Jas (een kerstverhaal)

Het zijn de laatste dagen van het jaar, een periode van terugblikken en – in mijn geval – constateren dat de stormschade dit keer vrij beperkt is gebleven. Alles doet het nog. Bij mij wel. Sommige dierbaren hadden minder geluk. Toch lijkt het erop dat ook voor hen het jaar afstevent op een happy end of anders wel een frisse start.

Afgelopen week ging ik op de koffie bij Boezemvriendin. Voor haar was het afgelopen jaar bijzonder zwaar. In een ongelooflijk korte tijd verloor ze de grond onder haar voeten, de bodem onder haar bestaan, het zicht op het licht aan het eind van de tunnel.  Ik was blij haar nu opgewekt en optimistisch aan te treffen, ook al wisten ze we allebei dat die vrolijkheid goeddeels was te danken aan een chemische reactie.  Onder het mom van de hond uitlaten maakten we samen een heerlijke boswandeling.

Een boswandeling? Kon dat wel met mijn nieuwe – dure – schoenen?  Ik dacht van wel en als vanzelf kregen we een gesprek over het belang van kleding. Boezemvriendin bijvoorbeeld droeg een mooie nieuwe jas. Dat bracht mij ertoe nog maar eens het verhaal te vertellen van mijn speciale winterjas. Toen ik een jaar of zes geleden een jas nodig had, vond ik na een lange zoektocht eindelijk, eindelijk in een Mexx-winkel mijn gedroomde jas. Ik zag hem en wist: dit is hem! Hij was ronduit prachtig: stijlvol, stoer, warm en zacht tegelijk. Maar een flinke maat te klein. Ik kon er echt niet in en was ontroostbaar. De vriendelijke verkoper belde voor mij de gehele regio af in de hoop op een passend exemplaar. Tevergeefs.

Nu ik De Jas had gevonden wilde ik niets anders meer. Maar ik vond nergens iets wat ook maar in de buurt kwam. Ik ging zelfs terug naar de Mexx-zaak, zonder trui, in de hoop dat De Jas mij dan wel zou passen. De vriendelijke verkoper schudde meewarig het hoofd toen hij mij opnieuw zag worstelen. Uiteindelijk liet ik De Jas los en kocht elders iets totaal anders. Daarmee ging ik, daags voor kerst, met de Kroonprinses, Hommeltje en de kleine Trubbels, onze traditionele kerststallentoer door Vlaanderen maken. Op de Markt in Turnhout wilden we Belgische wafels gaan eten. We passeerden een Mexx-winkel en jawel: daar hing De Jas. En in de juiste maat! Hij zat als gegoten. Wat te doen? Ik belde met De Ware, die thuis was achtergebleven. Die concludeerde, terecht, dat ik zelf allang de beslissing had genomen. Die kerst had ik dus twéé winterjassen. En nu nog steeds, want De Jas bleek wel erg warm voor de vaderlandse kwakkelwinters. Ik draag hem uiteindelijk maar een paar weken per jaar, maar zo gaat hij wel heel lang mee.

Boezemvriendin vertelde vervolgens het verhaal van háár nieuwe jas. Dat had veel gemeen met dat van mij: het leidde naar een bijzonder kerstfeest. Haar zus kocht op de markt voor zichzelf een voordelige leren jas, die bij thuiskomst enorm bleek tegen te vallen. Ruilen was geen optie, een andere jas uitzoeken wel. Dus zocht ze er een uit voor Boezemvriendin, die zich op dat moment ongeveer op het bodem van het emotionele dal bevond. Zus dacht haar daarmee wel te kunnen opvrolijken, maar nee: de nieuwe jas raakte geen enkele snaar en bleef onaangeroerd in de kast.

Tot het moment dat de chemische reactie enig effect sorteerde. Boezemvriendin zag haar jas voor wat die was: stijlvol, stoer, warm en zacht tegelijk. En hij paste precies en maakte haar blij.

Zo werd haar nieuwe jas een symbool van voortgang en herstel.

En echt: hij staat haar geweldig.

Realiteit

Tja, lieve lezers: ik doe altijd en immer echt en oprecht mijn best om minstens eenmaal per twee weken op deze plaats een ieder deelgenoot te maken van mijn belevenissen en hieraan gekoppelde diepere gevoelens. Maar dat lukt niet altijd. De afgelopen week was ik druk met zeer uiteenlopende activiteiten. Een vriend die dit alles van vrij nabij meemaakte, achtte mij daarom wel geschikt voor een realityserie: ‘Veel boeiender dan die Brabantse stylist!’

Allereerst natuurlijk excuses voor de vertraging van deze bijdrage. Ik moet het inderdaad doen zonder cameraploeg in mijn kielzog. Daarom is dit vooralsnog de enige gelegenheid om  een verklaring te geven voor het oponthoud door een overzicht te geven van mijn bezigheden.  Het is aan u om de eventuele amusementswaarde te beoordelen. Er is gegarandeerd sprake van realiteit.

De afgelopen week, waarin opnieuw drie doden waren te betreuren (inclusief Nelson Mandela), begon op dinsdag, toen ik beroepshalve een congresdag bezocht. Dit bezoek was vooral bedoeld ter inspiratie voor een themamiddag die ik over enkele weken zal organiseren in eigen huis. Het hoogtepunt was een workshop van een redactrice van de Wereld Draait Door: een chaotische digibeet, die sneller sprak dan Matthijs van Nieuwkerk en een usb-stick met Powerpointpresentatie had meegebracht waarop ook onbedoeld, maar zichtbaar voor iedereen, al haar sollicitatiebrieven stonden. Op woensdagavond mocht ik zelf – bedoeld -  lollig doen door tijdens een muzikale talkshow het toegestroomde publiek nadere uitleg te geven over de hitpotentie van kerstklassiekers.

Op donderdagochtend moest ik wel weer enorm vroeg op. Al voor zonsopgang moest ik in de schmink om een ochtendlang een basisschool te entertainen in mijn functie van hulpsinterklaas. Een vermakelijke, maar ook inspannende bezigheid. Na afloop legden mijn pieten en ik ook een bliksembezoek af bij een groep beschermd wonende volwassenen.

Met de lijm nog in mijn wenkbrauwen bekeek én reserveerde ik daags hierna voor mijn bejaarde vader een nog te bouwen appartement, op loopafstand van mijn eigen woning. Op alle hierboven genoemde dagen was het bovendien business as usual.

Op zaterdag ging ik met De Ware op jacht naar een smoking, omdat we samen de komende week bij  een feestelijke beursopening worden verwacht, dresscode: black tie. Deze hilarische speurtocht bood voldoende stof voor een volledige aflevering op deze plaats in de nabije toekomst.  Op zondagmiddag presenteerde ik, opnieuw in een lokaal amusementsdecor, een zelfbedachte ludieke en muzikale quiz. En op maandagavond was ik, op verzoek van Mijn Baas, gespreksleider bij een brainstormsessie over strategische ambities van de organisatie, waarvoor ik de werkvorm in het voorafgaande weekend nog even had bedacht.

Ach lieve lezers, al deze zaken vormen uiteraard onvoldoende verontschuldiging voor mijn te lange afwezigheid. Maar ik hoop toch op een beetje begrip.

En hoewel ik er dus eigenlijk geen tijd voor had, keek ik gisteren dan toch maar even naar de jongste aflevering van De Stylist van het Zuiden. Daarin beklaagde zijn (uitsluitend vrouwelijke) vriendenkring zich erover dat De Stylist nog maar weinig persoonlijke aandacht had voor hun kleine en grotere problemen. Misschien bedoelden ze dat zijzelf niet genoeg in beeld kwamen. Ze besloten namelijk een groot verrassingsfeest voor hun vriend te organiseren!

Vooruit, kom maar op dan met die cameraploeg.