vrienden over het evenemententerrein tot het moment dat we een plek in de menigte vonden die goed genoeg voelde om ons voor langere tijd op te stellen. We leunden achterover met onze versnapering en lieten ons vermaken door het uitzicht op al die andere evenementgangers. 

Plotseling kwam vanuit de menigte (of vanuit het niets?) een jonge, frisse, blozende figuur recht op mij af en keek mij aan met een blik waarin te lezen viel: ‘Ik ben al de hele avond naar je op zoek en eindelijk heb ik je gevonden!’ De verbale communicatie luidde als volgt: ‘Weet je misschien waar ik het café X kan vinden?’ (X staat hier voor zo’n beetje het meest foute horeca-etablissement in de wijde omtrek.) Klantgericht als ik ben aarzelde ik niet een gedetailleerde routebeschrijving te geven  - niet de kortste, wel de snelste – naar het gevraagde adres. Al wijzend en zwaaiend namen Fris & Blozend en ik weer afscheid.

Een lieve vriendin, gezellig en spontaan, maar altijd met een uitgesproken eigen mening, was getuige van bovenstaande interactie en keek mij na afloop van deze secondenlange ontmoeting verbijsterd aan. Of ik werkelijk geloofde dat Fris & Blozend op zoek was naar café X? En waarom ik Fris & Blozend daarvan dan niet weerhouden had in plaats van weer zo klantgericht te reageren? Had ik dan niet door dat het hier ging om een klassieke openingszin?? Een transparante versiertruc van het zuiverste water?

Nee, ik had het niet door. Ik heb geen oog of oor voor dubbele agenda’s. Ik reageer primair klantgericht en vorm veel later pas een eigen mening. Tja, ik ben nu eenmaal niet van het Flirterige Soort. Of ik ben gewoon naïef. Maar ik zal het derhalve dus wel nooit begrijpen.