Structuur

The party’s over. De mijlpaal is bereikt. Maar er zijn nog wel een paar dingen waarop ik even terug wil komen. Want op mijn leeftijd denk je toch echt jezelf te kennen. Maar nee: ook dan kun je altijd nog wat over jezelf leren. Of in elk geval over het beeld dat anderen van je hebben.

De belevenissen die ik hier onlangs schetste tijdens de reünie van mijn middelbare school, werden ook gelezen door mijn Boezemvriendin, die mij bij dat evenement vergezelde. Zij herkende zich wel in mijn beschrijving, voelde zich zelfs gevleid, maar wees me er toch fijntjes op dat we eigenlijk maar een paar ijdeltuiten waren. Dat hoefde ze mij natuurlijk niet echt te vertellen: daar ben ik mezelf wel degelijk van bewust.

Mijn eigen mijlpaalverjaardag vierde ik met een feestthema dat teruggreep naar mijn geboortejaar: een periode waarin de mode zich kenmerkte door stijl en klasse, maar ook een zekere saaiheid. Ik zocht wekenlang naar een geschikte outfit, bestelde een veel te duur shirtje bij een exclusieve Berlijnse webwinkel, kocht er twee verschillende broeken bij (want niet in staat te kiezen) en schoof op de ochtend van de partydag het hele setje opzij en trok iets uit de kledingkast wat daar al jaren ongedragen hing.  Wat later tijdens de feestavond trok ik het dure shirtje nog even aan, zodat die uitgave toch niet geheel voor niets was geweest.

Ik vroeg mijn creatieve kapster een passend kapsel uit te zoeken, maar niet zonder hierbij zelf vooraf uitdrukkelijke instructies te geven.

Ja, ik weet het al jaren: ich bin ein ijdeltuit! I’m sexy and I know it.

Tijdens het feest spraken en zongen veel lieve vrienden mij toe. Hartverwarmend was het, vooral vanwege de herkenbaarheid: zij zagen in mij precies die eigenschappen, die ik mezelf ook zo graag toedicht, inclusief de afwijkende merkwaardigheden, waarvoor ik me de loop der jaren steeds minder ben gaan schamen. Fijn als mensen je herkennen voor wie je zelf denkt dat je bent en dat ook nog waarderen!

Tot mijn verrassing werd mij – meer dan eens - een eigenschap toebedeeld die ik minder in mezelf herken. Structuur! Hoe nauwgezet, zorgvuldig en georganiseerd ik zou zijn. Eigenaardig: ik ken geen grotere chaoot dan ik. Mijn bureau is zowel thuis als op mijn werk een onoverzichtelijke jungle van papier, pennen, kantoorartikelen en weinig gebruikte ladenbakjes. In mijn hoofd is het vaak even druk: ik stotter misschien wat minder dan vroeger, maar maak mijn zinnen maar zelden af.

En toch…: structuur! Hoe is dit beeld nu toch ontstaan?

Over deze vraag heb ik lang nagedacht. Het antwoord moet wel haast zijn dat ik beschik over een  enorm acteertalent. Daarmee moet ik misschien maar eens wat doen.