Mooi verhaal

Nee, ik erger me niet snel. Ik probeer de zaken te bekijken vanuit een ander perspectief en niet direct te oordelen. Een nobel voornemen, waarin ik helaas niet altijd slaag. Wanneer ik over het hek van mijn irritatie heen kan stappen, ligt daarachter soms een ontroerend mooi verhaal.

Natuurlijk ben ik een hondenliefhebber, maar in een kroeg vind ik deze mensenvrienden niet op hun plaats. Op een onlangse avond in mijn stamcafé waren er maar liefst twee tegelijk. Retrievers, van die domme blondjes. Een jong en speels exemplaar en een iets ouder en rustiger type. Ze kenden elkaar niet, maar die eerste wederzijdse kennismaking trok heel wat bekijks bij het drinkend publiek. Het jongste hondje moest regelmatig tot de orde worden geroepen door het Vrouwtje, een kordate twintigster met kort blond haar en tikje bolle toet.  En dat deed ze gelukkig goed, want mijn irritatie dreigde het te winnen van de vertedering.

Ik was in het gezelschap van De Ware en Goede Vriend. Tegen het einde van de avond stonden we opeens vlakbij het Vrouwtje. Het Baasje aan haar zijde was haar partner en dat bleek dan weer een bekende van onze Goede Vriend. Baasje werkte vroeger in een sportschool, maar wat deed hij nu dan eigenlijk? Welnu, hij was tegenwoordig huisman. ‘Huisman?’ riep Goede Vriend viermaal heel hard vol ongeloof. Dit werd viermaal door zowel Vrouwtje als Baasje bevestigd. Ik vroeg of dit vak van huisman een bewuste keuze was. Even was het stil. ‘Ja’, zei toen het Baasje. ‘Niet echt’, sprak Vrouwtje nagenoeg tegelijkertijd. Nu werd het interessant.

Vrouwtje begon het mij uit te leggen. Bijna een jaar geleden raakte Baasje zijn baan kwijt. Hij en zij kenden elkaar toen nog niet zo lang, een paar weken maar. Zijzelf had een drukke en hectische baan bij ’s werelds grootste Zoekmachine en had in dat verband al voor langere tijd in ver weg gelegen buitenlanden gewoond. Alleen en heel zelfstandig.

Binnen een maand nadat Baasje zijn baan verloor, verloor Vrouwtje haar gezondheid. Bij haar werd borstkanker geconstateerd. Wat volgde was een maandenlange periode van medicijnen, behandelingen, ziekenhuisbezoek, operaties en vooral onzekerheid. Baasje week daarbij geen moment van Vrouwtjes zijde. ‘Het kwam eigenlijk wel goed uit dat hij geen baan had’, bekende Vrouwtje mij. Dat ging zelfs nog verder: ‘Op een dag kwam hij naar me toe en vertelde dat hij zijn huur had opgezegd. Hij trok bij me in. Hij wilde voor me zorgen. We kenden elkaar maar net een paar maanden. Welke man doet dat nou?’

Vrouwtje, altijd een onafhankelijke en zelfredzame vrouw-van-de-wereld, was niet meteen enthousiast, maar liet ten slotte het eigenwijze Baasje voor haar zorgen. ‘Een relatie die zo’n zware start overleeft, dat moet wel echte liefde zijn’, filosofeerde ze. En zelf overleefde ze het ook. Haar borsten had ze nog, maar blijer nog was ze om nu weer gewoon in de kroeg te kunnen staan. Wel had ze de dag ervoor nog een ‘onderhoudschemo’ gehad. De bolle toet en het korte haar waren het gevolg van de bijwerkingen van maandenlange medicatie.

Het toelaten van Baasje in haar leven had grote gevolgen. ‘Ik sta zelf anders in het leven’, zei Vrouwtje. ‘Binnenkort ga ik weer aan de slag bij de Zoekmachine, maar ik weet nu al dat het anders zal zijn. Eindelijk is er nu tijd om aan elkaar toe te komen. Baasje vroeg mij laatst wat ik nu altijd al had gewild, maar wat eerder nooit kon. Dat wist ik wel: een hond! En kijk: daar is-ie dan!’

Ach ja, een hondje met zo’n mooi verhaal mag natuurlijk altijd in mijn stamkroeg komen.

Bakplezier

Soms moet je constateren dat je opeens bij een groep hoort die je daarvoor altijd met een behoorlijke dosis scepsis had bekeken.  Dat overkwam mij de afgelopen week. Met voortschrijdend inzicht had dat in dit geval weinig te maken, eerder met voortschrijdende leeftijd. Ik betrapte mijzelf erop met groeiend plezier te kijken naar een tv-programma van omroep MAX. Ik lijk dus nu deel uit te maken van hun ouderendoelgroep. Of is het toch een kwestie van smaak?

Op woensdagavonden is omroep MAX onlangs gestart met het uitzenden van een vaderlandse versie van een BBC-kookformat:  ‘Heel Holland bakt’.  Een op het Idols-concept gebaseerde keukenshow waarin een smaakdeskundige jury bepaalt welke keukenprins of –prinses de X-Factor heeft op het brede gebied van de bereiding van zoete lekkernijen. En nee: een zoetekauw ben ik zelf allerminst (chocolade uitgezonderd): ik ben vooral een schransbeertje waar het gaat om vet en hartig. Toch geniet ik met volle teugen van de al dan niet geslaagde bakpogingen van de potentiële meesterbakkers.

‘Heel Holland bakt’ wordt, geheel in de traditie van de laatste-kans-BN’ers van MAX, gepresenteerd door Martine Bijl, die deze klus heel BBC-like  en tongue-in-cheek weet te klaren. Maar dat is zeker niet de grootste attractie van deze bakshow. Dat zijn de kandidaten, die wekelijks drie opdrachten uitvoeren aan de hand van een vaag en summier recept, in een enorme partytent die ergens midden in een winderig weiland is opgezet. Die kandidaten behoren overigens zeker niet allemaal tot de MAX-doelgroep: ze zijn van alle leeftijden en gezindten. Wat wel geconcludeerd kan worden is dat er in de zorgsector bovenmatig wordt gebakken. Een co-assistent (mijn persoonlijke favoriet), twee verpleegkundigen en een laborant maken deel uit van de groep van (aanvankelijk) tien geoefende thuisbakkers.

Van cakes tot koningstaarten en van appeltaarten tot merengue: alles komt langs. Leerzaam is het ook. Traditionele aardbeiensoezen móeten bijvoorbeeld rond zijn. En basterdsuiker zorgt ervoor dat je merengue volkomen uiteen valt. De kandidaten zijn emotioneel als hun eindproduct te vochtig of juist te droog is. En een enkele taart (Jolanda heet ze) huilt eigenlijk om alles. Terwijl een kandidaat een volkomen mislukt baksel nog heel creatief weet te camoufleren, incasseert een ander bij een even gemankeerd eindproduct dapper de kritiek van de jury.  Kortom: het gaat nergens over, maar inzet en enthousiasme van de deelnemers zijn zowel lachwekkend als jaloersmakend.

Aan het eind van elke uitzending moet een deelnemer het strijdtoneel verlaten. Ook dit afscheid is een tranentrekkende aangelegenheid. Vanaf de bank hopen De Ware en ik steeds dat onze co-assistent George in de race blijft, maar ook het afscheid van een andere kandidaat valt zwaar. Afgelopen week was dat Annelies, die zelf heel veel begrip had voor de jurybeslissing, maar vooral enorm hard huilde uit boosheid op zichzelf. Want thuis lukken haar taarten wél altijd!

Zoals gezegd ben ik niet direct een liefhebber van zoveel zoetigheid. Toch heb ik mezelf nu óók ontdekt dat ik, bij het zien van al die inspanningen en vaak bijzondere variaties op standaardrecepten, zelf ook zélf zin krijg om zoiets fraais te bakken. Maar wie eet dat dan op? Misschien moet ik maar eens beginnen met kleine koekjes, cakejes en soesjes. Wie weet kan ik dan volgend jaar zelf eens deelnemen aan deze briljante bakshow. Ik hoor nu immers toch al tot de doelgroep.