Verdwaald

Het was een avontuurlijke en grensoverschrijdende maand. Ik reisde af naar het buitenlandse Brussel waar De Ware en ik een lang weekend wisten te genieten van de Belgische gemoedelijkheid en van elkaar. Enkele weken later stapten we alweer in de auto om de sfeer én de hectiek te proeven van het Eurovisie Songfestival en het zomerse voorjaarsweer in Zuid-Zweden en Denemarken. En dat was nog niet alles…

In de tussentijd bracht ik ook nog een bezoek aan het oudste kind, onze Kroonprinses. Zij bewoont al enige tijd een knus, klein huisje, diep in Limburg. Van haar werkgever aldaar kreeg ze bovendien het vertrouwen om voor langere tijd aan de slag te blijven. Goed nieuws in tijden van crisis, dus daar moest op gedronken worden. En gegeten. Ik beloofde Kroonprinses samen met Haar Ware én de mijne mee uit eten te nemen in een etablissement naar haar eigen voorkeur. De keus viel op een restaurant net over de grens, in Duitsland, in de gemeente Herzogenrath.

We haalden het tweetal op bij hun Limburgse stulpje en besloten (om niet geheel duidelijke redenen) met twee auto’s af te reizen naar het restaurant. Ik volgde braaf en genoot volop van het fraaie en heuvelachtige landschap en lette niet op de route. Na twintig minuten arriveerden we bij het Duitse eethuis, dat immens populair bleek: het niet geringe parkeerterrein stond helemaal vol. We parkeerden op enige afstand en namen plaats op het terras: het was zo’n zeldzame voorjaarsavond.

Het restaurant was in alle opzichten Duits: een waar Schnitzelparadijs, waarbij het varkensvlees per pond op de menukaart stond voor belachelijk lage prijzen. We kregen onze reuzenborden maar met moeite leeg (of niet). Toen het buiten toch afkoelde, namen we binnen nog een ijscoupe van gigantische proporties. Ter afronding begon ik te zwaaien met pinpas en creditcard…

Helaas, betaling met pas bleek onmogelijk: nur bargeld. Wat nu? In vriendelijk Duits legde een serveerster mij uit waar in de gemeente er een pinautomaat stond. In de routebeschrijving kwamen nogal wat Ecken und Ampel voor, maar ik meende het toch te kunnen onthouden en dapper begaf ik mij op weg…

De pinautomaat vond ik behoorlijk snel, maar dezelfde route retour bleek onmogelijk wegens eenrichtingsverkeer. Ik vertrouwde op mijn richtingsgevoel (ai!) en nam nog enkele Ecken und Ampel in het donkere en uitgestrekte Herzogenrath. Al snel bevond ik mij op een buitenweg zonder enige bebouwing, die ik viermaal heen en weer reed. Ik belde Kroonprinses en Ware in het restaurant, maar kon niet uitleggen waar ik mij bevond. Het ingebouwde navigatiesysteem van mijn auto ging niet verder dan de grenzen van de Benelux. De fantastische app Google Maps op mijn mobiele telefoon werkte niet, wegens gebrek aan verbinding en dat terwijl mijn dure telefoonabonnement juist ook in het buitenland een schier onbegrensd aantal MB’s had beloofd. Van de draagbare Tomtom van Kroonprinses & co die zich in het restaurant bevond was juist op dat moment de batterij leeg. Kortom, alle artikelen uit de wet van Murphy sloegen toe. Ik bleef telefonisch in contact met het eethuis, maar reed schijnbare cirkeltjes in het donkere Duitse dal. In toenemende paniek klampte ik loslopende voorbijgangers aan in het buitengebied, die mijn Duits niet konden of wilden verstaan. Zo reed ik ruim een uur rond. Volledig verdwaald. Het restaurant wilde allang gaan sluiten, telefonisch werd ik tot spoed gemaand…

Uiteindelijk vond ik een benzinepompstation en een straatnaambordje. Ik werd gesommeerd daar te wachten: de vriendelijke serveerster zou me daar hoogstpersoonlijk komen ophalen. Tien minuten later was ze er inderdaad en volgde ik haar VW terug naar het restaurant. Mijn gezelschap was al buiten gezet en ik hoefde alleen nog maar af te rekenen. Ja, ik deed er nog een fooi bij ook, al weet ik achteraf echt niet waarom…