Bagage

Zelfreflectie is een prachtige eigenschap. Het is mooi om te zien hoe een mens steeds weer leert van zijn ervaringen en (vooral) van zijn fouten en zichzelf zo voortdurend verbetert. Maar een goed geheugen is daarbij wel essentieel.

We waren er even tussenuit, De Ware en ik. We kozen voor de beproefde formule van zon, zee en strand op een paradijselijk eiland waar niets moet en nagenoeg alles mag. Dat was zeker niet de eerste keer en we keren regelmatig terug omdat het immers altijd zo heerlijk en ontspannen is. In onze herinnering. Of vergeten we toch iets?

In ons persoonlijke paradijs schijnt het hele jaar de zon. Wanneer we in oktober gaan is het er nog volop zomer.  Ook ’s nachts blijft het ruim boven 20 graden. Maar ja. Voor de zekerheid gaan er voor het zevendaags verblijf toch twee lange broeken in de koffer én we trekken er eentje aan. Er gaat ook een dik vest mee, een iets dunner vest en – vooruit – een heel vest; misschien koelt het toch wel af. Lange broeken noch vesten komen de koffer uit. Evenmin als de trui met lange mouwen (voor als we thuiskomen in ons Hollandse herfstklimaat). Voor elke dag nemen we een paar schone sokken mee, maar ze komen ongedragen thuis. We dragen de helft van het meegezeulde ondergoed, want we liggen de hele dag streeploos aan het strand te bruinen. We nemen twaalf T-shirts mee en vijf korte broeken, want er moet ook wat te kiezen zijn. We kiezen er respectievelijk vier en twee.  Voor deze week nemen we drie paar schoenen mee (terwijl we de hele zomer aan een paar voldoende hadden), twee liter zonnebrand en een badlaken van zware kwaliteit. En uiteraard: de elektrische tandenborstel-met-lader.

Jawel: onze koffer blijkt natuurlijk te zwaar voor de normen van de vliegtuigmaatschappij. We verplaatsen wat gewicht naar de handbagage. Daarin zitten ook al een pak koffie, een kilo kaas en een pak hagelslag, twee romans van gemiddeld 600 pagina’s, broodjes voor onderweg, vier nooit eerder gespeelde (en dus nog verpakte) gezellige gezelschapsspelletjes, drie tijdschriften en twee zaterdagkranten én natuurlijk onze tablet om  op het vakantieadres dagelijks te krant te kunnen lezen. O ja, in de koffer bevindt zich ook nog een usb-stick met daarop een groot aantal tv-series (volledige seizoenen) en de bijbehorende mediaplayer, die uiteindelijk te modern blijkt om aan te sluiten op het televisietoestel in ons appartement (en waarvan we trouwens ook de afstandsbediening thuis hebben laten liggen).

Zo sjouwen we ons met onze bagage een breuk naar het vliegveld, naar de incheckbalie, naar de veiligheidscontrole, naar onze gate, door de slurf, naar onze krappe zitplaatsen - waar we urenlang met onze bezittingen tussen de benen zitten -, naar de bagageband, naar het busje, naar de receptie en tot slot naar ons vakantieverblijf. Daar zijn we teleurgesteld over de beperkte opbergruimte. Onze koffer blijft derhalve de hele week heel onhandig naast het bed staan en héél af en toe trekken we er wat uit.

Kort voor vertrek proppen we er alles weer in, inclusief die drie leuke shirtjes die we voor weinig geld op een plaatselijke mercado op de kop hebben getikt en die thuis direct de kast in gaan om volgende zomer te dragen (of te vergeten). Het hele gewicht aan bagage zeulen we huiswaarts.

Volgend jaar gaan we weer.

Maar - goed onthouden! - dan hoeven we écht niet zoveel mee te nemen.