Zingen

We kunnen erg genieten van de geneugten des levens, De Ware en ik. Van een eenvoudig, schuimend biertje of een goed glas wijn tot een culinaire smaaksensatie, artistiek opgemaakt op een bordje of bedje van om het even welke bijzondere basis en aan tafel bezorgd door een batterij  bedienden die vakkundig de ondertitels verzorgen, waarna onze smaakpapillen het keihard op een zingen zetten: ik vind het heerlijk.

Een verder zeer verstandige vriendin vertelde eens dat zij haar geld liever besteedt aan één avond lekker eten dan aan een week vakantie. Zó ver zou ik niet willen gaan, maar ik kan me goed verplaatsen in de waardering voor een diner waar de aandacht letterlijk vanaf druipt. En vooral wanneer er wat te vieren valt – en dat is bijna altijd – dan nemen wij maar wat graag de gelegenheid tot high class wining and dining.

Enkele weken geleden nog maar bezochten we daarom een hoog aangeschreven plaatselijk etablissement van nationaal aanzien, dat volgens culinaire kenners weldra een Michelinster zal krijgen toegekend. We kozen voor het viergangenverrassingsmenu mét wijnarrangement. Elk van de vier gangen werd voorafgegaan door een hemelse amuse. De even kundige als spraakzame    sommelier stond, amper verborgen, achter een pilaar paraat om onze glazen bij te vullen voor de laatste slok. Elk gerecht werd aan tafel afgemaakt door een steeds wisselende knipmessende ober, bijvoorbeeld met een handje versgehakt kaneelbasilicum of een garnering van west-Provençaals broodkruim of andere mediterrane specerij. Het was in deze entourage wel een beetje jammer dat ikzelf al de eerste hap van de eerste amuse op het sneeuwwitte tafelkleed liet landen. En dat vervolgens nog enige malen herhaalde. (Tja, wat knoeien betreft ben ik helemaal mijn moeder geworden, die kon je eigenlijk ook nergens mee naar toe nemen.) Maar het smaakte er allemaal niet minder om. Voor het goddelijke maal betaalden wij zonder blikken of blozen een bedrag dat een eindje in de drie cijfers liep. Per persoon.

Maar: genieten hoeft echt niet altijd duur te zijn. Met de eerdergenoemde verstandige vriendin en nog wat feestelijke types zoeken we vaak ook naar goedkope, smakelijke uitstapjes, liefst met een extra dimensie. Een bowling-kipsaté-combinatie. Of een midgetgolf-glow-in-the-dark-gourmet-arrangement. Of, zoals zeer onlangs: een Japans diner (met sushi en kreeft) in een privé-karoakekamer. Met achten om een ronde tafel (zonder tafelkleedje, zodat ik de genen hun gang kon laten gaan) en aan weerszijden een behoorlijk flatscreen en ook nog twee microfoons. We konden – héél eigentijds – via een YouTube-karaokekanaal nummers zoeken om mee te zingen. De sfeer zat er al direct goed in. De een bleek een Frank Sinatra onder de huid te hebben, de ander een Bianca Castafiore, een derde was vooral goed in choreografie. En o ja, er was ook een Echte Zanger bij. Zelf was ik erg sterk in duetten. Dat vond in elk geval de John Travolta in mij. Zeker, het was alleszins een avond van smaak – en  dan heb ik het niet over het eten. Hilarisch ook, vooral toen we gluurden door de raampjes van de andere karaokekamers, waar dit concept uiterst serieus bleek te worden genomen. Aan de rekening viel af te lezen dat we dit zeker nog wel vaker konden doen.

Elke week, eigenlijk.

Ach ja, het keihard op een zingen zetten: ik vind het heerlijk.