Geld

Het werd tijd om een steentje bij te dragen aan de groei van de nationale economie. Gedurende de crisisjaren hadden we braaf doorgespaard, De Ware en ik. Het moment was gekomen om het weer wat breder te laten hangen. Dachten we.

Na terugkomst van onze vakantie wilden we de resterende vrije dagen besteden aan Groots & Meeslepend Shoppen. Hiertoe hadden we ook al een paar ideeën. Het eerste doel was de renovatie van de echtelijke slaapkamer. Een afspraak met een vakman-in-stucwerk was al gemaakt. We zochten nog naar een nieuwe vloer en wat decoratieve wandtegeltjes voor in de natte hoek. Enthousiast en opgewonden maakten we een rondje langs een aantal zorgvuldig geselecteerde speciaalzaken in de stad. Tevergeefs, zo bleek al spoedig. Alle vier de adressen van onze keuze hielden hun deuren nog gesloten wegens de bouwvakvakantie. Sommige zelfs een hele maand.

Teleurgesteld en met een volle portemonnee keerden we huiswaarts.

De volgende dag was onze uitgavendrift nog niet verminderd. We gooiden het over een andere boeg. Op de autoboulevard bleken inderdaad alle deuren open. Al in de eerste showroom zagen we een karretje dat ons beiden kon bekoren (hetgeen vrij bijzonder is, want elke gezamenlijke aankoop vraagt doorgaans veel overleg en compromissen). Maar omdat we eigenlijk nog we helemaal niet veel hadden gezien, zochten we natuurlijk nog even verder.

Desondanks vonden we elders niets beters. Omdat het geld intussen brandde in onze broekzak, keerden we met rasse schreden terug naar de dealer met onze aanvankelijke keuze. Maar ach jee: daar stond ons gedroomde nieuwe voertuig al klaar voor een andere eigenaar! Tóch te lang gewacht. We vreesden dat we nimmer van ons kapitaal af zouden komen.

Een alerte autoverkoper zag in onze deceptie een kans en bood ons koffie en een stoel aan. In een ander filiaal stond een soortgelijke automobiel, alleen veel mooier en beter (en duurder). Die zou hij speciaal voor ons laten overkomen. En: bij wijze van troost mochten we alvast een proefritje maken in zijn eigen auto!

Twee dagen later keerden we terug om ook onze nieuwe potentiële aanwinst van binnen en van buiten te keuren. Autoverkoper had ons heel goed ingeschat: deze wagen was voorzien van alle luxe. Tijdens de proefrit voelden we ons als een kind in een snoepwinkel. Eindelijk konden we tot uitgeven overgaan!

Wél vonden we dat we eigenlijk nog moesten afdingen. Daarin zijn wij geen van beiden erg bedreven. Ik probeerde het met een treurige oogopslag en de vraag of autoverkoper nog wat aan de prijs kon doen. Dat zou wel kunnen, zei hij, en stuurde ons andermaal naar koffie en stoel. Aldaar vroeg hij: ‘Wat moet het worden?’ Op deze vraag waren wij niet voorbereid. Achteraf bleek dit het moment dat het verschil had kunnen maken. Wij lieten het voorbijgaan.

Autoverkoper schatte ons opnieuw juist in, deed druk met een rekenmachine en bood ons vervolgens een korting aan die lager was dan 1 procent van het gehele aankoopbedrag. Met een treurige oogopslag die me bekend voorkwam voegde hij eraan toe dat hij lager écht niet kon gaan.

Nou ja, wij waren tenminste ons geld kwijt.