Bucket list

Nu ik een leeftijd heb bereikt waarbij de verwachting is dat ik in het Concert des Levens toch echt wel voorbij de pauze ben, is er steeds meer om op terug te zien. Maar juist in deze fase kijk ik ook vooruit, naar het slotakkoord.  Nee, van een midlifecrisis heb ik geen last (meer). Toch bekruipt mij soms het opgejaagde gevoel dat er voor het bereiken van de eindstreep nog wel wat dingen zijn te doen.

De Amerikanen kennen het fraaie begrip ‘bucket list’: een verlanglijst van nog uit te voeren levenszaken en -activiteiten. De ultieme to do-lijst. In mijn huidige levensfase sta ik hier ook steeds vaker bij stil. Mijn eigen, persoonlijke bucket list wordt almaar langer, naarmate de beschikbare implementatieperiode steeds korter lijkt te worden. Dat komt niet alleen door het vorderen der jaren, maar ook door andere beperkende factoren: de verhoogde pensioenleeftijd en de voortdurende zorg voor mijn dierbaren.

Want natuurlijk wil ik nog veel van de wereld zien. Mooie reizen maken, naar bij voorkeur de Verenigde Staten, Australië en Zuid-Amerika. Maar dan toch liefst met zoveel mogelijk bewegingsvrijheid, dus met zo gezond mogelijke lijf en leden en zonder rollator. Zo’n trip blijft sowieso een hele onderneming en die wil ik derhalve niet alleen maken. Ik vrees dat De Ware mij echter niet zal kunnen dragen, wanneer de toppen van het Andesgebergte  of het Braziliaanse regenwoud mij even te zwaar worden.

Ook bij het maken van zo”n bucket list moeten daarom prioriteiten worden gesteld. Zo ontdekte ik dat de punten op mijn levensagenda veel van doen hebben met ik hoe ik graag herinnerd zou willen worden. Ofwel: welke zaken kan ik nu nog duurzaam nalaten?

Al ruim een dozijn keer ben ik gestart met een roman zonder die te voltooien. In mijn slecht georganiseerde computerbestanden bevindt zich ook nog een handvol toneelscenario’s zonder einde. Het lijkt derhalve niet verstandig daar nog energie in te steken. Misschien dat deze virtuele stukjes mij nog veel jaren zullen overleven (als ik niemand het wachtwoord van dit blog nalaat) en mij uiteindelijk de cultstatus bezorgen waar ik eigenlijk allang klaar voor ben. Een late carrière als zanger of acteur lijkt ook een moeilijk haalbare ambitie, behalve wellicht de rol van Nationale Sinterklaas. Die blijft dan ook stiekem op mijn lijstje staan.

Ik wil iets nalaten, maar ook iets van mijn lijstje kunnen strepen wat ik nog niet eerder heb gedaan. En ja, daarbij moet ik realistisch zijn. Maar mijn immer jeugdig enthousiasme laat zich slecht temperen. Afgelopen week, juist voor het slapen gaan, ontwaakte daarom in mij opeens een lang sluimerend verlangen. Ik stootte daarvoor zelfs De Ware wakker.

Ik ga me nu dan toch echt aanmelden voor So You Think You Can Dance!