Uitgesproken

Naderend onheil is als een onweer dat in de verte zachtjes rommelt. Je weet dat het dichtbij gaat komen en voordat het zover is, doe je vlugvlug nog wat buiten de deur. En nog wat. Tot de bui te vroeg losbarst en je zo nat bent dat je het verschil niet meer voelt tussen de regendruppels en je tranen. Ook al zag je het aankomen, dan nog grijpt het je naar de keel…

Wanneer je, zoals ik, De Ware hebt gevonden, krijg je er, als bonus bij zo’n relatie, ook nog een paar nieuwe vrienden bij. Als je geluk hebt. En dat had ik. Zo heb ik ook jou ontmoet: hele trouwe en onvoorwaardelijke vriendin van De Ware en later ook een beetje van mij. Ik mocht regelmatig aanschuiven aan de tafel van jullie levensgesprekken en ook deelgenoot zijn van het diepst van jouw gedachten. Vanzelfsprekend was dat zeker niet, want jij was kritisch en, zoals dat heet, heel erg uitgesproken. Ik vermoedde dat jij niet iemand was om het mee aan de stok te krijgen (hoewel ik me dat maar slecht kon voorstellen), want jij zei zonder terughoudendheid wat je dacht en wat je vond.

Dat jij jarenlang Jouw Ware zelf niet wist te vinden of te binden heb ik nooit echt goed begrepen, want wie wilde nu niet zo’n uitgesproken prachtige, lieve, warme, stoere, trouwe en onvoorwaardelijke vrouw? Of lag het misschien aan jou en legde je de lat ietwat te hoog? Jij was uitgesproken in wat je wilde en wat juist niet, de volhardende regisseur van je eigen leven. Een kandidaat-Ware moest wel sterk in z’n schoenen staan om daarbij zelfs maar te assisteren.

Hoe uitgesproken je ook kon zijn, soms zweeg jouw grote, kleine hartje stil. In een groter gezelschap had jij niet het hoogste woord, maar keek je bedachtzaam observerend om je heen met een blik die zelfs een rein geweten nog schrik aanjoeg. Natuurlijk was je erbij toen De Ware en ik groots en meeslepend ons meest recente jubileum vierden, nog geen jaar geleden. En ja, je wilde zeker wel met mij dansen, maar niet voordat ik ervoor zorgde dat de al te hippe David Guetta op de dansvloer werd vervangen door een nummer uit jouw geliefde soulrepertoire. Een dringend en niet te weigeren verzoek. En zo bewogen wij ons samen door het heerlijke Boogie Wonderland, vijf waardevolle minuten lang. Allebei wisten we nog niet hoe kostbaar de tijd eigenlijk was.

Jouw uitgesproken gevoel voor rechtvaardigheid kreeg het zwaar te verduren toen, niet lang daarna, de wrede en onbarmhartige oneerlijkheid je de regie van je leven uit handen nam en alle hoop en optimisme bij herhaling knock-out wist te slaan. Hoe moeilijk is het om een leven van zorgvuldig opgebouwde zelfstandigheid uit je vingers te voelen glijden en de uitgestoken hand van een ander te moeten accepteren? In elk geval heb jij tot het allerlaatst steeds weten vast te houden aan je eigen keuzes – bewonderenswaardig, maar niet verrassend.

Lieve Jeannine, het lijkt misschien of jij nu uitgesproken bent.

Maar we horen je nog altijd. Luid en duidelijk.

Nog leuker

Wanneer je je ergens enorm op verheugt, kan dat bijna alleen maar tegenvallen. Hoe hoger de verwachting, hoe groter de teleurstelling. Die vakantie naar een ver en tropisch oord, het etentje met oude vrienden, je eigen bruiloft. En ook de sollicitatie naar die droombaan of je eerste (tot en met tiende) rijexamen. Maar: andersom kan óók! En is nog veel leuker…

Weken geleden alweer ontving ik een berichtje van een verhuisde vriend, waarin hij melding maakte van een bijzondere muzikale voorstelling die in zijn nieuwe woonomgeving plaats ging vinden. Zoals dat hoort bij een echte vriend wist hij een perfecte inschatting te maken van mijn enthousiasme voor dit nieuws. Natuurlijk wilde ik erheen! En De Ware zou ik met mij meenemen. We reserveerden mooie plaatsen, blokkeerden alle drie de datum in onze agenda en keken uit naar zowel het evenement als de ontmoeting.

Vorige week was het zover. De geprikte datum bleek tevens de Eerste Echte Zomerdag, dus onze stemming was met geen bulldozer de kop in te drukken. De file onderweg deed daar niets aan af. Het weerzien met onze verhuisde vriend was vertrouwd en even eerlijk als heerlijk. We lieten ons vallen op een zonnig, hoofdstedelijk terras en kwamen er bijna niet meer vandaan.

De muzikale voorstelling betrof de musical ‘Kiss of the Spiderwoman’ naar de beroemde film naar het beroemde boek. Met dit prachtverhaal stond de 8-koppige cast, inclusief twee landelijk bekende hoofdrolspelers, een maand lang in een klein theater in het noorden van de stad. Midden in een woonwijk, derhalve geen horeca in de buurt. Gelukkig konden we dineren in het theater. Vriend vertrok per fiets en pont naar de bestemming, wijzelf per bus. In beide gevallen een avontuurlijke tocht van een kwartier of wat.

De eerste verrassing was het stadsdeel, op een steenworp van de metropool. Een tuindorp met kleine huisjes en smalle tweerichtingsstraatjes met daarin een rondrijdende groenteboer. Voor het theater een plein met gratis parkeerplaatsen en een handvol winkeltjes. Net voorbij de ingang, bij de kassa van het theater, zagen we een van de hoofdrolspelers (Alex K.) gemoedelijk keuvelen met de kaartcontroleur en de portier (die later beiden nog veel meer functies bleken te hebben). Het heerlijke driegangdiner werd geserveerd in een lichte en sfeervolle ruimte, door een paar gezellige en uiterst klantvriendelijke serveertalenten. We kregen het idee dat we terechtgekomen waren in hechte vriendengroep. Sterker nog: dat we van die vriendengroep zelf deel uitmaakten!

Eenmaal in de intieme, maar volle zaal ontdekten we ook nog de hoofdstedelijke cabaretier Youp van ’t H., waarschijnlijk nieuwsgierig afgekomen op dit spektakel in het buurthuis. De voorstelling was vanaf de eerste seconde fantastisch. Vanaf onze plaats op rij drie konden we zowel de Spiderwoman als de beide zingende heren (naast Alex K. ook René van K.) zo ongeveer zelf een Kiss geven. Hun spel, zang en dans was van awardwinnende omvang en dat gold tevens voor het herenensemble, waarin ook nog een Nadrukkelijk Dikke Danser was opgenomen: een lust voor mijn oog.

Ruim tweeënhalf uur vlogen voorbij en ontaardden in een stormachtige, minuten durende staande ovatie. En toen was het voorbij. Als in een roes schuifelden we de zaal weer uit, naar die bitterzoete combinatie van zwart gat en afterglow. Bijna bij de uitgang hoorde ik iemand roepen: ‘Mieters!’

Het was Youp.