Soundtrack

Je kent dat wel: zo’n hardnekkig melodietje dat zich op een ochtend al op je interne harde schijf plant en vervolgens de hele dag niet meer uit je hoofd wil. Dat is dan, veelal ongewild, de soundtrack van de rest van je dag. In wetenschappelijke termen – ja, echt waar -  wordt zo’n liedje ook wel een oorwurm genoemd.

Er zijn van die deuntjes die een aantoonbare hoge mate van aanstekelijkheid kennen, omdat ze bij nagenoeg iedereen uren of soms dagenlang blijven hangen. Het liedje dat in de Efteling bij het Carnaval Festival tot vervelens toe de trage wagentjes begeleidt. ‘Heb je even voor mij’ van Frans Bauer. Of ‘Seven Nation Army’ van The White Stripes. Een hoog lalala-gehalte helpt sowieso, zoals bij I can’t get you out of my head van Kylie Minogue, dat mede daarom zo geniaal is. Of het riedeltje waarmee The Final Countdown van Europa start.

Maar het hoeft niet altijd vermeende vrolijkheid te zijn. Ook het SIRE-spotje over huiselijk geweld is voorzien van zo’n almaar doordreinende compositie: ‘Het houdt niet op, niet vanzelf…’

Meestal irriteert zo’n wijsje voornamelijk, een enkele keer werkt het positief. Tijdens een zonnige lentedag de afgelopen week hoorde ik (toevallig?) de hele dag ‘Walking on sunshine’ van Katrina & the Waves. Toen ik mezelf zag in een etalageruit, constateerde ik dat ik er ook helemaal anders door was gaan lopen: met opgeheven hoofd en een ritmische, zelfverzekerde pas. Een soort van catwalk-walkje.  Bij nader inzien keken ook willekeurige voorbijgangers mij allemaal vriendelijk lachend aan. Zo kan je dag-soundtrack dus óók werken.

Die aanstekelijke melodietjes gaan dus spontaan tussen je oren zitten, wanneer je er maar even mee in aanraking bent geweest. Maar soms zijn er ook liedjes die zomaar opeens, zonder aanleiding, je hoofd op hol brengen. Die lijken nergens vandaan te komen. Maar toch is dat niet zo. Want ook daarvoor is vaak een reden, al moet je daar soms wat langer over nadenken. Zo zong de stem in mijn eigen hoofd na het zoveelste mislukte rijexamen een week lang ‘I missed again’ van Phil Collins. Ben ik aan het klussen, zing ik spontaan de hele dag de Trini Lopez-classic ‘If I had a hammer’. En bij de laatste hevige verliefdheid kreeg ik ‘Lovefool’ van The Cardigans niet meer uit mijn kop. Kijk ik nu naar De Ware dan begint vaak de geest van Whitney Houston aan haar uitvoering van ‘I will always love you’. Of ik hoor ‘Walking on sunshine’, simpelweg omdat de zon schijnt.

Zo’n oorwurm kan dus je hoofd binnenzweven om uiteenlopende redenen. Maar hoe kom je er vanaf? Blijkbaar helpt het wanneer je (al dan niet hardop) zo’n wijsje zelf helemaal uitzingt, compleet met slotakkoord. Heeft het kreng geen slotakkoord, verzin het dan zelf (tip: roffel- klap of tsing-boem). Maar ook je kun je proberen het te laten verdringen door een ander hardnekkig liedje, dat je beter ligt en waardoor je ook nog beter gaat voelen. ‘Walking on sunshine’, bijvoorbeeld.