Controle

Wat is het toch mooi als het beeld dat anderen van je hebben helemaal overeenkomt met je zelfbeeld. Ik zie mezelf doorgaans als een relaxte en relativerende gast die de wereld en vooral zichzelf niet al te serieus neemt. Maar ik weet inmiddels ook dat er mensen in mijn omgeving zijn die mij maar een irritante mierenneuker vinden, een zeurpiet, een control freak . Control freak? Moi?

De vakantie is voorbij en de afgelopen week was vanaf dag 1 weer Business As Usual @theoffice. Net als het hele voorbije jaar staan mijn werkdagen nog altijd in het teken van Het Project dat ik coördineer en dat nu gestaag het hoogtepunt nadert.  Voor mijn vertrek had ik een aantal zaken voorbereid die tijdens mijn afwezigheid door derden konden worden uitgevoerd, zodat een en ander bij mijn terugkeer klaar zou liggen.

Al tijdens mijn verblijf in het buitenland leek de toon gezet. Ik kreeg een sms van iemand aan wie ik had toegezegd voor mijn vertrek een pakket met belangrijke documenten toe te sturen. Van hem moest ik horen dat dit pakket, vier weken later, nog altijd niet verzonden was. De collega aan wie ik deze verzendtaak had toevertrouwd, was zelf ook maar alvast met vakantie gegaan en vertrouwde er kennelijk blind op dat iemand anders dit klusje wel zou klaren.

Het belangrijkste was een boekje dat ik samen met twee collega’s schreef en dat in de vakantieperiode naar de drukker was geweest; het vlaggenschip van Het Project. Ik besteedde nog een aantal dagen van mijn vakantie aan het controleren van een voortdurende stroom drukproeven om ten slotte akkoord te geven. De levering vroeg om een strakke deadline. Gelukkig, de dozen waren tijdig bezorgd. En wat was het een fraai boekje! Maar o schrik, wat een merkwaardige constatering: de paginanummering van de inhoudsopgave kwam niet overeen met de paginanummering van het werkje zelf. 'n Bijzonder knullige fout voor wat een kwaliteitsdocument moest zijn. Had ik daar nu zo overheen gekeken? Nee, natuurlijk niet! De fout was op het allerlaatste moment gemaakt bij de opmaak. 'n Grimmige telefoongesprek volgde. ‘En wil je nu dan dat wij alles opnieuw laten drukken?' vroeg de verantwoordelijke mij met enige verbazing. Jazeker! En rap ook.

Het Project liep hierdoor een vertraging op van anderhalve week, die in tegenstelling tot de gemaakte drukkosten moeilijk zijn te compenseren.

En zo ging het maar door, de hele week. Een zending met (alweer) belangrijke documenten werd niet op tijd geleverd, maar bleek na enkele telefoontjes vol met weinig ingehouden woede en een zoektocht waarbij het halve personeelsbestand werd gemobiliseerd wel degelijk ergens in een hoekje van het gebouw te staan.

Het allerlaatste klusje betrof een (jawel) belangrijk document dat de vrijdag als deadline had. Een collega werkte er al een poosje aan, maar moest het wegens onfortuinlijke omstandigheden overdragen aan een andere collega. Bij beiden benadrukte ik het belang van de tijdige voltooiing. Toen ik er op die bewuste vrijdagmiddag naar informeerde, bleek de taak opnieuw gedelegeerd naar alweer een andere collega, die alvast maar aan haar weekend was begonnen. Vanaf een rumoerige zwembadweide deelde ze mij telefonisch mee dat ze er nog niet aan begonnen was en geen idee had van de deadline.

Mies en moedeloos maakte ik mijn leidinggevende na deze vrijdag per e-mail deelgenoot van mijn frustratie. Alwéér niet nagekomen afspraken! Had ik dan alleen maar met amateurs te maken? Per kerende elektronische post ontving ik een reactie: ‘Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Zet het van je af. Fijn weekend!’

Control freak? Moi? Ja, vind je ’t gek!