Korting

Oké, misschien typisch Hollands, maar ik ben nu eenmaal gek op korting. Ik vind het een sport om voor een spotprijs een leuke broek of fraaie schoenen te vinden. Liever trots thuiskomen met iets goedkoops dan met een exclusief maar peperduur stukje merkkleding. Zelfs de kwaliteit vind ik dan ondergeschikt, want zo’n koopje hoeft ook heus geen jaren mee. Een heel enkele keer blijkt het prijsverschil niet altijd een voordeel.

Afgelopen week zat ik met een groepje gelijkgestemden in een restaurant. Mijn jacht naar meevallertjes beperkt zich namelijk niet uitsluitend tot kleding. Ik ga ook graag met korting uit eten en dat kan: door aandachtig te speuren in het grote aanbod van internetvouchers voor allerhande restaurants. En sociaal als ik ben, deel ik het behaalde voordeel graag met mijn culinaire vrinden. Deze laatste keer bleek de korting een tikje tegen te vallen (we zagen in de kleine lettertjes een soort van reserveringssom over het hoofd), maar we lieten ons er  maaltijd niet minder om smaken.

Zoals altijd hadden we gereserveerd voor zes, al vele weken eerder. Vier van ons stapten precies op tijd het eethuis binnen, juist toen een enorm noodweer losbarstte. De beide andere vrienden bleken vertraagd. Conform de instructies gaven we onze kortingscoupons alvast af aan een vrolijk serveerstertje en lieten ons naar de gereserveerde tafel leiden. Maar ach, vanwege het nare weer bleven alle gasten treuzelend nog maar eens koffie bestellen. Ook aan de ons toebedeelde tafel. Er werd creatief geschoven met meubilair: aan een vierpersoonstafeltje werden zes stoelen gezet. Daarover deden wij niet moeilijk. We bestelden gezellig wat te drinken en wachtten de komst van onze vertraagde tafelgenoten af. Die arriveerden een half uurtje later, doornat maar opgewekt en leverden eveneens hun keurig thuis geprinte kortingsbonnen in. We bestelden ons driegangendiner.

Het eten is sowieso nog lekkerder als het goedkoop is, maar alle zes waren we het eens over de prima kwaliteit van elk van onze gerechten. Toen we na de koffie de rekening vroegen en kregen, sloeg de stemming om. Omdat we onze vouchers vooraf betaald hadden, moesten alleen de drankje op de nota staan. Er bleken echter ook vier volledige maaltijden te zijn doorberekend. Dit moest natuurlijk rechtgezet! We maakten de hoogblonde bedrijfsleidster vriendelijk attent op de vergissing. Vergissing? Nee, hoor: we hadden immers maar voor twee personen vouchers ingeleverd. Nog altijd vriendelijk legden we uit dat de eerste vier al direct bij binnenkomst waren overhandigd. Nee, hoor, ontkende de peroxide gastvrouw, die bonnen waren nergens aangetroffen.

Hierna werd de sfeer grimmig. We voelden ons nadrukkelijk bejegend als een stelletje oplichters. Een willekeurig lid van ons gezelschap werd zo ongeveer ontvoerd en meegevoerd naar een als kantoor ingerichte bezemkast om aldaar onder de intimiderende blik van Blondie en twee andere personeelsleden te proberen de vouchers opnieuw af te drukken, wat allemaal niet direct wilde lukken… Het vrolijke serveerstertje herinnerde zich nog goed onze bonnen te hebben aangenomen, maar werd vervolgens in het bijzijn van collega’s en clientèle door de bitchy bazin afgebekt en afgevallen: ‘Moet ik het dan soms op jou verhalen?’

Na een klein half uur waren onze kortingsbonnen opnieuw uit de printer. Iemand (die niet blond was) mompelde iets van excuses voor het ongemak. We kregen een aangepaste factuur en een minzame blik, maar geen kopje koffie. We probeerden rustig de geverfde kuif uit te leggen dat we deze gang van zaken allerminst professioneel vonden, maar onze feedback was duidelijk aan dovemans oren gericht. Een gezellige avond eindigde met een ferme domper.

Bij thuiskomst hebben we een formele klacht ingediend tegen Miss Humphreys (inderdaad, subtiele verwijzing naar de restaurantnaam). Soms is korting niet noodzakelijk een voordeel.