Inzicht

Het beste huwelijk kent wel eens een hobbel. Ook als je elkaar al jaren kent en aan elkanders eigenaardigheden bent gewend. Het nemen van die drempel is een creatief proces dat uiteindelijk leidt tot nieuwe inzichten en een ander perspectief.

We wonen al vele jaren gelukkig in een heerlijk huis, De Ware en ik. Dat huis is enkele jaren ouder dan wijzelf, dus onderhoud of herinrichting is soms gewenst. Daarover zijn wij beiden het doorgaans eens. Over de weg naar de renovatie lopen onze meningen nogal eens uiteen. Zelf ben ik van het vlotte, impulsieve model, terwijl De Ware zich liever richt op een grondige en bedachtzame voorbereiding. In het verleden leidde dit verschil in opvatting meer dan eens tot wederzijdse irritatie. Na vele jaren samenzijn hebben wij hierin een gezamenlijke modus gevonden (die komt er vooral op neer dat ik geduldig afwacht tot Ware er klaar voor is).

Sedert lange tijd prijkt ook onze werkkamer op de Herinrichtingslijst. Ooit schoven we er twee in alle opzichten afwijkende bureaus naar binnen en daaraan veranderden we nooit meer iets. Stijlvol en praktisch was het allemaal niet. Jarenlang bladerde ik in allerhande designbladen naar het kantoorkatern en liet me inspireren door de meest schitterende opstellingen. Glanzende, lege bureaubladen en strakke afgesloten ladenblokken in een opgeruimde setting van een zonder twijfel gestructureerde thuiswerker. Die persoon wilde ik zijn! Maar natuurlijk moest ik nog een hele tijd geduld oefenen.

Jaarlijks, in de zomervakantie, gaan we op zoek naar de ideale werkkameroplossing bij de Zweedse meubelgigant. En even vaak keren we onverrichterzake huiswaarts. Tot twee weken geleden. We liepen tegen een praktisch, tijdloos en ook nog in hoogte verstelbaar bureau aan. De afmetingen leken ideaal (maar vooraf niet precies vastgesteld), dus we namen er direct twee mee: voor ieder een. Slagvaardig als ik ben, brak ik, eenmaal thuisgekomen, onmiddellijk de oude bureaus af. In een aangrenzende kamer gingen we de nieuwe aanwinsten in elkaar zetten. Een joint venture: we namen elk een bureau onder handen en voerden gelijktijdig dezelfde actie uit – een bijzonder harmonieuze vorm van samenwerking, die volgens mij een heilzame werking heeft op elke relatie. Aanrader!

In minder dan anderhalf uur waren beide bureaus compleet en foutloos gemonteerd. We waren erg trots op ons. En terecht.  

Toen we het nieuwe materiaal in de werkkamer wilden plaatsen, bleek dit niet mogelijk in de gedroomde opstelling. Onze werkkamer was in ons hoofd ruimer geweest dan op papier. De precieze afmetingen hadden we ter voorbereiding niet gecontroleerd, opgeschreven en meegenomen. Ondanks de jarenlange en doordachte zoektocht hadden we uiteindelijk toch een impulsaankoop gedaan.

Een poos lang keken we wezenloos de ruimte in. Daarna begon het schuiven. Met de bureaus en ander meubilair. Een creatief proces dat uiteindelijk leidde tot nieuwe inzichten. Nu hebben we allebei een totaal andere werkplek met een volkomen nieuw perspectief.  

Spannend

Onze vakantie zit er bijna op. De Ware en ik zijn aan het inpakken en nemen mentaal alvast afstand van ons tropisch vakantieparadijs. Jazeker, het is ons hier zonder twijfel gelukt om te ontspannen, maar spannend was het soms ook…

Vlak voor onze komst werd ons vakantie-eiland getroffen door een stevige aardbeving. De schade leek beperkt. Tijdens een eerste inspectie constateerden we forse scheuren in aarde en wegdek, volgens een duidelijk aanwijsbare breuklijn. Ook viel op dat oudheidkundige bouwwerken die eerder eeuwenlang stand hadden weten te houden nu toch aan het natuurgeweld ten onder waren gegaan, terwijl moderne bebouwing nauwelijks een schrammetje had opgelopen.

De verwachting was dat er nabevingen zouden volgen. ‘Gewoon onder een stevige, houten tafel gaan zitten’, adviseerde een vriend die zich zelf ver en veilig Down Under bevond. De eerste nabeving beleefden we na enkele dagen. We lagen in alle rust aan het zwembad toen de gehele aarde in volledige stilte begon te trillen. Het leek alsof er een goederentrein geluidloos over het terrein raasde. De vergelijking met de trilsteen voor de Trollenkoning in de Efteling drong zich op. Het was binnen enkele seconden voorbij. Sprakeloos keken we elkaar en de andere badgasten aan.

Een week later zaten De Ware en ik op het balkonnetje van ons vakantie-appartement te ontbijten toen opeens alles in beweging kwam: het balkon, de muren, de aarde. En ook onze maag, van schrik en angst. We reageerden zeker niet adequaat (wat dat in deze situatie ook betekenen mag): we zaten elkaar volkomen versteend aan te staren. We dachten in het geheel niet aan een houten tafel (en beschikten daarover trouwens ook helemaal niet). De gasten aan het zwembad onder ons balkon hielden eveneens hun adem in. De spanning werd gebroken door onze vakantiebuurvrouw die het naastgelegen balkon op kwam stormen en de bezwerende woorden riep: ‘Zo. Dit is de laatste. Nu is het klaar.’

En dat was ook zo. De immense siddering duurde iets langer dan de eerste keer, maar nog altijd kort. Maar de impact was enorm: nog dagen had ik last van fantoombevingen, ’s nachts werd ik wakker en voelde aan de muren of ze trilden, in een poging tot controle.

Waren deze schokkende ervaringen het spannendst van onze vakantie? Niet echt. Met een huurauto maakten we een trip over het eiland. Ons toeristengidsje wees ons een mooie route door het ruige, bergachtige gedeelte, langs een koffieplek, een klassiek Grieks amfitheater en een hooggelegen klooster. Onze gids was wellicht toe aan een nieuwe druk. De crisis sloeg grote gaten in de Griekse economie, maar vooral ook in het wegdek. De bergwegen waren verworden tot veelal onverharde paden vol met kuilen en af en toe een plak versleten asfalt die zich met veel haarspeldbochten een steile weg omhoog dan wel omlaag kronkelden. Meer dan eens gaapte er een peilloze diepte vlak langs onze dappere rental. Om onverklaarbare redenen had ik steeds het beeld van een stevige, houten tafel op mijn netvlies.

We zagen onderweg amfitheater noch klooster. De route bleek dood te lopen. Bij een adembenemend uitzicht, dat wel. Maar even goed moesten we diezelfde weg terug nemen. Dat was geen seconde minder spannend en duurde uren.

Bij thuiskomst zullen we deze trip noemen als een van de hoogtepunten van onze vakantie, met de fraaie uitzichtfoto’s als letterlijk bewijs. Het is immers een mooi en stoer verhaal waarin wijzelf de dappere hoofdrollen spelen.

Maar goed beschouwd was het natuurlijk gewoon gekkenwerk.