Winnaar

Everyone’s a winner. Dat is het motto dat ik het komende jaar zou willen huldigen. Iedereen verdient waardering en complimenten en die mogen ook worden uitgesproken. Everyone’s a winner is trouwens ook een hit van de groep Hot Chocolate uit 1978. Maar dat terzijde.

De trouwe bezoeker alhier weet intussen van mij dat ik - in tegenstelling tot het grootste deel der mensheid -  eerder auditief dan visueel georiënteerd ben. Ik onthoud namen beter dan gezichten. Ook herken ik goed stemmen en accenten. En ik heb een heel sterk geheugen voor liedjes. Maar wanneer wij gisteren een goed gesprek met elkaar hebben gehad, dan fiets ik je vandaag straal voorbij: een dergelijk voorval leidt meer dan eens tot frictie of conflict. Heel veel nut heb ik niet van mijn auditieve instelling. Behalve bij een fenomeen als de popquiz. Dat is zo ongeveer de enige gelegenheid waarbij mijn kleine handicap dan toch tot voordeel strekt.

Eerlijk is eerlijk: wanneer er muzikanten herkend moeten worden aan de hand van portretfoto’s of platenhoezen dan blijf ik ernstig in gebreke. Iets dergelijks laat ik graag over aan de teamgenoten. Maar wanneer een titel bij een artiest wordt gezocht of omgekeerd, of wanneer een geluidsfragment vraagt om herkenning, dan weet ik mijn talent in te zetten. Veel onnutte kennis treft dan toch doel.

Onlangs nam ons team (de Martin Brozius Denktank) deel aan een popquiz waaraan maar liefst dertig team meededen. Ik herkende lang verdrongen nummers van vage types als Pixie Lott. We verloren maar nipt van een viertal nerdy types die zichtbaar zowel daglicht als modezaak maar moeilijk konden verdragen en die wij derhalve de overwinning van harte gunden. De mooiste en meest ontroerende beloning was voor mij het compliment van de rest van de Denktank dat deze podiumplaats zonder mijn inbreng niet behaald zijn.

En afgelopen week hoorde ik tijdens een lange autorit opeens een lied van lang geleden op de radio. Ik wist direct dat het een hit was uit 1989 (hetgeen werd bevestigd door de dj van dienst) en dat ik die sedertdien ook eigenlijk nooit meer had gehoord. Desondanks kon ik het nog woordelijk meezingen. Het ging hier om het nummer Angel Eyes van de Jeff Healey Band, een gezelschap waarvan daarna op het Europese vasteland nimmer meer werd vernomen. Jeff Healey was de blinde voorman van de gelijknamige band en indertijd vond ik het juist daarom bijzonder dat uitgerekend zijn enige hit de titel Angel Eyes droeg. Dat is misschien wel de reden dat dit lied zich al dertig jaar stevig in mijn geheugen heeft genesteld. Of wellicht houdt dat verband met het feit dat zanger Jeff zélf natuurlijk ook niet heel erg visueel was ingesteld. Dat schept dan toch weer een band. Een Jeff Healey band, zeg maar.

Helaas was er niemand in de buurt was op wie ik fijn indruk kon maken met mijn zo lang opgeslagen kennis. Niemand die hierover complimenten of waardering kon uitspreken. Dus dat was jammer. En ik kreeg er ook geen punten voor.

Desondanks voelde ik me toch even een winnaar.