Reparatie

Nee, echt goed is dit nieuwe jaar bepaald niet begonnen. Met brand in de wereld, met ziekte en overlijden in de buurt, met teleurstellingen en veel ongewisheden heel dichtbij. Te hopen valt dat hiermee de toon niet is gezet voor de rest van het jaar, maar dat - o onuitroeibaar optimisme – het alleen maar beter worden kan.

Tegen beter weten in, dat wel. Want soms is de schade onherstelbaar.

Aan het einde van vorig jaar belde ik (zoals zo vaak) bij mijn vader aan. Dit keer had ik een gereedschapskist meegebracht. Papa had mij telefonisch en in viervoud gemeld dat de deur van zijn koelkast uit de scharnieren hing en niet meer wilde sluiten. Eerder al hing deze deur van de inbouwkoelkast uit het lood en stuitte bij het sluiten steevast op het aanrechtblad. Om dit op te lossen had paps eigenhandig een stuk uit de deur gezaagd. Maar nu had het loshangende scharnier het definitief begeven. De koelkastdeur wilde niet meer dicht. Maar een goed sluitende koelkast is vrij essentieel voor het bewaren van de insuline waarvan vaders gezondheid afhangt. En daarom dus stond ik met mijn gereedschapskist op de stoep.

Daarom én omdat het papa zelf niet meer lukte om deze reparatie uit te voeren. Want terwijl de deur niet meer dicht wil, gaat het laatje in pa z’n hoofd, waar het uitgebreide assortiment van zijn gereedschappen keurig ligt uitgesorteerd, al een poosje niet meer open - net zoals trouwens een toenemend aantal andere laatjes. Dat is best treurig, want vader was altijd extreem handig met al dat gereedschap. Het grootste deel van mijn leven stond hij juist bij míj op de stoep om vakkundige reparaties uit te voeren, van kleine karweitjes tot volledige verbouwingen.

En nu, nu ben ik dan mijn vader geworden, bedacht ik, terwijl mijn gereedschapskist en ik in de lift stonden, op weg naar papa’s keuken. Een handyman die op afroep komt opdraven met schroefboormachine en waterpomptang om elk klusje in recordtijd te klaren. En dat werd misschien wel tijd ook, nu ik zelf al bijna grootvader ben.

Ik mijn vader geworden? Nou ja, in my dreams! Want het lukte ook mij niet het kapotte scharnier te repareren. Er moest alsnog een (dure) vakman komen voorrijden om de koelkastdeur weer sluitend te krijgen. Maar de laatjes in papa’s hoofd konden ook door deze expert niet worden hersteld. Het staat zelfs vast dat nog meer laatjes zullen gaan vastzitten, onzeker is nog wanneer.

Toch is onzekerheid geen reden om uitsluitend te somberen. Het nog maar net begonnen jaar biedt ook volop kansen (sprak de aartsoptimist). Een nieuw leven dient zich aan, een klein kind met een hoofd vol laatjes die zijn voorzien van splinternieuw en soepel sluitwerk en die langzaam gevuld gaan worden. Ik hoop maar dat ik daarbij helpen kan.

Met of zonder gereedschapskist.