Opgeruimd

Soms ben je wat kwijt en wanneer je er vervolgens naar op zoek gaat, vind je allerlei andere verloren gewaande zaken. Zo kon ik afgelopen week in mijn zelfgestructureerde chaos weer eens iets niet vinden. Dat lijkt steeds vaker voor te komen. Bovendien kost het ook steeds meer tijd, want al speurende word ik voortdurend afgeleid door uiteenlopende, verrassende herontdekkingen.

Ik beschik over veel opbergruimte. Een kamerbreed bureau, met daarop veel grappige en handige bakjes en ladendingetjes, uiteenlopend van goedkoop en lichtgewicht Action-materiaal tot degelijk en vrij kostbaar design. Bij de Swedish House Mafia (aka Ikea) schafte ik ooit een trendy metalen kastje aan voor onder dat bureau, met daarin acht vrij diepe laatjes, waarvan er zes nooit opengaan (en vier daarvan ook nimmer meer open kunnen). Binnen handbereik staat dan nog een stoere, brede, gefineerde boekenkast met veel planken vol praktische bakjes en postvakjes. Allemaal vol. Ook in de overgebleven smalle ruimte naast de kast weet ik nog behoorlijk wat materiaal op te bergen.

Nee, weggooien behoort niet tot mijn betere eigenschappen (en dat is, vrees ik, genetisch zo bepaald). Met ingehouden jaloezie keek ik eens rond in de werkkamer van een thuiswerkende vriend, met een kastenwand waarin uitsluitend op kleur gesorteerde ordners van exact dezelfde breedte en met gelijkgestemde ruggen mij hardop stonden uit te lachen. Het was overigens ook mijn laatste ontmoeting met deze thuiswerker, maar ik weet niet zeker of hier sprake is van een causaal verband.

Al zoekende in mijn eigen verzamelingen stuitte ik op een stapel oude agenda’s. Ze lagen op een boekenplank, keurig op volgorde (!) vanaf 1995. Ik weet zeker dat ik nog oudere exemplaren in een doos op zolder heb bewaard. Want ja: ook daar is behoorlijk wat bergruimte.

Ik was op een haast nostalgische wijze geboeid door mijn oude boekjes. Sinds ruim een jaar gebruik ik geen papieren agenda meer. Door het gebruik van iPad en smartphone is die overbodig geworden. In 2012 heb ik er nog wel een aangeschaft maar die vervolgens nooit gebruikt.

Sinds 2004 kocht ik de Dataplan 7 van V&D, het liggende formaat. Bij dit type agenda zat een uitneembaar boekje voor adressen en telefoonnummers. Dat boekje is sinds 2004 meegegaan met alle andere agenda’s, want dat hoefde ik dan niet steeds over te schrijven. (Voor  de liefhebber heb ik dus nog een stuk of acht onbeschreven adresboekjes!) Met het toevoegen of wijzigen van telefoonnummers ben ik volgens mij ook in 2004 gestopt, want de mobiele telefoon onthield alles. Mijn eigen geheugen is daar toen direct mee opgehouden. Kende ik vroeger heel wat nummers uit mijn hoofd, nu zijn dat er hooguit vijf. Datzelfde gebeurt nu met verjaardagen.

In mijn agenda’s zag ik ook veel terug van bijzondere ontmoetingen, overleggen, etentjes, verhuisdagen, ouderavonden, concerten, theatervoorstellingen en dokters- en tandartsbezoek. Soms voorzag ik afspraken van een uitroepteken en zelfs nu weet ik nog waarom. Ik zie mezelf niet terugbladeren in mijn smartphone om mijn geheugen nog eens op te frissen. Kan dat überhaupt wel?

Kortom, ik laat mijn geheugen overnemen door externe hulpmiddelen. Geen wonder dat ik zo vaak iets kwijt ben. Wat zocht ik eigenlijk ook alweer?