Kerstgedachte

Hoeveel onrust, onzekerheid en spanning het leven soms ook kent, gelukkig zijn er ook de zwaar verankerde en immer terugkerende zekerheden waarvan je weet dat ze je niet zullen teleurstellen. Of juist wel. Maar ook dat is dan op een geruststellende manier weer heerlijk voorspelbaar.

Elk jaar organiseert de werkgever een kerstdiner voor alle collega’s. Dat is nog een behoorlijke opgave, want het gaat om een team van ruim honderdtwintig medewerkers. Vind maar eens een restaurant dat zoveel mensen op een avond kan herbergen en dat voldoet aan het eisen- en wensenpakket van de werkgever – die heeft een bijzondere voorliefde voor formeel en feestelijk. Gelukkig vindt dit kerstmaal altijd plaats op de dinsdagavond voorafgaand aan de kerstvakantie: dit jaar dus wel tien dagen voor de kerst.

We vertrokken dit keer aan het einde van de dinsdagmiddag massaal naar een landelijk gelegen dorp dat van zichzelf al een formele en feestelijke uitstraling heeft. Op het dorpsplein stond een schaatsbaan waar de liefhebbers een uurtje konden schaatsen. Omdat de buitentemperatuur 16 graden was, koos ik voor een koel glas witte wijn. Daarna begaven we ons naar het restaurant, waar de avond verliep volgens het vertrouwde stramien. Voor de eerste opvang was er een tent opgezet, waar we geheel volgens verwachting werden voorzien van glühwein. Een m/v-duo zat net iets te hard kerstliedjes te spelen en te zingen. De Baas had een speech voorbereid, bedankte daarin ieder voor de geweldige inzet, nam afscheid van vertrekkende collega’s en hoopte hardop op persoonlijk en professioneel succes voor elk. Daarna werden we in groepjes naar de tafels begeleid, waar we zoals altijd weer informatie zouden uitwisselen over thuissituatie en werkervaringen.

Ik ben een allemansvriend. Het maakt mij weinig uit wij mijn tafelgenoten zijn. Maar dit keer had een collega mij ’s middags al voorgesteld om bij elkaar aan tafel te zitten. Aldus geschiedde. Uiteindelijk bestond het volledige gezelschap aan onze tafel uit vijf mannen en een vrouw, hetgeen verre van representatief is voor de samenstelling van het team – een vrij verrassende plottwist.

Een aantal voorzichtige omtrekkende bewegingen en enkele flessen wijn later werd het tafelgesprek bepaald door de meest luidruchtige disgenoten, een paar single white male-collega’s van om en nabij de veertig. Het bleek een uiterst leerzaam gesprek. En daar houden wij van, in het onderwijs.

Ondanks hun vrijgezelle status hadden de heren volop ervaring met relaties. Zij spraken vol overtuiging van de rolverdeling in heterorelaties, legden ons uit wat in dit verband de dramadriehoek precies inhoudt (google dat zelf even, mensen!) en beklaagden zich, formeel noch feestelijk, maar vooral ongeremd over hun ervaringen met pikstraf (die wel tot drie maanden duren kan) en pussy control: begrippen die voor mij volkomen nieuw waren, maar in de volgende generatie toch echt gemeengoed leken. Andere tafels vielen stil en luisterden mee. Mensen hurkten ademloos rond onze tafel. Zeker, het was een leerzame en onthullende avond. Verrassend en verre van voorspelbaar.

Zo’n kerst wens ik iedereen.

Verhuizen

Soms komt er zo’n tegeltjeswijsheid voorbij. Zoals: alles is relatief: één haar op je hoofd is weinig, één haar in je soep is veel. Of: als ik niet antwoord, ben ik niet arrogant, maar jij niet interessant. Of: ik kwam gisteren mezelf tegen: was best gezellig. Allemaal heel grappig, hoor. Maar wat ik heel erg vind is de leuze: accepteer wat je niet kunt veranderen, maar verander wat je niet kunt accepteren.

Bovenstaande bewering is een soort van cirkelredenering. Wanneer ik iets niet kan veranderen moet ik het dus maar accepteren. Maar ja, als ik het accepteren dan toch geen optie is, dan moet ik het alsnog veranderen? Mensen, daar heb ik helemaal niets aan!

Al maandenlang staan mijn dagen in het teken van de verhuizing van mijn dementerende, zorgbehoevende vader. Hij komt vlak bij mij in de buurt wonen, in plaats van vijftig kilometer bij mij vandaan. Die beslissing is al twee jaar geleden genomen, toen hij zo’n beslissing zelf nog redelijk overwogen kon nemen. Wij schreven hem in voor een appartement in een zorgcomplex dat toen nog gebouwd moest worden. Laten we dat voor het gemak De Leyhoeve noemen, gewoon omdat het zo heet. Dat is nu dan eindelijk klaar. Komende week gaat papa verhuizen.

Hoop ik.

De Leyhoeve staat zich voor op de toepassing van allerhande moderne middelen om de zorg te verbeteren. Appartementen met valdetectie, horloges met gps en veel domotica die helpt het leven van patiënt en verzorgende te veraangenamen. Het idee is om ouderen zo lang mogelijk zelfstandig te laten wonen, maar er is in het enorme complex ook een groot aantal zogenaamde zorgsuites opgenomen, eufemisme voor gesloten afdeling. Toen het met mijn vader langzaam slechter ging, leek het me beter hem direct daarheen te verhuizen. Dit bleek niet mogelijk, omdat deze zorgsuites later zouden worden opgeleverd. Mijn vader moest tegen die tijd zijn eigen woning al hebben verlaten.

Helaas bleek ook de toegezegde opleverdatum voor het appartement waarvoor hij wél stond ingeschreven niet haalbaar. Om toch tijdig te kunnen verhuizen, moest er een wissel plaatsvinden van appartement en die wissel was niet noodzakelijk een verbetering. Het is afschuwelijk om dit soort beslissingen voor je ouders te moeten nemen, omdat ze er zelf niet meer toe in staat zijn. Ik hoop vurig dat mijn kinderen dit bespaard blijft. Maar anderzijds twijfel ik er niet aan dat zij uiteindelijk ook de juiste beslissing zullen nemen.

Nog meer toezeggingen werden niet nagekomen. Het dieptepunt was afgelopen week. Terwijl ik dacht namens mijn vader de sleutel in ontvangst te kunnen gaan nemen en alle praktische verhuiszaken waren geregeld, kreeg ik te horen dat de oplevering van het complex een vertraging van twee weken had opgelopen. Een misverstandje met energie- en waterleveranciers. Ofwel: hoe je met verstand van moderne middelen toch nog als een amateur kunt optreden.  Er werden mensen in een hotel ondergebracht en zelfs op een cruise gestuurd. Niet mijn vader: die had immers zorg nodig. Daarom mocht hij tóch in De Leyhoeve komen wonen. Een week lang is hij de eerste én enige bewoner in het tweehonderd appartementen tellende complex. Om het gebouw te verlaten en te betreden moet hij met de lift naar de lege en donkere parkeergarage onderin het gebouw en daardoor naar buiten lopen.

Ik heb verschrikkelijk mijn best gedaan, maar ik kan het niet veranderen. En accepteren ook niet. Maar Frustrerend is het wel.

Gelukkig krijgt hij een gps-horloge.