Pannenkoekenrecept

‘Kinderen zijn net pannenkoeken!’, begon de gedenkwaardige uitspraak van een lieve en gewaardeerde vriendin, net als ikzelf OVDD (Ouder Van Drie Dochters). En zij vervolgde: ‘De eerste mislukt altijd!’ Mijn aanvankelijke lachbui die volgde op dit hilarische motto ging vervolgens over in een diepe, meervoudige overpeinzing.
   

We zullen het niet snel toegeven, maar ’t is waar:  elke OVDD (of andere meervoudige ouder) maakt op enige moment toch een vergelijking van het nageslacht. En elk kind is lief, knap, slim en grappig op haar eigen manier.  Of ze nou Kroonprinses, Hommel of Trubbels heet. Maar: pobody’s nerfect en als zichzelf serieus nemende OVDD streef je juist met onbegrensde passie naar die volmaaktheid. Bij het vervaardigen van de pannenkoek wanen we ons derhalve chef-kok en bedrijven we haute cuisine in het diepst van onze gedachten.

Maar ’n Hollandsche pannenkoek is nu eenmaal geen rijkelijk belegde vierseizoenenpizza en ook geen kokette Franse crêpe, hoeveel extra ingrediënten we ook aan het beslag proberen toe te voegen. Gaandeweg blijkt het pannenkoeken bakken derhalve een energievretende, tijdrovende en licht teleurstellende bezigheid, die je gaandeweg steeds vaker inruilt voor kant-en-klare lasagne of een diepvriesmaaltijd. En als we nog eens een pannenkoekje bakken, dan zijn we blij dat het ons lukt om dat zomaar pardoes  in de lucht te kunnen laten draaien en zonder kleerscheuren weer in de koekenpan te laten belanden. We zijn trots (op onszelf!) als het eindproduct goudbruin en onaangebrand op het bord terechtkomt.

Ikzelf behoor ook tot de categorie ‘Eerste Pannenkoeken’. Voor mijn ouders was ik een lief, behulpzaam  en gezeglijk kind. Ze hadden het beslag zo gekneed dat het helemaal meebewoog naar hun verwachtingen. Geen mislukte eerste pannenkoek dus? Misschien was ik wel te lief en te meegaand. Want dat schiep wederzijds verwachtingen. Toen en nu nog steeds.

Mijn jongere broer ging veel meer zijn eigen gang en werd, paradoxaal genoeg, juist daarom gewaardeerd. Mijn ouders hadden het aanvankelijke pannenkoekenrecept allang losgelaten en beschouwden de tweede poging eveneens als succesvol, juist vanwege de verrassende harde randjes.

De moraal van dit verhaal? Pannenkoeken laten zich kneden en vormen zolang de kok daar nog plezier in vindt.  Ik zou de opvatting aan het begin van dit verhaal dan ook willen nuanceren. “Opvoeden is net pannenkoeken bakken. De eerste poging mislukt altijd.’ En vooral: ‘Ook daarna blijft het experimenteren.’

Bovendien, als je echt goed naar kinderen kijkt, dan zijn het toch vooral een stelletje wentelteefjes.