Schrik!

Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik in het verleden meer dan eens een labiele periode heb gekend. En trouwens ook nog niet zo heel lang geleden. Dat heeft zo moeten zijn, denk ik nu. Vallen, opstaan en onzekerheden hebben bijgedragen aan de sterke, stoere en stabiele figuur die ik vandaag ben. Ik kijk nergens meer verbaasd van op en schrikken doe ik nog zelden.

De afgelopen weken speelden zich af in een periode van traditionele rust en routine en een hoge mate van voorspelbaarheid. De kerstdagen stonden opnieuw geheel in het teken van familie, eten en pakjes. De terugkerende strijd tussen duisternis en licht werd opnieuw gewonnen door de laatste. Het oude jaar werd luidruchtig uitgeluid met veel fijne vrienden in een hilarische setting. Zelfs van het oorverdovende vuurwerkgeknal bij de start van het nieuwe jaar ging mijn hartslag niet omhoog.

Toch was er bepaald geen sprake van een winterslaap. In mijn omgeving gebeurde voldoende om me wakker te houden. Er werd ingebroken bij de buren. De boeven waren er op de betreffende vrijdagavond urenlang druk mee. De Ware en ik moesten de televisie behoorlijk hard zetten om geen last te hebben van de herrie. Geen moment dacht ik dat het foute boel kon zijn. Toen de volgende ochtend duidelijk werd wat de werkelijke oorzaak was geweest, haalde ik laconiek mijn schouders op. Paniek? Welnee! Zulke dingen gebeuren nu eenmaal.

Midden tussen de feestelijkheden van de decembermaand maakten twee dierbare vrienden een einde aan hun relatie. Ze waren al een hele tijd samen: ik kende ze zelfs niet anders. Ik mocht meedelen en -leven in veel liefdevolle hoogtepunten: toen zij samen een huis kochten, een kat namen (en nog een) en elkaar het jawoord gaven. Zij leken net zo voor elkaar bestemd als De Ware en ikzelf. De breuk stemde mij dan ook verdrietig - ook al omdat in deze minder vreugdevolle tijden het meedelen blijkbaar minder prioriteit had gekregen - en ook slapeloos bezorgd over de toekomst die zij nu zonder elkaar tegemoet moesten zien. Maar geschrokken? Ach, zulke dingen gebeuren nu eenmaal.

Het nieuwe jaar begon met een rouwbericht. Een lieve tante van De Ware, waarop wij beiden bijzonder waren gesteld, liet volkomen onverwacht het leven. Zij was licht bejaard maar gezond en ze stond volop in het leven met een jaloersmakende spiritualiteit. Wel had ze een lichte angst voor ouder worden, die zijn oorsprong vond in de aftakeling van oudere broers en zussen, waarin zij haar voorland zag. Dat een dergelijke neergang haar nu bespaard zal blijven, is een lichte troost naast het vanzelfsprekende verdriet. Droefheid hoort bij een dergelijk afscheid. Maar schrikken? Nee, dat niet. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal.

Mijn mijmeringen alhier kennen – ja, echt waar! - een toenemende aantal lezers en daarin voel ik mij oprecht gevleid. Maar in een reactie meende een zelfbenoemde grootste fan meende mij onlangs te moeten associëren met de 'dichter' Nico Dijkshoorn!

En inderdaad: bij een dergelijke vergelijking breekt het ijskoude angstzweet mij pas echt uit.