Chill

Op papier ben ik misschien niet de jongste meer. Maar in mijn hart en geest ligt mijn ware leeftijd behoorlijk wat lager. Echt en oprecht probeer ik met mijn tijd mee te gaan. Ik sta open voor nieuwe dingen en pas me aan aan de heersende tijdgeest. Ik wil ontdekken, leren en proberen.

Beroepshalve heb ik dagelijks te maken met de gevarieerde leeftijdscategorie waartoe zowel pubers, adolescenten als jongvolwassenen behoren.  Uit onderzoek en uit de media weten we intussen allemaal dat de jeugd van tegenwoordig het actieve, sociale en collectieve bewustzijn van hun ouders ontbeert en nogal in zichzelf is gekeerd. Maar een nieuwe rage of een hype vindt vaak juist zijn oorsprong bij deze groep , dat is van alle tijden. Eigentijds type als ik ben, houd ik uiteraard nauwlettend in de gaten of ik snel kan aanhaken bij een opkomende trend.

Nou, dat valt best tegen.

De jongeren die ik ontmoet houden zich volop bezig met 21^ste-eeuwse zaken als social media en aanverwante gadgets, die ze echter zelf niet hebben uitgevonden. Van hun kledingoutfits, die het karakter hebben van een uniform, gaat weinig inspiratie of vernieuwingsdrang uit.  Op een creatieve of rebelse gedachte zijn ze maar moeilijk te betrappen. Behalve dat werklozen vooral thuis zitten omdat ze lui zijn en de bijstandsuitkering zo aantrekkelijk – ja, echt gehoord! Crisis, oorlog of sociaal onrecht zijn maatschappelijke kwesties die het moderne individu niet lijken te raken: 'boejuh!'

Zeker, zeer regelmatig en heel proactief probeer ik te peilen what’s hot and what’s not. Utopia? Nooit van gehoord! Moet er zo’n zware delegatie naar Sotsji? Uhm, is dat niet vlakbij Cherso? Hoe denk jij over Samsom? Geef mij maar een iPhone! Nelson Mandela? Aaah, sielig seg….

Soms kan ik mij behoorlijk opwinden om de mate van onbenul en oppervlakkigheid, maar ook die opwinding lijkt weinig effect te sorteren. De reactie is onverstoord, onverschillig en stoïcijns: 'chill'

Omdat zelfs mijn eigen erfgenamen de betrokkenheid van mijn generatie lijken te missen, vermoed ik dat dat geen kwestie is van genen, maar veeleer van het apathische karakter van de hedendaagse samenleving. En hoe is dat zo gekomen? Was ik daar zelf dan niet bij? Er misschien zelfs medeverantwoordelijk voor? Van die confronterende gedachte ben ik zelf even chill.. eh.. stil.

Ik sta open voor nieuwe dingen, race mee met elke rage en hieperdepiep bij elke hype (kijk hier maar even naar boven en naar beneden). Jazeker, ik probeer echt en oprecht met mijn tijd mee te gaan. Maar ergens heeft die tijd mij ingehaald en de voorsprong wordt almaar groter.
Nou ja.
Boejuh.