Kerstgedachte

Hoeveel onrust, onzekerheid en spanning het leven soms ook kent, gelukkig zijn er ook de zwaar verankerde en immer terugkerende zekerheden waarvan je weet dat ze je niet zullen teleurstellen. Of juist wel. Maar ook dat is dan op een geruststellende manier weer heerlijk voorspelbaar.

Elk jaar organiseert de werkgever een kerstdiner voor alle collega’s. Dat is nog een behoorlijke opgave, want het gaat om een team van ruim honderdtwintig medewerkers. Vind maar eens een restaurant dat zoveel mensen op een avond kan herbergen en dat voldoet aan het eisen- en wensenpakket van de werkgever – die heeft een bijzondere voorliefde voor formeel en feestelijk. Gelukkig vindt dit kerstmaal altijd plaats op de dinsdagavond voorafgaand aan de kerstvakantie: dit jaar dus wel tien dagen voor de kerst.

We vertrokken dit keer aan het einde van de dinsdagmiddag massaal naar een landelijk gelegen dorp dat van zichzelf al een formele en feestelijke uitstraling heeft. Op het dorpsplein stond een schaatsbaan waar de liefhebbers een uurtje konden schaatsen. Omdat de buitentemperatuur 16 graden was, koos ik voor een koel glas witte wijn. Daarna begaven we ons naar het restaurant, waar de avond verliep volgens het vertrouwde stramien. Voor de eerste opvang was er een tent opgezet, waar we geheel volgens verwachting werden voorzien van glühwein. Een m/v-duo zat net iets te hard kerstliedjes te spelen en te zingen. De Baas had een speech voorbereid, bedankte daarin ieder voor de geweldige inzet, nam afscheid van vertrekkende collega’s en hoopte hardop op persoonlijk en professioneel succes voor elk. Daarna werden we in groepjes naar de tafels begeleid, waar we zoals altijd weer informatie zouden uitwisselen over thuissituatie en werkervaringen.

Ik ben een allemansvriend. Het maakt mij weinig uit wij mijn tafelgenoten zijn. Maar dit keer had een collega mij ’s middags al voorgesteld om bij elkaar aan tafel te zitten. Aldus geschiedde. Uiteindelijk bestond het volledige gezelschap aan onze tafel uit vijf mannen en een vrouw, hetgeen verre van representatief is voor de samenstelling van het team – een vrij verrassende plottwist.

Een aantal voorzichtige omtrekkende bewegingen en enkele flessen wijn later werd het tafelgesprek bepaald door de meest luidruchtige disgenoten, een paar single white male-collega’s van om en nabij de veertig. Het bleek een uiterst leerzaam gesprek. En daar houden wij van, in het onderwijs.

Ondanks hun vrijgezelle status hadden de heren volop ervaring met relaties. Zij spraken vol overtuiging van de rolverdeling in heterorelaties, legden ons uit wat in dit verband de dramadriehoek precies inhoudt (google dat zelf even, mensen!) en beklaagden zich, formeel noch feestelijk, maar vooral ongeremd over hun ervaringen met pikstraf (die wel tot drie maanden duren kan) en pussy control: begrippen die voor mij volkomen nieuw waren, maar in de volgende generatie toch echt gemeengoed leken. Andere tafels vielen stil en luisterden mee. Mensen hurkten ademloos rond onze tafel. Zeker, het was een leerzame en onthullende avond. Verrassend en verre van voorspelbaar.

Zo’n kerst wens ik iedereen.