Uitgesproken

Naderend onheil is als een onweer dat in de verte zachtjes rommelt. Je weet dat het dichtbij gaat komen en voordat het zover is, doe je vlugvlug nog wat buiten de deur. En nog wat. Tot de bui te vroeg losbarst en je zo nat bent dat je het verschil niet meer voelt tussen de regendruppels en je tranen. Ook al zag je het aankomen, dan nog grijpt het je naar de keel…

Wanneer je, zoals ik, De Ware hebt gevonden, krijg je er, als bonus bij zo’n relatie, ook nog een paar nieuwe vrienden bij. Als je geluk hebt. En dat had ik. Zo heb ik ook jou ontmoet: hele trouwe en onvoorwaardelijke vriendin van De Ware en later ook een beetje van mij. Ik mocht regelmatig aanschuiven aan de tafel van jullie levensgesprekken en ook deelgenoot zijn van het diepst van jouw gedachten. Vanzelfsprekend was dat zeker niet, want jij was kritisch en, zoals dat heet, heel erg uitgesproken. Ik vermoedde dat jij niet iemand was om het mee aan de stok te krijgen (hoewel ik me dat maar slecht kon voorstellen), want jij zei zonder terughoudendheid wat je dacht en wat je vond.

Dat jij jarenlang Jouw Ware zelf niet wist te vinden of te binden heb ik nooit echt goed begrepen, want wie wilde nu niet zo’n uitgesproken prachtige, lieve, warme, stoere, trouwe en onvoorwaardelijke vrouw? Of lag het misschien aan jou en legde je de lat ietwat te hoog? Jij was uitgesproken in wat je wilde en wat juist niet, de volhardende regisseur van je eigen leven. Een kandidaat-Ware moest wel sterk in z’n schoenen staan om daarbij zelfs maar te assisteren.

Hoe uitgesproken je ook kon zijn, soms zweeg jouw grote, kleine hartje stil. In een groter gezelschap had jij niet het hoogste woord, maar keek je bedachtzaam observerend om je heen met een blik die zelfs een rein geweten nog schrik aanjoeg. Natuurlijk was je erbij toen De Ware en ik groots en meeslepend ons meest recente jubileum vierden, nog geen jaar geleden. En ja, je wilde zeker wel met mij dansen, maar niet voordat ik ervoor zorgde dat de al te hippe David Guetta op de dansvloer werd vervangen door een nummer uit jouw geliefde soulrepertoire. Een dringend en niet te weigeren verzoek. En zo bewogen wij ons samen door het heerlijke Boogie Wonderland, vijf waardevolle minuten lang. Allebei wisten we nog niet hoe kostbaar de tijd eigenlijk was.

Jouw uitgesproken gevoel voor rechtvaardigheid kreeg het zwaar te verduren toen, niet lang daarna, de wrede en onbarmhartige oneerlijkheid je de regie van je leven uit handen nam en alle hoop en optimisme bij herhaling knock-out wist te slaan. Hoe moeilijk is het om een leven van zorgvuldig opgebouwde zelfstandigheid uit je vingers te voelen glijden en de uitgestoken hand van een ander te moeten accepteren? In elk geval heb jij tot het allerlaatst steeds weten vast te houden aan je eigen keuzes – bewonderenswaardig, maar niet verrassend.

Lieve Jeannine, het lijkt misschien of jij nu uitgesproken bent.

Maar we horen je nog altijd. Luid en duidelijk.