Een hoogbejaarde vrouw bekende afgelopen week een moord die ze meer dan een halve eeuw geleden pleegde. Ze verklaarde dat die moord een daad was van verzet, al was de oorlog toen al afgelopen. Het slachtoffer hield zij voor een collaborateur, maar dat bleek helaas een vergissing. Collateral damage.
Deze overgrootmoeder, die als gelauwerde WOII-verzetsheldin den oerhollandschen schuilnaam Karin droeg, toonde geen teken van berouw. Toen en nu was zij overtuigd van de juistheid van haar daden. Een dergelijke standvastigheid roept mij bij respect op en diepe bewondering. En de vraag: bij wie is die vastberaden onverzettelijkheid nog terug te vinden?
Nee, we leven niet in dagen van oorlog. Maar het gaat te ver om te beweren dat dit tijdperk van afbraak en maatschappelijke tweedeling vreedzaam en harmonieus verloopt. De vijand van nu is veel dichterbij en misschien nog wel veel gevaarlijker dan die van toen. Maar verder zijn er vooral ook griezelig veel overeenkomsten…
De eerste stap is het monddood maken van andersdenkenden. Net als het regime in nazi-Duitsland vertoont onze huidige regering een angst voor vernieuwende, rebelse, minder oppervlakkige of gewoon bijzondere uitingen van kunst en cultuur. Onder de schampere aanduiding ‘linkse hobby’s’ worden deze als minderwaardig wegbezuinigd. Leve de operette!
De volgende belangrijke fase is het onmogelijk maken van legaal verzet, doordat bijvoorbeeld overheidsbesluiten niet meer kunnen worden aangevochten. Team Rutte heeft dat heel handig aangepakt. Het aantal rechtzaken groeit alarmerend, aldus ons kabinet. Daarom worden de kosten ervan verhoogd. Griffierechten stijgen daarom schrikbarend, met soms wel meer dan 400%. ’n Echtscheiding is niet meer te betalen. Procederen tegen de overheid is domweg onmogelijk. Behalve voor wie heel veel geld heeft (maar die heeft daartoe weinig reden).
Nog een opvallende nazi-doelstelling: het saneren van land en samenleving. Al langer is duidelijk dat ook deze regering zichzelf op de borst slaat voor het wegsturen en buitenhouden van ongewenste vreemdelingen. En nu worden dan ook de zwakkere leden van onze eigen maatschappij geslachtofferd, te beginnen bij de sociale werkplaatsen. De term sociaal past immers helemaal niet in dit tijdgewricht. Geïsoleerd des te beter.
En wie verzet zich nu, voor zover dat nog kan? Wie is de Karin van onze tijd? Haar moord is verjaard, haar verzetskruis mag zij houden. Terecht. Haar slachtoffer is, onschuldig, eveneens gestorven voor de goede zaak.
Wie durft er nu, in deze camouflage-oorlog, nog zo’n risico te nemen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten