Spiegel

We hebben een verbouwing doorstaan, De Ware en ik. Weinig levert zo veel stress op en legt zo’n druk op de relatie. De verbouwing betrof nota bene de master bedroom, ons liefdesnest. We zijn dolgelukkig met het resultaat, maar twee nieuwe accessoires zijn volkomen overbodig. Een designradiator die echt nóóit aan zal gaan: tijdens het verblijf warmen wij ons aan elkaar. En: de enorme spiegel boven de wastafel. Daar durf ik nauwelijks nog in te kijken nu mijn lijfelijk verval in wel érg schril contrast staat met het strak gerenoveerde decor.

Begin ik nu alweer over de intredende ouderdom, afhangende huidkwabben en rimpels waarin met gemak een eurostuk blijf steken?  Ja, dat is zo, maar ik haast mij te zeggen dat dat te maken heeft met een heel nieuw verworven inzicht dat zich afgelopen week tweemaal aan mij openbaarde.

Het begon met de tweejaarlijkse fotoshoot op mijn werk. De baas vindt het leuk om van iedereen een portretfoto te hebben. Dit keer koos onze vaste fotografe voor sfeervol zwart-wit. Sfeervol? Bij het bekijken van het resultaat, zag ik vooral het contrast van veel zwarte lijnen in een spierwit gezicht. Vreselijk! Maar mijn favoriete collega, wier eerlijke opinie ik doorgaans hoog waardeer, zei: ‘Welnee! Het is juist een prachtige foto. Je ziet er geweldig uit. Heel volwassen en doorleefd.’ Precies de woorden die ik niet wilde horen. Ze ging nog even door over haar eigen portretje: de fotografe had niet echt haar best gedaan om haar vrij stevige postuur wat te verdoezelen. Ik gaf mijn lieve collega gelijk, omdat ik wél doorhad wat zij graag wilde horen. Maar het was een fantastische foto, waarop die lieve, warme, spontane collega precies stond afgebeeld als ze was.

Kort daarna zag ik het programma Sterren op het Doek van Omroep Max, waarin een Bekende Nederlander wordt geschilderd door drie would-be Rembrandts en daaruit vervolgens het beste product kiest. Dit keer was Tjitske Reidinga het lijdend voorwerp. Tjitske is een actrice met de opwindende uitstraling van een verleidelijke vamp. Tot ze haar mond opendoet, dan klinkt ze als een slome hotelreceptioniste die na een half uur van verdwaasd rondzoeken jouw reservering nog niet heeft gevonden en het dan zuchtend en schouderophalend maar opgeeft. Tijdens het Max-programma barste Tjitske in tranen uit toen ze de drie schilderijen zag. Het was hilarisch en aandoenlijk tegelijk. De schilderijen leken perfect, maar Tjitske zag alleen haar rimpelloze, strakke appelwangen. ‘Denken jullie dat ik botox gebruik?’ riep ze huilend en vertwijfeld uit.

Ook al was het de omgekeerde wereld: ik begreep wat Tjitske bedoelde. Haar beeld van zichzelf week niet af van dat van anderen, maar het was vooral gebaseerd op de angst van wat anderen van haar zouden kunnen vinden! Zoals zij vreest dat haar jeugdige en gladde gezicht wordt beschouwd als het resultaat van een verbouwing, zo ben ik bang dat de groeven langs mijn afhangende mondhoeken van mij een gerimpelde bejaarde maakt. Mijn eigen angst dicteert mijn zelfbeeld.

Tot slot werd mijn vers verworven besef nog eens bevestigd door een wetenschappelijk onderbouwd krantenartikel. De spiegel reflecteert alleen wat ik zelf wil zien.

Dat geeft toch te denken.