Geslaagd

Graag even aandacht voor de verschrikkelijkste term van deze tijd: ‘Dat gaat ‘m niet worden!’ Wie heeft dat bedacht? En wat betekent dat eigenlijk? Wat gaat ‘m niet worden? En wie is die hem eigenlijk? Zo’n vreselijke kreet raakt niet alleen mijn taalgevoelige hart, maar ook mijn optimistische en positieve inborst..

Het leven is vol van uitdagingen en verrassingen! Als onverbeterlijke optimist heb ik hierop ook een onveranderlijk positieve kijk. Ik ga er altijd vanuit dat een poging slaagt. Een uitdrukking als hierboven, die bij voorbaat al uitgaat van mislukking, past bij mijn mentaliteit noch wereldbeeld.

Mijn jongste erfgenaam, de kleine Trubbels, behaalde vorige week zomaar haar diploma, tegen ieders en vooral haar eigen verwachtingen in. Jazeker: geslaagd! En wellicht bedácht zij even bovengenoemde woorden, hardop uitspreken heeft papa haar natuurlijk allang verboden. Geheel terecht, zoals nu wel is aangetoond.
Trubbels’ oudere zus ontving, gisteren nog maar, het bericht dat zij na lange jaren van auditie- en selectieprocedures ein-de-lijk is aangenomen op een theateropleiding. En ook al maakte zij vele malen kennis met de frustratie van de afwijzing, met trots kan ik melden dat ik onderhavige uitdrukking nimmer over haar lippen heb horen komen!

Afgelopen weekend zwaaide ik een groepje vrienden uit dat met tentje, matje en slaapzak afreisde naar Terschelling, om daar hét festival der linkse hobby’s, Oerol, te gaan bijwonen. Het plensde en bliksemde onafgebroken en de buienradar gaf geen enkele nuance meer aan. Maar ik wenste de volledige club oprecht en gemeend héél veel plezier. De eerdergenoemde verdoemde woorden kwamen niet in mij op. Wel besloot ik mijn eigen voorgenomen bezoekje aan het lokale Festival Mundial met een jaartje op te schorten.

Maar heb ik die verschrikkelijke uitdrukking dan nooit zelf gebezigd? Niet hardop, natuurlijk. Wel kwam een van mijn dochters eens thuis met een aspirant-verloofde: een jongeman met piercings op wonderlijke plaatsen die aanschoof bij onze gezinsmaaltijd en vervolgens aangaf eigenlijk niets te lusten, behalve gekookte spaghetti met een biertje erbij. De koffie sloeg hij eveneens af, maar hij rookte wel graag een jointje in de huiskamer. Voor het einde van de avond wist hij mij driemaal te beledigen en mijn dochter tweemaal aan het huilen te krijgen. Wat hij later wilde worden, was hij al ruim twee jaar aan het overdenken. Dat besluitvormingsproces vond hoofdzakelijk plaats in zijn bed.
Toen hij de deur uitwas en ikzelf naar bed ging, flitste de gedachte door mijn hoofd: ‘Nieuwe schoonzoon?’ En toen:… tja, vul maar in. Maar zelfs toen vond ik de gedachte te lelijk om hem verder te bedenken.
Mijn verzoek daarom: graag nooit meer gebruiken. Ook als ik niet in de buurt ben.