In de drup

Waarin aan de hand van persoonlijke ongemakken een optimistische poging wordt gedaan tot relativeren.

Het nieuwe jaar is alweer even begonnen. Geruisloos bijna, zoals het vorige uitging als een nachtkaars. Hoe anders dan een jaar geleden, toen het geknal alle records verbrak. Ondanks die uitbundigheid begon 2020 toch behoorlijk onheilspellend, als ik mijn eigen woorden hierover nu teruglees. Een jaar geleden volgde ik de sinistere Britse serie Years and Years, waarin een grimmig beeld van een apocalyptisch volgend decennium wordt geschetst. Ik durfde toen de laatste aflevering niet goed te bekijken, bang voor een rampzalig einde. Uiteindelijk heb ik mijn angst natuurlijk opzij gezet en ik bleek (* spoiler alert *) uit de afloop toch nog enige hoop te kunnen putten. Nu, een jaar verder, is de serie keihard ingehaald door de werkelijkheid. En over tien jaar zal Years and Years waarschijnlijk worden gezien als een zachtmoedige comedy.

Maar goed: naast een wereldwijd Nieuw & Naargeestig Normaal is er gelukkig nog altijd ruimte voor Klein Leed. Immers: geen beter vermaak dan leedvermaak. Ik geef daarvan dan ook graag wat actuele voorbeelden als ik een ander daarmee een goed gevoel bezorg. Tijdens de voorbije kerstdagen waren we Home Alone, De Ware en ik, want in lockdown. De traditie wil dat we dan in gezinsverband geschenken uitwisselen met gedichten en/of surprises. Na intensief besloten we die traditie voor een keer online voort te zetten. Als volleerde pakketbezorgers wisselden we vooraf de cadeaus uit op elkanders drempel en als ware influencers gingen we die vervolgens unboxen in een Teams-vergadering. Best leuk, voor een keer. Wel ging er behoorlijk wat stress aan vooraf. Alle geschenken moesten online worden besteld, want lockdown. Er werden dingen fout geleverd en dingen te laat geleverd en dingen helemaal niet geleverd. Omdat ik nu eenmaal onder druk optimaal functioneer, begon ik een dag voor dit feestelijks aan het schrijven van de gedichten. Bij uitstek het moment voor de printer om er de brui aan te geven. Even een nieuwe halen zat er vanzelfsprekend niet in. Handgeschreven gedichten evenmin, want ikzelf kan mijn handschrift niet eens teruglezen. Gelukkig mocht ik mijn poëzie mailen aan een lieve vriend die een afdruk ervan persoonlijk in mijn brievenbus kwam doen.

In dezelfde week, waarin het voortdurende regende, ontdekte ik een lek in huis. Gezien de enorme plas die op een minder zichtbare plek op zolder was ontstaan en naar beneden doorsijpelde, was dat lek niet van de laatste tijd. Veel nostalgische spullen, die we in twintig jaar niet hadden gemist, moesten we weggooien. We bedachten dat het lek moest  zijn ontstaan bij de installatie van zonnepanelen op het dak, vier maanden eerder. De heren installateurs namen onze verdachtmaking serieus en klommen opnieuw het dak op, maar niet voordat hun regenachtige kerstvakantie erop zat. Ze erkenden schuld, kitten het gat en namen excuserend afscheid. Bij volgende bui kwam het water evengoed weer binnen en dus keerden de mannen terug met grof materieel. Een grote loodslab werd als extra bescherming aangebracht en dat bleek afdoende. Eind goed, al goed.

De volgende dag wilde ik nog eens bekijken hoe deze reparatie er nu uitzag. Ik duwde het Velux-zolderraam omhoog om dat goed te kunnen zien. Dat bleek te veel voor het raam, dat uit een scharnier sprong en daarin ook niet meer terug wilde. Daar stond ik: half hangend op het dak, een - best zwaar – venster vast te houden. Van de regen in de drup. 

Hoewel bovengenoemde gebeurtenissen mij heus wel tot vloeken verleiden, helpen ze ook om te relativeren. Er zijn immers veel meer mensen met ergere zorgen. Daarom stap ik opgewekt dit nieuwe jaar in, positief en met de blik optimistisch gericht op het einde van de tunnel. En met tijd voor een nieuwe hobby (waarover binnenkort meer).

Moedig voorwaarts!