Spannend

Onze vakantie zit er bijna op. De Ware en ik zijn aan het inpakken en nemen mentaal alvast afstand van ons tropisch vakantieparadijs. Jazeker, het is ons hier zonder twijfel gelukt om te ontspannen, maar spannend was het soms ook…

Vlak voor onze komst werd ons vakantie-eiland getroffen door een stevige aardbeving. De schade leek beperkt. Tijdens een eerste inspectie constateerden we forse scheuren in aarde en wegdek, volgens een duidelijk aanwijsbare breuklijn. Ook viel op dat oudheidkundige bouwwerken die eerder eeuwenlang stand hadden weten te houden nu toch aan het natuurgeweld ten onder waren gegaan, terwijl moderne bebouwing nauwelijks een schrammetje had opgelopen.

De verwachting was dat er nabevingen zouden volgen. ‘Gewoon onder een stevige, houten tafel gaan zitten’, adviseerde een vriend die zich zelf ver en veilig Down Under bevond. De eerste nabeving beleefden we na enkele dagen. We lagen in alle rust aan het zwembad toen de gehele aarde in volledige stilte begon te trillen. Het leek alsof er een goederentrein geluidloos over het terrein raasde. De vergelijking met de trilsteen voor de Trollenkoning in de Efteling drong zich op. Het was binnen enkele seconden voorbij. Sprakeloos keken we elkaar en de andere badgasten aan.

Een week later zaten De Ware en ik op het balkonnetje van ons vakantie-appartement te ontbijten toen opeens alles in beweging kwam: het balkon, de muren, de aarde. En ook onze maag, van schrik en angst. We reageerden zeker niet adequaat (wat dat in deze situatie ook betekenen mag): we zaten elkaar volkomen versteend aan te staren. We dachten in het geheel niet aan een houten tafel (en beschikten daarover trouwens ook helemaal niet). De gasten aan het zwembad onder ons balkon hielden eveneens hun adem in. De spanning werd gebroken door onze vakantiebuurvrouw die het naastgelegen balkon op kwam stormen en de bezwerende woorden riep: ‘Zo. Dit is de laatste. Nu is het klaar.’

En dat was ook zo. De immense siddering duurde iets langer dan de eerste keer, maar nog altijd kort. Maar de impact was enorm: nog dagen had ik last van fantoombevingen, ’s nachts werd ik wakker en voelde aan de muren of ze trilden, in een poging tot controle.

Waren deze schokkende ervaringen het spannendst van onze vakantie? Niet echt. Met een huurauto maakten we een trip over het eiland. Ons toeristengidsje wees ons een mooie route door het ruige, bergachtige gedeelte, langs een koffieplek, een klassiek Grieks amfitheater en een hooggelegen klooster. Onze gids was wellicht toe aan een nieuwe druk. De crisis sloeg grote gaten in de Griekse economie, maar vooral ook in het wegdek. De bergwegen waren verworden tot veelal onverharde paden vol met kuilen en af en toe een plak versleten asfalt die zich met veel haarspeldbochten een steile weg omhoog dan wel omlaag kronkelden. Meer dan eens gaapte er een peilloze diepte vlak langs onze dappere rental. Om onverklaarbare redenen had ik steeds het beeld van een stevige, houten tafel op mijn netvlies.

We zagen onderweg amfitheater noch klooster. De route bleek dood te lopen. Bij een adembenemend uitzicht, dat wel. Maar even goed moesten we diezelfde weg terug nemen. Dat was geen seconde minder spannend en duurde uren.

Bij thuiskomst zullen we deze trip noemen als een van de hoogtepunten van onze vakantie, met de fraaie uitzichtfoto’s als letterlijk bewijs. Het is immers een mooi en stoer verhaal waarin wijzelf de dappere hoofdrollen spelen.

Maar goed beschouwd was het natuurlijk gewoon gekkenwerk.