Botsing

Mijn worsteling met mijn zelfbeeld, mijn identiteit en het ouder worden heb ik hier al vaker blootgelegd. Het is een voortdurend gevecht, dat zich in een week als deze – waarin ik mijn geboortedatum herdenk – nog nadrukkelijker manifesteert dan anders. Vanbinnen voel ik mij een kind, of op z’n hoogste een puber, maar de buitenwereld spreekt mij steevast aan met ‘meneer’. Soms is de botsing wel erg confronterend.

Voorbeeld. Omdat mijn geest zo’n enorm jeugdige instelling heeft, denkt die dat ik er ook zo uitzie. Afgelopen week vond ik in een hippe kledingzaak een tijdloos overhemd, maar twijfelde over de juiste maat (omdat ik nu eenmaal over alles twijfel). De hemden zaten keurig gevouwen vastgeknoopt aan zo’n handig kartonnetje, waardoor passen wat omslachtig werd. Ik sprak de kundige verkoper aan: ‘Ik twijfel tussen een M en een L. Welke kan ik het beste nemen’.  Verkoper trok een wenkbrauw op en schreeuwde mij toen toe: ‘Nou, meneer, ik zou in uw geval toch echt even een XL gaan passen.’ Boem! Botsing! Na het passen bleek de verkoper inderdaad terzake kundig.

Ander voorbeeld. Ik woon in een huis dat steeds meer onderhoud nodig heeft om in conditie te blijven. En in een lichaam waarvoor min of meer hetzelfde geldt. Dus toen ik afgelopen week een aantal overtollige terrastegels af moest voeren, moest ik halverwege die klus al gaan zitten omdat de spieren massaal protesteerden. Nou, vooruit: éven op de bank, dan. Samen met het kneuterige wijkblaadje dat maandelijks op mijn mat valt. Daarin las ik dat er in de buurt zeer binnenkort een 50+-beurs plaats zal vinden. En verdomd: vijftig-plus, dat is wat ik nu ook werkelijk ben. Dit evenement was dus voor mij bedoeld! Mijn nieuwsgierigheid was direct gewekt. Het beursthema was: ‘Actief zijn en blijven’.

Direct kreeg ik transpiratieopwekkende visioenen van nordic walkende clubjes Tena-ladies en echtparen die samen opgewekt het hele Pieterpad afschuimen. Dat kwam niet in de laatste plaats door de afbeelding bij deze aankondiging: een man en vrouw in een unisex-Human Nature-jas van dezelfde herfstkleur (dat laatste is een gok, want het ging hier om een zwart-wit foto). Is dit de doelgroep waartoe ik nu behoor? Boem! Botsing! Actief zijn en blijven op deze manier: ik word al doodmoe bij de gedachte eraan.

Nee, liever koester ik altijd nog het kind in mij. Dat is, net zoals ikzelf, immer heel gewoon gebleven. Daarom bezocht ik afgelopen week in dat sprookjespark in Kaatsheuvel de nieuwe musical over het alom bekende oldskool verhaal van Klaas Vaak. Het kind in mij gaf zich bijna direct geheel en onvoorwaardelijk over aan deze vertelling en viel daarom – geheel in lijn met het verhaal - meteen in slaap. Maar misschien kwam dat ook wel, omdat ik de klus van het sjouwen met tegels net daarvoor had afgerond. Boem! Botsing! (Wie laat een kind dan ook met zware tegels zeulen.)

Gelukkig waren het kind en ik op tijd weer wakker voor het happy end.

Heerlijk!