Ja-woord

Vroeger gaf ik haar de liefdevol bedoelde bijnaam Trubbels, maar die is wat minder toepasselijk nu zij is uitgegroeid tot een verantwoordelijke jong-volwassene. En moeder bovendien. Daarom noem ik mijn jongste dochter voorlopig maar even Babygirl. Omdat ze dat altijd blijft (van mij) en omdat ze zelf nu dus ook babygirl heeft (maar die noemen we Bobbygirl).

Babygirl ging trouwen. Of, nou ja, zij en haar lief werden geregistreerd partner. Ze kregen eerder al een kind, een relatie en gingen samenwonen (in die volgorde). En nu dus deze stap. Aanvankelijk was het de bedoeling om de gebeurtenis uiterst kleinschalig te houden, maar na ampel beraad werd toch besloten tot een feestje. Ik vroeg Babygirl of we deze happening officieel konden beschouwen als De Bruiloft. En ja, dat kon.

Ik kende eigenlijk niet het verschil tussen huwelijk en geregistreerd partnerschap, dus dat googelde ik even. Ik leerde dat er voor de Nederlandse wet nagenoeg geen verschil bestaat tussen beide. Er zijn eigenlijk maar twee verschillen. Geregistreerde partners kunnen gemakkelijker van elkaar scheiden. Behalve als er minderjarige kinderen zijn, hetgeen bij Babygirl het geval is. Dus dat maakt alvast niets uit. Of hij wist wat het andere verschil was, vroeg ik aan mijn kersverse Schoonzoon, tijdens het trouwfeestje, ten overstaan van de aanwezige familie en vrienden. ‘De kosten!’ riep Schoonzoon nog jolig, maar dat antwoord kon ik niet goed rekenen. Het publiek hield de adem in en spitste de oren. Babygirl wist het wel: ‘De geloften’, zei ze. En ja, dat was waar: bij de administratieve handeling die het geregistreerd partnerschap is, volstaat een handtekening en hoeven de partners elkaar het ja-woord niet te geven. ‘Ach’, zei ik. ‘Wel een beetje jammer. Want dat is eigenlijk toch best een mooi en romantisch moment.’ En ik vervolgde: ‘Is het daarom geen leuk idee om dat hier en nu, te midden van familie en vrienden, alsnog te doen?’

The crowd went wild.

De moeder en zus van de bruid stonden plotseling klaar, compleet met hamer, om als bijzondere ambtenaren van de burgerlijke stand de prangende vragen te stellen. De bruid zelf werd door De Ware ontvoerd naar de verste hoek van de tuin, om haar daar vandaan weg te geven aan Schoonzoon, die dit alles in lichte verwarring aanschouwde. Het leek wel afgesproken werk, zo snel als dit alles ging. En dat wás het ook: gevieren hadden wij dit moment zorgvuldig voorbereid. Maar de overige bruiloftsgasten speelden hun rol zonder enige aansporing ook enthousiast mee. Terwijl de bruid aan de arm van De Ware richting de stralende bruidegom schreed, scandeerden alle aanwezigen luidkeels de Bruiloftsmars. Allebei antwoordden ze volmondig ‘ja’ op de vraag of zij beloofden de plichten van de huwelijkse staat te vervullen – de bruidegom erg gretig en iets te snel.

Alle aanwezigen joelden instemmend en tevreden. Het was een feestelijk en liefdevol tafereel.

Pas later hoorde ik dat veel aanwezige nichtjes en tantes bij deze informele, spontane mini-ceremonie al even spontaan in tranen waren uitgebarsten.

Precies zoals dat hoort.