Jas (een kerstverhaal)

Het zijn de laatste dagen van het jaar, een periode van terugblikken en – in mijn geval – constateren dat de stormschade dit keer vrij beperkt is gebleven. Alles doet het nog. Bij mij wel. Sommige dierbaren hadden minder geluk. Toch lijkt het erop dat ook voor hen het jaar afstevent op een happy end of anders wel een frisse start.

Afgelopen week ging ik op de koffie bij Boezemvriendin. Voor haar was het afgelopen jaar bijzonder zwaar. In een ongelooflijk korte tijd verloor ze de grond onder haar voeten, de bodem onder haar bestaan, het zicht op het licht aan het eind van de tunnel.  Ik was blij haar nu opgewekt en optimistisch aan te treffen, ook al wisten ze we allebei dat die vrolijkheid goeddeels was te danken aan een chemische reactie.  Onder het mom van de hond uitlaten maakten we samen een heerlijke boswandeling.

Een boswandeling? Kon dat wel met mijn nieuwe – dure – schoenen?  Ik dacht van wel en als vanzelf kregen we een gesprek over het belang van kleding. Boezemvriendin bijvoorbeeld droeg een mooie nieuwe jas. Dat bracht mij ertoe nog maar eens het verhaal te vertellen van mijn speciale winterjas. Toen ik een jaar of zes geleden een jas nodig had, vond ik na een lange zoektocht eindelijk, eindelijk in een Mexx-winkel mijn gedroomde jas. Ik zag hem en wist: dit is hem! Hij was ronduit prachtig: stijlvol, stoer, warm en zacht tegelijk. Maar een flinke maat te klein. Ik kon er echt niet in en was ontroostbaar. De vriendelijke verkoper belde voor mij de gehele regio af in de hoop op een passend exemplaar. Tevergeefs.

Nu ik De Jas had gevonden wilde ik niets anders meer. Maar ik vond nergens iets wat ook maar in de buurt kwam. Ik ging zelfs terug naar de Mexx-zaak, zonder trui, in de hoop dat De Jas mij dan wel zou passen. De vriendelijke verkoper schudde meewarig het hoofd toen hij mij opnieuw zag worstelen. Uiteindelijk liet ik De Jas los en kocht elders iets totaal anders. Daarmee ging ik, daags voor kerst, met de Kroonprinses, Hommeltje en de kleine Trubbels, onze traditionele kerststallentoer door Vlaanderen maken. Op de Markt in Turnhout wilden we Belgische wafels gaan eten. We passeerden een Mexx-winkel en jawel: daar hing De Jas. En in de juiste maat! Hij zat als gegoten. Wat te doen? Ik belde met De Ware, die thuis was achtergebleven. Die concludeerde, terecht, dat ik zelf allang de beslissing had genomen. Die kerst had ik dus twéé winterjassen. En nu nog steeds, want De Jas bleek wel erg warm voor de vaderlandse kwakkelwinters. Ik draag hem uiteindelijk maar een paar weken per jaar, maar zo gaat hij wel heel lang mee.

Boezemvriendin vertelde vervolgens het verhaal van háár nieuwe jas. Dat had veel gemeen met dat van mij: het leidde naar een bijzonder kerstfeest. Haar zus kocht op de markt voor zichzelf een voordelige leren jas, die bij thuiskomst enorm bleek tegen te vallen. Ruilen was geen optie, een andere jas uitzoeken wel. Dus zocht ze er een uit voor Boezemvriendin, die zich op dat moment ongeveer op het bodem van het emotionele dal bevond. Zus dacht haar daarmee wel te kunnen opvrolijken, maar nee: de nieuwe jas raakte geen enkele snaar en bleef onaangeroerd in de kast.

Tot het moment dat de chemische reactie enig effect sorteerde. Boezemvriendin zag haar jas voor wat die was: stijlvol, stoer, warm en zacht tegelijk. En hij paste precies en maakte haar blij.

Zo werd haar nieuwe jas een symbool van voortgang en herstel.

En echt: hij staat haar geweldig.