Ontmoeting

Als het even niet meezit, dan zeg ik tegen mezelf (of tegen anderen met tegenwind): ‘Kop op! ’t Komt goed!’ Ja, ik zie mezelf, met enige trots, als een persoon met een positieve levenshouding. Maar misschien is dat wel helemaal niet zo’n prestatie, omdat ik in mijn leven voornamelijk de wind in de rug heb gehad.

De afgelopen maanden werd ik nogal eens geconfronteerd met de Ellende Die Iedereen Zomaar Overkomen Kan. In mijn omgeving meldden zich voortdurend mensen die te maken kregen met levensbedreigende ziekten, bij zichzelf of bij een dierbare. De lichtheid in hun leven verdween, het werd donker en zwaar. Toch wisten zij zich vaak staande te houden, door de steun bij elkaar en bij anderen. Ze putten het positieve uit de zaken die zij nog hadden. Bewonderenswaardig.

Op een feestje ontmoette ik een Oude Bekende van De Ware en mij, die enige tijd uit ons beider gezichtsveld verdwenen was. De reden daarvan werd al snel duidelijk: Oude Bekende had een verslaving opgedaan, was enige maanden opgenomen in een verre buitenlandse kliniek, had bij terugkeer haar levensstijl volledig omgegooid en was inmiddels alweer twee jaar nuchter. Zij sprak hier volledig open en eerlijk over, terwijl ik wat ongemakkelijk mijn witte wijn stond te nippen. Een belangrijk houvast bij haar herstel vormde de lotgenotengroepen die zij met grote regelmaat bezocht. Zij nodigde ons spontaan uit om zo’n bijeenkomst te komen bijwonen. Bezoekers waren toegestaan wanneer ze er waren om een van de groepsleden te ondersteunen. 

En zo kwamen we terecht op een NA-meeting: Narcotics Anonymous. Een ontmoeting met een groep substantieverslaafden die elkaar bij binnenkomst allemaal een hartelijke hug gaven – en ons ook. Die ervaringen met elkaar deelden en hun verhalen allemaal begonnen met het noemen van hun voornaam, gevolgd door ‘verslaafd’. Waarna de hele groep de verteller in koor begroette en na afloop van zijn of haar relaas ook nog eens uitbundig bedankte. Er volgde geen reactie, geen oordeel. Voor iedereen was ruimte om te delen, maar verplicht was het niet. De bijeenkomst was gegoten in de vorm van een soort gebedsdienst, met aandacht voor vaste agenda-onderdelen. Er werd gevraagd om kracht en hulp, er werd herinnerd aan het te volgen twaalf-stappenplan en aan het leven voor vandaag en alles steeds in heldere mantra’s. De nieuwkomers werden door elke spreker welkom geheten en bezoekers – wij – steevast bedankt voor de belangstelling. Elke aanwezige mocht aangeven hoe lang zijn of haar nuchtere periode al duurde, werd daarbij beloond met luid applaus en - indien daarin een mijlpaal was bereikt - zelfs met een onderscheiding.

We voelden ons welkom. De sfeer was gemoedelijk en positief. De ervaringen eerlijk, soms beklemmend maar vooral optimistisch. Iemand vertelde: ‘Ik had geen contact meer met familie of vrienden. Mijn relatie was stuk. Mijn kinderen was ik kwijt, mijn huis, mijn baan.' En concludeerde: 'Er was dus heel wat terug te winnen.’ Dat was intussen gelukt. Bewonderenswaardig, want er was eigenlijk niets meer om nog iets positiefs uit te putten. Ook dit was de Ellende Die Iedereen Zomaar Overkomen Kan.

Bij vertrek gaven we elkaar opnieuw allemaal een warme knuffel. Eenmaal thuis vroeg ik mezelf oprecht af of ik in staat zou zijn uit een dergelijk diep dal omhoog te klimmen.

Ik voelde me een beetje klein.