Realiteit

Tja, lieve lezers: ik doe altijd en immer echt en oprecht mijn best om minstens eenmaal per twee weken op deze plaats een ieder deelgenoot te maken van mijn belevenissen en hieraan gekoppelde diepere gevoelens. Maar dat lukt niet altijd. De afgelopen week was ik druk met zeer uiteenlopende activiteiten. Een vriend die dit alles van vrij nabij meemaakte, achtte mij daarom wel geschikt voor een realityserie: ‘Veel boeiender dan die Brabantse stylist!’

Allereerst natuurlijk excuses voor de vertraging van deze bijdrage. Ik moet het inderdaad doen zonder cameraploeg in mijn kielzog. Daarom is dit vooralsnog de enige gelegenheid om  een verklaring te geven voor het oponthoud door een overzicht te geven van mijn bezigheden.  Het is aan u om de eventuele amusementswaarde te beoordelen. Er is gegarandeerd sprake van realiteit.

De afgelopen week, waarin opnieuw drie doden waren te betreuren (inclusief Nelson Mandela), begon op dinsdag, toen ik beroepshalve een congresdag bezocht. Dit bezoek was vooral bedoeld ter inspiratie voor een themamiddag die ik over enkele weken zal organiseren in eigen huis. Het hoogtepunt was een workshop van een redactrice van de Wereld Draait Door: een chaotische digibeet, die sneller sprak dan Matthijs van Nieuwkerk en een usb-stick met Powerpointpresentatie had meegebracht waarop ook onbedoeld, maar zichtbaar voor iedereen, al haar sollicitatiebrieven stonden. Op woensdagavond mocht ik zelf – bedoeld -  lollig doen door tijdens een muzikale talkshow het toegestroomde publiek nadere uitleg te geven over de hitpotentie van kerstklassiekers.

Op donderdagochtend moest ik wel weer enorm vroeg op. Al voor zonsopgang moest ik in de schmink om een ochtendlang een basisschool te entertainen in mijn functie van hulpsinterklaas. Een vermakelijke, maar ook inspannende bezigheid. Na afloop legden mijn pieten en ik ook een bliksembezoek af bij een groep beschermd wonende volwassenen.

Met de lijm nog in mijn wenkbrauwen bekeek én reserveerde ik daags hierna voor mijn bejaarde vader een nog te bouwen appartement, op loopafstand van mijn eigen woning. Op alle hierboven genoemde dagen was het bovendien business as usual.

Op zaterdag ging ik met De Ware op jacht naar een smoking, omdat we samen de komende week bij  een feestelijke beursopening worden verwacht, dresscode: black tie. Deze hilarische speurtocht bood voldoende stof voor een volledige aflevering op deze plaats in de nabije toekomst.  Op zondagmiddag presenteerde ik, opnieuw in een lokaal amusementsdecor, een zelfbedachte ludieke en muzikale quiz. En op maandagavond was ik, op verzoek van Mijn Baas, gespreksleider bij een brainstormsessie over strategische ambities van de organisatie, waarvoor ik de werkvorm in het voorafgaande weekend nog even had bedacht.

Ach lieve lezers, al deze zaken vormen uiteraard onvoldoende verontschuldiging voor mijn te lange afwezigheid. Maar ik hoop toch op een beetje begrip.

En hoewel ik er dus eigenlijk geen tijd voor had, keek ik gisteren dan toch maar even naar de jongste aflevering van De Stylist van het Zuiden. Daarin beklaagde zijn (uitsluitend vrouwelijke) vriendenkring zich erover dat De Stylist nog maar weinig persoonlijke aandacht had voor hun kleine en grotere problemen. Misschien bedoelden ze dat zijzelf niet genoeg in beeld kwamen. Ze besloten namelijk een groot verrassingsfeest voor hun vriend te organiseren!

Vooruit, kom maar op dan met die cameraploeg.