Ouder

Het besef kwam afgelopen week behoorlijk hard binnen: niet alleen ben ik nu een halve eeuw oud, maar ook een kwart eeuw ouder. Sterker nog: ik had zelfs allang grootouder kunnen zijn. De jaren gaan almaar sneller voorbij.  Het ouderschap is wel zo’n beetje volbracht. Denk ik.

Die maandag zit scherper nog dan tweehonderd megapixels in mijn geheugen. De (toen nog toekomstige) moeder van mijn kinderen en ikzelf togen ’s ochtends naar het ziekenhuis in de vaste wetenschap dat we met een baby terug zouden keren. De dag ervoor waren de vliezen gebroken, maar er was geen weeënactiviteit. We hadden ons ingesteld op een thuisbevalling , maar dát zat er dus niet meer in. De verloskamer in het ziekenhuis richtten we daarom zelf maar zo gezellig mogelijk in, compleet met een radiocassetterecorder, een doos vol meezingtapes, een thermoskan koffie en een kist met spelletjes. Een lieve vriendin kwam mee voor de gezelligheid en eventuele morele ondersteuning en bracht alvast champagne mee. De verpleging liet al vrij snel doorschemeren dat wij de komende uren wellicht toch wat lichtvaardig opvatten.

De weeën bleven uit. De bevalling moest worden opgewekt, waarna elke andere vorm van opgewektheid definitief verdween. Blijspel werd tragedie. Op het dramatisch hoogtepunt stonden er zeven ziekenhuisjassen rond het bed en een goedgevulde gereedschapskist, waaruit tang, vacuümpomp en schaar daadwerkelijk werden gehanteerd. Meisje wilde niet de wijde wereld in…

Maar opeens, heel snel, was ze er toch: zo klein, zo mooi, zo lief.

En wij, wij waren zo blij, zo trots. En ook: zo bang, want zij was ook o zo breekbaar.

Dat was dus het ouderschap: geluk, trots, angst en zorgen. En nooit ging dat meer over. Dat wist ik vooraf natuurlijk ook niet en ik moest leren ermee om te gaan. Meisje wilde niet de wijde wereld in en stiekem vond pappa dat wel prima. Ik transformeerde als vanzelf in een soort pitbull die over zijn puppy waakte. Heel, heel langzaam werd dat wel minder, vooral toen meisje nog twee zusjes kreeg. Maar de kroonprinses krijgt nu eenmaal altijd een speciale behandeling, ook al maakt die haar misschien juist wel kwetsbaarder dan eigenlijk de bedoeling was.

Was ik een goede ouder? Ik vrees van niet, maar wel een met oprechte bedoelingen.

Uiteindelijk maken kinderen hun eigen keuzes. Meisje wilde niet de wijde wereld in, maar vond toch haar voorlopige bestemming op bijna twee uur rijden van het ouderlijk huis, nog maar net tegen de landsgrens aan. Ach, ze had ook ontwikkelingswerk kunnen gaan doen in de Zuid-Amerikaanse jungle om zich daar vervolgens permanent te vestigen als actief guerrillastrijder. Of erger: ze had even goed een van de vijfentwintig jonge Nederlanders kunnen zijn die de afgelopen jaren het leven lieten bij de vredesmissie in Afghanistan. Maar ook die keuzes zou ik hebben moeten accepteren en respecteren. Want uiteindelijk is ouderschap vooral: leren loslaten. En nee, dat is nog altijd niet helemaal gelukt.