Verhuizen

Soms komt er zo’n tegeltjeswijsheid voorbij. Zoals: alles is relatief: één haar op je hoofd is weinig, één haar in je soep is veel. Of: als ik niet antwoord, ben ik niet arrogant, maar jij niet interessant. Of: ik kwam gisteren mezelf tegen: was best gezellig. Allemaal heel grappig, hoor. Maar wat ik heel erg vind is de leuze: accepteer wat je niet kunt veranderen, maar verander wat je niet kunt accepteren.

Bovenstaande bewering is een soort van cirkelredenering. Wanneer ik iets niet kan veranderen moet ik het dus maar accepteren. Maar ja, als ik het accepteren dan toch geen optie is, dan moet ik het alsnog veranderen? Mensen, daar heb ik helemaal niets aan!

Al maandenlang staan mijn dagen in het teken van de verhuizing van mijn dementerende, zorgbehoevende vader. Hij komt vlak bij mij in de buurt wonen, in plaats van vijftig kilometer bij mij vandaan. Die beslissing is al twee jaar geleden genomen, toen hij zo’n beslissing zelf nog redelijk overwogen kon nemen. Wij schreven hem in voor een appartement in een zorgcomplex dat toen nog gebouwd moest worden. Laten we dat voor het gemak De Leyhoeve noemen, gewoon omdat het zo heet. Dat is nu dan eindelijk klaar. Komende week gaat papa verhuizen.

Hoop ik.

De Leyhoeve staat zich voor op de toepassing van allerhande moderne middelen om de zorg te verbeteren. Appartementen met valdetectie, horloges met gps en veel domotica die helpt het leven van patiënt en verzorgende te veraangenamen. Het idee is om ouderen zo lang mogelijk zelfstandig te laten wonen, maar er is in het enorme complex ook een groot aantal zogenaamde zorgsuites opgenomen, eufemisme voor gesloten afdeling. Toen het met mijn vader langzaam slechter ging, leek het me beter hem direct daarheen te verhuizen. Dit bleek niet mogelijk, omdat deze zorgsuites later zouden worden opgeleverd. Mijn vader moest tegen die tijd zijn eigen woning al hebben verlaten.

Helaas bleek ook de toegezegde opleverdatum voor het appartement waarvoor hij wél stond ingeschreven niet haalbaar. Om toch tijdig te kunnen verhuizen, moest er een wissel plaatsvinden van appartement en die wissel was niet noodzakelijk een verbetering. Het is afschuwelijk om dit soort beslissingen voor je ouders te moeten nemen, omdat ze er zelf niet meer toe in staat zijn. Ik hoop vurig dat mijn kinderen dit bespaard blijft. Maar anderzijds twijfel ik er niet aan dat zij uiteindelijk ook de juiste beslissing zullen nemen.

Nog meer toezeggingen werden niet nagekomen. Het dieptepunt was afgelopen week. Terwijl ik dacht namens mijn vader de sleutel in ontvangst te kunnen gaan nemen en alle praktische verhuiszaken waren geregeld, kreeg ik te horen dat de oplevering van het complex een vertraging van twee weken had opgelopen. Een misverstandje met energie- en waterleveranciers. Ofwel: hoe je met verstand van moderne middelen toch nog als een amateur kunt optreden.  Er werden mensen in een hotel ondergebracht en zelfs op een cruise gestuurd. Niet mijn vader: die had immers zorg nodig. Daarom mocht hij tóch in De Leyhoeve komen wonen. Een week lang is hij de eerste én enige bewoner in het tweehonderd appartementen tellende complex. Om het gebouw te verlaten en te betreden moet hij met de lift naar de lege en donkere parkeergarage onderin het gebouw en daardoor naar buiten lopen.

Ik heb verschrikkelijk mijn best gedaan, maar ik kan het niet veranderen. En accepteren ook niet. Maar Frustrerend is het wel.

Gelukkig krijgt hij een gps-horloge.