Gaten

Later lach je erom! Dat is een van de motto’s die ik vanuit mijn optimistisch inborst vaak roep om een ander op te beuren, wanneer die ander moeite heeft om verder te kijken dan het moment van tegenslag. Makkelijk gezegd?

Vooruit, nog één keer dan: de voorbije maanden stond het leven in het teken van De Verbouwing. Die term gebruik ik vrij gemakkelijk voor de renovatie van onze knusse woonkamer. Want ik overdrijf nu eenmaal graag. Natuurlijk zaten er gedurende het traject zaken tegen. Maar eerlijk gezegd stond dat in geen enkele verhouding tot de horrorverhalen over andere (echte) verbouwingen waarop ik de afgelopen tijd ongevraagd ben getrakteerd. Daarmee vergeleken behoort onze tegenslag tot de categorie klein leed. Want ja, ik overdrijf nu eenmaal graag. Onze planning liep niet uit en het resultaat mag er zijn. In ons eigen tempo zetten we nu de puntjes op de i.

Bij de herinrichting bepalen we welke objecten weer een plaats krijgen in het nieuwe decor en welke niet. Een democratisch en daardoor nogal moeizaam proces. De elektrische klok, met de digitale tijdweergave van zo’n dertig wereldsteden, kreeg groen licht. Dit vrij kostbare object dat ik De Ware ooit schonk als verjaardagscadeau mocht terugkeren op hetzelfde plaatsje. Hiertoe boorde ik een tweetal nieuwe, ditmaal iets beter uitgelijnd dan voorheen: de klok hing nooit geheel waterpas. Om het snoer naar het stopcontact te begeleiden, legde ik een verhullend kabelgootje aan. Eenmaal opgehangen en aangesloten op het lichtnet, bleek de klok de opslagperiode niet te hebben overleefd. Veel tijdaanduidingen waren volkomen in de war: het was in Noord-Amerika constant 28:42 uur. Wat nu? Twee gaten en een goot ontsierden het verse stucwerk. Ik schroefde de klok open, wierp een blik op de printplaat en besloot een nieuw exemplaar te bestellen – een onvoorziene diepte-investering. Gelukkig breekt de verjaardag van De Ware snel weer aan.

Geen groen licht voor terugkeer kreeg onze houtkachel. We verkochten het oude, nogal lompe exemplaar al vóór De Verbouwing en recent gingen we maar eens op zoek naar een vervanger. Tijdens een langdurige online oriëntatie en interne discussie vonden we enkele geschikte modellen en onlangs stapten we een fysieke winkel binnen. Hier bleek al vrij snel de zinloosheid van onze eerdere zoektocht. Geen enkel model kon worden aangesloten op het gat dat de – verder zo strak afgewerkte – schoorsteen in onze living. Dit gat zat te hoog dan wel te laag. Gelukkig bleek er wel een smid in het land die een kachel op maat maken kon. Hieruit konden we kiezen uit één model. Geen keuzestress, derhalve. En weinig stof tot discussie.

De gaten in onze muren dwongen ons tot het maken van andere keuzes, die niet geheel overeenkwamen met onze verwachtingen. Dat was even slikken, jazeker. Maar ondanks alles vermoed ik toch ook dat die gaten in de muren binnen afzienbare tijd worden geabsorbeerd door de toenemende gaten in mijn geheugen.

Dus in gedachten sla ik mijzelf grinnikend op de schouder, al roepend: ‘later lach je erom’.