Verwondering

De stoere Anouk die zichzelf opwerpt als Neerlands’ vertegenwoordigster op het komende Eurovisiesongfestival, de partijtop van Groen Links die eerst zichzelf en vervolgens de hele partij uit de markt prijst, een radio-dj die volledig overspannen raakt van een zomervakantie met Jan Smit en Nick & Simon… Wonderlijke gebeurtenissen uit de afgelopen nazomer.

Ondanks mijn nu  toch wel volwassen  leeftijd  kan ik mij nog kinderlijk oprecht verbazen om de dingen om mij heen. Niet af en toe, maar voortdurend. In een vreemde omgeving met veel nieuwe prikkels zelfs nog meer. Andere culturen, ongebruikelijke gewoontes, merkwaardige mensen roepen bij mij immer weer verwondering op. Jazeker, ik verbaas mij, maar oordeel niet.

Op het zonnige eiland waar ik onlangs vertoefde ontmoette ik op een zwoele avond een luidruchtige Belg van een zekere leeftijd die, zoals geleidelijk duidelijk werd, erg slecht reageerde op alcohol. Aan zijn zijde zat een uiterst smal en breekbaar barbiepoppetje, met glanzend zwart, sluik haar, kersenrood getuite lipjes en lange, donkere gekrulde wimpers. Deze Sneeuwwitje-verschijning was gehuld in een feestelijk, zilverkleurig cocktailjurkje. Zo lawaaierig als de Belg was, zo timide en zwijgzaam was dit meiske, dat wellicht zijn dochter was.

Rond middernacht besloot de Belg oorverdovend dat het tijd werd om ‘den Kevin’ in bed te gaan leggen. Het frêle poppetje, dat nu dus een jongetje bleek, liet zich lijdzaam meevoeren naar het hotel. Bulderende Belg keerde kort daarop terug om mee te delen dat hij en ‘den Kevin’ vier jaar waren getrouwd en achtentwintig jaar in leeftijd scheelden. Mijn wenkbrauwen hield ik op hun plaats, ik verwonderde mij echter wel. Maar:  ik oordeelde niet.

Omdat ik houd van streeploos bruin en graag zwem zonder textiel frequenteerde ik op hetzelfde eiland tijdens zonnige dagen (lees: dagelijks) het naturistenstrand. Ook hier vierde verbazing vaak de boventoon. De keuze voor sommige tatoeage-patronen kon mij oprecht bevreemden. Ook stelde ik mij voortdurend de gewetensvraag op welk moment ikzelf ooit besluiten zal om toch maar wat aan te trekken. En of dat een tijdige beslissing zal zijn.

Op het strand lagen, niet ver van mij, een vrouw en een man. Ze wisselden geen woord en keken elkaar amper aan, maar uit alles bleek dat ze bij elkaar hoorden. Zij was  hoogblond, haar huid twee tinten donkerder nog dan die van mij (en dat wil wat zeggen) en uitsluitend gehuld in een flinke laag make-up. Hij was voorzien van een ruim assortiment uit de metaalwarenwinkel, waarvan een cockring een Prince Albert de opzichtige kroonjuwelen waren. Zo’n schaamteloos vertoon van hobbymaterialen, daar móest ik wel naar kijken… en vermoedelijk was dat ook de bedoeling. Die hele entourage verwonderde mij mateloos.

Maar nee, ik oordeel niet.