Jezus Christus!

Hondje ontdekt: een avondje uit is niet altijd even ontspannen of zonder risico..

Allebei zijn we muziekliefhebbers, De Ware en ik. Aanvankelijk lagen onze voorkeuren nog wel wat uit elkaar, maar in de loop der jaren zijn we (ook) op dat gebied naar elkaar toegegroeid. De Ware vergezelt mij met zonder voorbehoud naar songfestival of musical. Dat is echte liefde.

Veel recensenten beloonden deze vaderlandse interpretatie met de volle vijf sterren en dat bracht ons ertoe om de portemonnee te trekken en een bezoek te brengen aan de musical Jesus Christ Superstar. (Nou ja, ik gaf dit aan De Ware als verjaardagsgeschenk). De voorstelling was uitverkocht. We zaten niet in de (superdure) superseats die op het podium stonden en waarin de toeschouwers met de apostelen mochten meedelen in brood en wijn, maar we hadden fraaie plaatsen in de zaal aan het einde van een rij in het midden, zodat we indien nodig ongemerkt even een toilet konden bezoeken. Toenemend toiletbezoek is een euvel dat hoort bij onze levensfase, maar was bij deze voorstelling niet aan de orde.

Al voordat we de zaal betraden passeerden we verschillende waarschuwingsborden. Die waarschuwingen hadden betrekking op het gebruik van heftige lichtflitsen en bloed tijdens de voorstelling. Nu ben ik zelf licht gevoelig voor lichtflitsen (word er duizelig van) en kan ik ook niet tegen het zien van bloed en verwondingen (word er misselijk van), maar in beide gevallen heb ik ook een goed werkende remedie: gewoon de ogen sluiten. Het leek mij dus voldoende veilig om plaats te nemen.

De voorstelling was in meerdere opzichten indrukwekkend en de waarschuwingen bleken niet overdreven. Vooral in de eindfase van de voorstelling ging het er heftig aan toe. Jezus kreeg 39 zweepslagen die werden toegediend door de volledige cast en gepaard gingen met veel stroboscopisch geweld en met zoveel bloed dat de kleding van echt elke acteur er volledig mee doordrenkt raakte. Op dat moment barstte een vrouwelijk toeschouwer, precies drie rijen voor ons, in snikken uit. Of nee, niet zomaar in snikken, maar in lange, bijna hysterische uithalen. Verschillende mensen probeerden haar af te voeren, maar dat lukte niet direct. Vanuit andere hoeken van de zaal schoten mensen te hulp. Sommigen moesten voor ons langs (en daarna weer terug). Allemaal verplegend personeel, vermoed ik. Er was veel onrust in de zaal, maar de voorstelling ging onverminderd door. Na enkele minuten van afwezigheid kwam de dame in kwestie weer terug met een glas water. De rust in de zaal leek weergekeerd, maar op het podium ging er nog altijd heftig aan toe.

Nog geen drie minuten later - Jezus was intussen bezweken – kreeg dezelfde vrouw een epileptische aanval. Het hele ritueel herhaalde zich. Van alle kanten kwamen mensen aangesneld, dame werd de zaal uit gewerkt, mensen moesten weer terug naar (veelal het midden van de) zaal, voorstelling ging door. Omdat we aan de zijkant zaten, hoorden we het theaterpersoneel intensief met elkaar overleggen. Nog voor het einde van de voorstelling keerde de vrouw opnieuw terug om deel te nemen aan het slotapplaus.

Ik vroeg me af of zij de waarschuwingen had gelezen en misschien ook had gedacht: ‘Ik doe gewoon mijn ogen dicht’. Het idee dat dit kennelijk niet geholpen had, gaf mij toch een onbehaaglijk gevoel.