Trouwen

Nare dingen gebeuren altijd in drieën, let maar eens op: als er een bekend en geliefd iemand (al dan niet) plotseling sterft, gaan er kort daarna nog twee. Wanneer een vliegtuig crasht, volgen er nog twee rampen. Maar mooie dingen, prachtige dingen, die zijn helaas eenmalig. Meestal.

Het was een uitzonderlijke feestweek. Ik was te gast op niet een, maar twee bruiloften. Twee bruiloften binnen zeven dagen, wanneer maak je dat nog mee? Leeftijd heeft er in elk geval weinig mee te maken. Bij beide gelegenheden was ten minste een van de trouwlustigen ouder dan ikzelf. Sowieso: dat dingen leeftijdgebonden zijn - ik geloof er niet in. Zeker: ik ken generatiegenoten die niks hebben met hiphop. Die erop gokken dat Frenna en Jonna Fraser zusjes zijn. Die met afgrijzen kijken naar World of Warcraft. Die niet (willen!) snappen hoe een Tikkie werkt. Die nooit begonnen zijn aan Instagram. Nee, met leeftijd heeft dit alles niets van doen.

Terug naar de feestelijkheden. Behalve de leeftijd van de bruidsparen bestonden er tussen beide bruiloften nog een aantal overeenkomsten. Voor een Hollandschen zomerdag waren de temperaturen bovengemiddeld. Maar niet geheel toevallig bood de trouwlocatie in beide gevallen de gelegenheid om gebruik te maken van het buitengebied. In het ene geval een ruime, maar knusse achtertuin met een schaduwrijke bomenrij, in het andere een enorm park dat deel uitmaakte van een heus landgoed in bosrijke omgeving. De beide jawoorden werden dan ook uitgesproken in een zonnig en landelijk buitendecor voor ruim honderd genodigden, nat van tranen en transpiratie.

Verschillen waren er ook. Het ene paar bestond uit een man-vrouw-combinatie, met kinderen uit eerdere relaties. Het andere betrof een same-sex-marriage van twee dames, met kinderen die geboren waren uit hun relatie-van-dertig-jaar. In het eerste geval werd het bruidspaar getrouwd door een bijzonder ambtenaar van de burgerlijke stand, vriendin van de bruid. Juist daarom kon zij een persoonlijk verhaal vertellen in de aanloop naar de verbintenis. Dat werd nog eens aangevuld door een al even persoonlijk relaas van de getuigen. Bij de andere buitenceremonie was de ambtenaar niet veel meer een rekwisiet in fraaie toga, die uitsluitend het formele deel voor haar rekening nam. Het bruidspaar, dat hand in hand een entree maakte, vertelde zélf hun verhaal. Eerst aan de gasten. Toen aan elkaar.

Het waren allebei prachtige bijeenkomsten. Liefdevol en warm - niet alleen maar door de tropische temperaturen. Het lag ook niet aan de hitte dat ik beide keren een beetje smolt. Het was zonneklaar dat alle nieuwbakken echtelieden dit hele ritueel, de tijd en energie van de voorbereidingen, hun feestelijke outfits, de geloften ten overstaan van zoveel genodigden, de volledige keuze voor dit alles hadden gebaseerd op louter liefde. Als ik zelf De Ware al niet gevonden had en al lang geleden officieel tot De Mijne had aangenomen, dan zou ik dit morgen alsnog doen. Jazeker: echte liefde bestaat!

Ik verliet beide avonden het feest met een mengeling van oprechte blijdschap, vlinders in de buik,  een licht gevoel in het hoofd en een tikje weke knieën. Die sensatie hield nog een paar dagen aan.

En dat dus twee keer in een week.