OV OVerlevingsgids

Stel je voor: het is een zonnige ochtend. Je stapt opgewekt de deur uit, koffie in de hand en een hoofd vol plannen. Vandaag wordt jouw dag. Maar dan, terwijl je met een vrolijke pas richting het station loopt, voel je een kleine schaduw op je geluk: de vertraging in het openbaar vervoer.

Dus daar sta ik dan. Het station, dat in mijn hoofd een bruisende hub van activiteit en punctualiteit is, verandert langzaam in een oase van stilstaande treinen en zuchtende reizigers. De omroepster, die in mijn fantasie de binnenkomst van treinen altijd aankondigde als een charmante radio-dj, blijkt een vermoeide ambtenaar met een hardnekkige verkoudheid: ‘Beste reizigers, vanwege een seinstoring is uw trein vertraagd. Onze excuses voor het ongemak.’ Ongemak? Als ik een euro kreeg voor elke keer dat ik dat woord hoorde, had ik nu een privéjet. En wat houdt een seinstoring trouwens in?

 

Daar sta ik dan, in de rij bij de kiosk voor een tweede, misschien zelfs derde koffie. Ik kijk om me heen en merk dat ik niet alleen ben in mijn ellende. De medegedupeerden vormen een bont gezelschap: de verwarde toerist die wanhopig zijn Google Maps aanstaart, de student met een laptop die nu een mobiele werkplek heeft gecreëerd, en de zakenman die zo intens in zijn telefoon praat dat je vermoedt dat hij het OV probeert te herstructureren via een conference call.
Zelf besluit ik te multitasken (een vaardigheid waarvoor ik doorgaans weinig talent heb). Ik check mijn mail, beantwoord een paar berichten, en herinner mezelf eraan om niet te vergeten vandaag nog ergens risottorijst te kopen, het essentiële maar vergeten ingrediënt voor het avondmaal. Al snel merk ik dat ik, ondanks alles, eigenlijk best productief bent. Een briljant inzicht daalt in: misschien is vertraging wel het geheim van multitasking.
Net als ik denk dat ik deze onverwachte wending meesterlijk beheers, hoor ik opnieuw die stem: ‘Beste reizigers, de vertraging is helaas langer dan verwacht.’ De zon schijnt nog steeds, maar in mijn hart begint een klein regenwolkje te druppen.
 
En dan, als een lichtstraal door de wolken, arriveert eindelijk mijn trein. Er ontstaat een haast filmisch moment waarin alles vertraagd lijkt te gaan, alsof ik in een reclame voor parfum zit, terwijl ik in werkelijkheid door een mensenmassa naar binnen wordt geduwd.
Ik vind een plekje, haal diep adem en ontspan. Terwijl de trein zich langzaam in beweging zet, realiseer ik me iets belangrijks: het is niet de bestemming, maar de reis die telt. En als je een goed verhaal hebt om te vertellen, dan is zelfs de meest ellendige vertraging de moeite waard. Wie weet leidt die vertraging wel tot de beste anekdote van de dag.
Ik glimlach naar mijn medereizigers en krijg zowaar een glimlach terug.
 
Nee, dat laatste is natuurlijk niet waar. Oogcontact in een trein komt even vaak voor als een Van Gogh-expositie in de Haagse Schilderswijk. En dit was nog maar het begin van de ellende. Ik moest aan het eind van de dag ook weer naar huis. Een reis die vele malen dramatischer was dan de vertraagde dagstart.
Maar daarover een volgende keer meer.