Lieve Trubbels...

Het is een feestweek. Zoals elk jaar in september valt er volop te vieren, dit jaar zelfs nog wat meer dan anders. En als er wat te vieren valt, ben ik van de partij. Vaak ook in een leidende rol. Dat is dit jaar niet anders. Hoewel… Dit keer heb ik last van gemengde gevoelens. Op zijn zachtst gezegd. Jij weet wel waarom.

Ja, het klopt. Op de teller is net weer een jaartje bijgezet. Je kunt er om treuren, of je kunt het vieren. Ik kies doorgaans voor de positieve benadering. Natuurlijk ben ik ouder, maar er ligt ook opnieuw een heel nieuw levensjaar open. Kansrijk en avontuurlijk. Dit keer staat de rem op mijn positivisme. Het lijkt erop dat mijn zelfbeeld van enthousiaste, jonge hond plaats zal moeten maken voor een grijs en wijs en waakzaam exemplaar. Want er wordt een puppy geboren.

Nee, ik was zeker nog niet klaar voor het grootouderschap. Wie is dat wel? (O ja, mijn eigen moeder, jouw oma: die stond al ruim voor haar vijftigste te popelen). Niet alleen vind ik mezelf veel te jong, maar dat geldt ook voor jou, kleine Trubbels, de aanstaande moeder van mijn kleinkind. Terwijl je zelf nog een kind bent, denk je deze volwassen verantwoordelijkheid aan te kunnen. En ook nog zelfstandig, want de vader van de nu nog ongeboren vrucht kampt vooralsnog eveneens met gemengde gevoelens en zal nooit fulltime in beeld zijn. Je hebt dus geen partner, geen opleiding, geen huis, geen baan.

Jouw ingrijpende beslissing stemt mij dan ook bang en verdrietig, terwijl een dergelijke gebeurtenis toch juist vooral heel feestelijk zou moeten zijn. Want ik ben niet voor niets zo oud geworden: ik heb gezien en geleerd dat onder deze omstandigheden de achterstand voor moeder én kind vaak maar moeilijk is in te lopen. Dat lijkt dan ook oneerlijk voor een kind dat zelf helemaal geen invloed heeft gehad op zo’n drastisch besluit.

Maar jij denkt daar anders over. Tegen alle verwachtingen in blijf jij geloven in het succes van de komende ontwikkelingen. Voor de oude hond die ik ben is dat geloof veel moeilijker op te brengen, maar ik hoop het wel.

Accepteren, dat is dus het enige wat er op zit, voor mij en voor de andere betrokkenen. We blijven bang en bezorgd én we blijven dat ook zeggen. Accepteren is niet hetzelfde als instemmen. Je weet dat ik jouw beslissing onverstandig vind. Maar jij denkt dat verstandig niet altijd hetzelfde is als gelukkig. Daarin heb je gelijk, dat is niet altijd zo. Ik hoop vurig voor jou en je puppy dat je een gelukkige beslissing hebt genomen. En dat je er – ondanks mijn nog altijd voortdurende twijfel – een succes van maakt waar je trots op zult zijn.

En ik ook.

Ik hoop het.

Echt.