Ingreep

Ach, de extraatjes van het ouder worden… Er werd geconstateerd dat ik onderdak bood aan twee poliepjes. En dan niet, zoals bij vroegvolwassen VIPs als Jan Smit en Adele, op mijn stembanden: nee, veel verder nog hielden zij zich schuil. In het laatste gedeelte van de dikke darm. Te veel informatie? Stop dan hier met lezen.

Mijn logées moesten verjaagd, besloot een kundige maag-, darm- en leverarts tijdens een eerste onderzoek, waarbij een enthousiaste stagiaire likkebaardend over zijn schouder meekeek. Want hoewel ze nu nog klein en onschuldig waren en geen enkele overlast veroorzaakten, konden de nieuwe bewoners op termijn wellicht de basis vormen voor een pijnlijke en terminale darmkanker. De dokter beloofde beide poliepjes te verwijderen tijdens een eenvoudige en pijnloze behandeling, waarbij hij ook nog het minder toegankelijke deel van de darm zou onderzoeken op ongenode gasten.  De woorden eenvoudig en pijnloos herhaalde hij nog enkele malen en de afspraak voor deze ingreep was vervolgens snel gemaakt.

De behandeling, die plaatsvond op een woensdagmiddag om kwart voor twee, was misschien eenvoudig: de voorbereidingen waren vrij gecompliceerd. Op de voorafgaande dinsdag mocht ik vanaf vijf uur ’s middags niets meer eten. Daarna moest ik in twee uur tijd twee liter vloeibaar laxeermiddel innemen. Dat betekent elk kwartier een flink glas. Het spul smaakte de eerste keer niet zo erg, maar ging gaandeweg steeds meer tegenstaan. De laatste glazen sloeg ik kokhalzend achterover. De volgende ochtend vanaf acht uur diende dit ritueel zich te herhalen, maar er had nog geen gewenning plaatsgevonden. Het middel werkte overigens feilloos: die details zal ik u besparen.

Tegen de tijd dat ik naar het ziekenhuis mocht (!) was ik slap en lusteloos. Ik kreeg een roesje, zoals dat heet, een lichte algehele verdoving, en dat moest deze behandeling vooral tot een pijnloos succes maken. Ik bleef daarbij half bij bewustzijn. De ingreep, in vaktermen coloscopie, bestaat hieruit dat er een complete cameraploeg via de artiesteningang naar binnen gaat die ter plekke een live-uitzending verzorgt, waarvan de beelden rechtstreeks op een monitor in de behandelkamer kunnen worden bekeken. Van deze boeiende beelden zag ik helaas weinig, omdat twee verpleegkundigen mij bij voortduring heel hard in mijn maag stompten om mijn darmkanaal begaanbaar te maken voor het camerateam. Met onvoldoende resultaat: de darmdokter gaf het voortijdig op. Mijn ingewanden bleken te onwillig. Maar: de logéés waren succesvol verwijderd!

Hierna viel ik toch even in slaap. Ik werd gewekt omdat er een CT-scan gemaakt kon worden. Dat was goed nieuws: omdat het onderzoek niet was voltooid, was de aanwezigheid van andere poliepjes nog ongewis. Een CT-scan zou hierover uitsluitsel geven. Evenals bij de coloscopie werd mijn darmstelsel bij deze scan vol met lucht geblazen: een verre van prettig gevoel. Na afloop voelde ik me een leeggelopen ballon. Maar toen mocht ik me aankleden en stond De Ware al klaar om mij naar huis te vervoeren.

’s Avonds had ik natuurlijk honger als een paard en liet me de maaltijd smaken. Daarvan knapte ik snel op. Tot de volgende middag, vierentwintig uur na de behandeling. Toen kreeg ik een aanhoudende zeurderige en soms krampachtige pijn in mijn onderbuik, die ruim twee dagen aanhield. Dat was heel goed mogelijk, vernam ik via Google-kanalen, en geen reden tot paniek. Geen verpleegkundige had mij hiervoor gewaarschuwd…

Gelukkig is er ook goed nieuws: ik zing weer als Jan Smit!