Controle

Wat is het toch mooi als het beeld dat anderen van je hebben helemaal overeenkomt met je zelfbeeld. Ik zie mezelf doorgaans als een relaxte en relativerende gast die de wereld en vooral zichzelf niet al te serieus neemt. Maar ik weet inmiddels ook dat er mensen in mijn omgeving zijn die mij maar een irritante mierenneuker vinden, een zeurpiet, een control freak . Control freak? Moi?

De vakantie is voorbij en de afgelopen week was vanaf dag 1 weer Business As Usual @theoffice. Net als het hele voorbije jaar staan mijn werkdagen nog altijd in het teken van Het Project dat ik coördineer en dat nu gestaag het hoogtepunt nadert.  Voor mijn vertrek had ik een aantal zaken voorbereid die tijdens mijn afwezigheid door derden konden worden uitgevoerd, zodat een en ander bij mijn terugkeer klaar zou liggen.

Al tijdens mijn verblijf in het buitenland leek de toon gezet. Ik kreeg een sms van iemand aan wie ik had toegezegd voor mijn vertrek een pakket met belangrijke documenten toe te sturen. Van hem moest ik horen dat dit pakket, vier weken later, nog altijd niet verzonden was. De collega aan wie ik deze verzendtaak had toevertrouwd, was zelf ook maar alvast met vakantie gegaan en vertrouwde er kennelijk blind op dat iemand anders dit klusje wel zou klaren.

Het belangrijkste was een boekje dat ik samen met twee collega’s schreef en dat in de vakantieperiode naar de drukker was geweest; het vlaggenschip van Het Project. Ik besteedde nog een aantal dagen van mijn vakantie aan het controleren van een voortdurende stroom drukproeven om ten slotte akkoord te geven. De levering vroeg om een strakke deadline. Gelukkig, de dozen waren tijdig bezorgd. En wat was het een fraai boekje! Maar o schrik, wat een merkwaardige constatering: de paginanummering van de inhoudsopgave kwam niet overeen met de paginanummering van het werkje zelf. 'n Bijzonder knullige fout voor wat een kwaliteitsdocument moest zijn. Had ik daar nu zo overheen gekeken? Nee, natuurlijk niet! De fout was op het allerlaatste moment gemaakt bij de opmaak. 'n Grimmige telefoongesprek volgde. ‘En wil je nu dan dat wij alles opnieuw laten drukken?' vroeg de verantwoordelijke mij met enige verbazing. Jazeker! En rap ook.

Het Project liep hierdoor een vertraging op van anderhalve week, die in tegenstelling tot de gemaakte drukkosten moeilijk zijn te compenseren.

En zo ging het maar door, de hele week. Een zending met (alweer) belangrijke documenten werd niet op tijd geleverd, maar bleek na enkele telefoontjes vol met weinig ingehouden woede en een zoektocht waarbij het halve personeelsbestand werd gemobiliseerd wel degelijk ergens in een hoekje van het gebouw te staan.

Het allerlaatste klusje betrof een (jawel) belangrijk document dat de vrijdag als deadline had. Een collega werkte er al een poosje aan, maar moest het wegens onfortuinlijke omstandigheden overdragen aan een andere collega. Bij beiden benadrukte ik het belang van de tijdige voltooiing. Toen ik er op die bewuste vrijdagmiddag naar informeerde, bleek de taak opnieuw gedelegeerd naar alweer een andere collega, die alvast maar aan haar weekend was begonnen. Vanaf een rumoerige zwembadweide deelde ze mij telefonisch mee dat ze er nog niet aan begonnen was en geen idee had van de deadline.

Mies en moedeloos maakte ik mijn leidinggevende na deze vrijdag per e-mail deelgenoot van mijn frustratie. Alwéér niet nagekomen afspraken! Had ik dan alleen maar met amateurs te maken? Per kerende elektronische post ontving ik een reactie: ‘Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Zet het van je af. Fijn weekend!’

Control freak? Moi? Ja, vind je ’t gek!

Romantiek

Nog altijd in het almaar warmer wordende Portugal: klam en vochtig in ons permanent verduisterde appartement in hartje Lissabon voel ik me een Heleen van Royen gelijk. De afgelopen weken waren paradijselijk, maar tijdens deze laatste dagen lijkt de aanhoudende hitte, met temperaturen van 36 tot zelfs 39 graden, ons parten te spelen. Daar zijn alle moderne gemakken waarvan ik in de vorige aflevering verhaalde niet tegen opgewassen.

Ach, De Ware las van mijn heimwee naar de nostalgie van meer primitieve vakantiedagen en maakte mij het verwijt dat ik aldus onze hedendaagse reizen van alle romantiek ontdeed. Hierover moest ik lang nadenken. De definitie van romantiek in dit verband gaat verder dan de diepe, weers- en tijdbestendige liefde tussen De Ware en mijzelf, maar betekent ook: improviseren in onvoorziene situaties en flexibel omgaan met onverwachte omstandigheden. De conclusie van de afgelopen weken moet dan ook zijn dat de romantiek nog altijd regeert. Voor deze stelling kan ik hier een gepassioneerd en gloedvol betoog houden, maar een compacte samenvatting van relevante gebeurtenissen tijdens de afgelopen vakantieweken is even overtuigend als efficiënt.

Enige dagen voor vertrek constateerde de tandarts bij mij een gespleten kies, die volgens haar deskundig oordeel op korte termijn geen problemen zou opleveren, dus maakten we een extractie-afspraak in september. Op de avond voor vertrek begon de kies hinderlijk te ontsteken en dat is nog altijd het geval. Gelukkig: tegen de pijn heb ik voldoende ibuprofen in de koffer, tegen de aanvallen van etter en pus heb ik bij de Portugese farmacie een fris spoelmiddeltje aangeschaft. Via de moderne  communicatiemiddelen is (aanvankelijk gevreesde) afspraak inmiddels vervroegd naar de vroege ochtend, direct na terugkeer in het vaderland.
Natuurlijk ben ik ook afgereisd met de aanhoudende blessure aan linkerschouder en -bovenarm. De fysiotherapeut gaf me een elastisch stukje gereedschap om mijn oefeningen op de verschillende vakantieadressen te kunnen blijven doen. Dat deed ik misschien wel iets te fanatiek: het ergonomisch verantwoorde elastiek brak op dag drie al doormidden.

Op diezelfde dag verloor De Ware spontaan een van zijn (harde) contactlenzen, zomaar op straat. Dit verlies bemoeilijkt het autorijden en ook het lezen. De Ware staat daarom steeds heel aandoenlijk met zijn gezicht op enkele centimeters afstand van handleiding, kassabon, stadsplattegrond of toiletjuffrouw. Over romantisch gesproken! Zelf beschadigde ik trouwens ook twee meegenomen (zachte) rechterlenzen binnen een week, zodat mijn zicht ook behoorlijk beperkt is. Hand in hand komen we samen gelukkig steeds waar we wezen willen.

En verder? Met een ongewoon scherp broodmes sneed ik mezelf in de vingers, zodat ik inmiddels wel voldoende pleisters in de basisvoorraad heb. Een ijsblokje, waarop ik wilde sabbelen, vroor direct vast aan mijn onderlip. Omdat ik het onmiddellijk lostrok, kwam er ook een behoorlijk stuk lip mee, zodat ik ruim een week met een soort brandwond rondliep. Een zeewaterbad is dan pijnlijk, maar wel heilzaam.
En jawel, voor de tweede keer in een half jaar liet ik mijn smartphone (net als steevast de beboterde kant van een magarinedekseltje facedown) vallen op een stenen keukenvloer, zodat er alweer een barst zit in het scherm, waarvan de reperatie vorige keer kwam op tweehonderd euro. Maar misschien     went dit soort tegenslag, want al na een dag of twee zag ik de hele barst niet meer.

Nee, het is in meer dan een opzicht een uiterst romantische vakantie. Ongelooflijk jammer dat het einde al bijna in zicht is. Maar nu eerst weer even koud afdouchen.