Richting

We hebben echt een fijne relatie, De Ware en ik. We voelen en vullen elkaar doorgaans goed aan en we doen (daarom) ook heel veel dingen samen. Meestal gaat dat dus heel goed. Meestal.

Misschien goed om hier te melden dat we beiden een aangeboren competitiedrang bezitten. Dat betekent dat we allebei graag willen winnen dan wel ons gelijk willen halen. En elk even veel moeite hebben om ongelijk toe te geven. Gelukkig zijn we het meestal met elkaar eens. Meestal.

Het gaat mis wanneer het gaat om logistiek. Meer bepaald: navigatie. Wij zijn van de generatie die heeft geleerd kaart te lezen en zich voorbereid op een reis door vooraf de route uit het hoofd te leren. Die vervolgens in paniek raakt wanneer een afslag wordt gemist of een weg blijkt afgesloten. We hebben bovendien weinig vertrouwen in een navigatiesysteem en willen de bijbehorende aanwijzingen niet zomaar klakkeloos volgen. Iets met controle, denk ik.

Tot zover de overeenkomsten. Verschillen zijn er ook. De kroonprinses, ons oudste kind, woont sedert enkele jaren in het buitenland. Niet heel ver: in principe iets meer dan twee uren autorijden door veelal Duits landschap. De reputatie van die autowegen is allang achterhaald. De Oosterburen zijn inmiddels (veel te laat) gestart met renovatiewerkzaamheden. Dat houdt in: tientallen kilometers langzaam rijden over veel te smalle rijbanen langs lege bouwketen en asfalteermachines.

Omdat er altijd meer wegen naar Rome leiden, consulteer ik via andere navigatieapps welke van die wegen het snelst is. Dit doe ik als ik mijn handen vrij heb, dus in de passagierszetel. De Ware zit dan achter het stuur, maar die wordt helemaal gek van mijn suggesties, terwijl die toch een significante tijdsbesparing opleveren.

Het ergste is daarbij dat, welke beslissing we ook nemen, het altijd de foute blijkt te zijn. We belanden dan toch in een file of in een andere richting dan die van de bestemming. We arriveren dus altijd te laat bij dochterlief. En zoals gezegd: voor ongelijk toegeven hebben wij beiden geen talent. Dit leidt derhalve tot een conflict en een auto is de minst goede plek om met een conflict om te gaan.

Overigens gebeurt dit alles niet alleen maar in de auto. Toen onlangs een lieve vriendin verhuisde naar het buitengebied en wij naar de housewarming wilden fietsen (geschatte reistijd 20 minuten) kwamen wij er met een half uur vertraging en verhitte gemoederen aan. Dit leidde niet tot enige lering, want over de terugreis deden we zelfs nog langer. En ook een wandeling kan ontaardden in een vergaand meningsverschil. We weten eigenlijk allebei niet hoe we een kaart op Google Maps moeten lezen (De Ware zal dit ontkennen), omdat die kaart voortdurend lijkt te draaien in een ingewikkeld patroon. Hierdoor lopen we steevast eerst opgewekt een kwartier de verkeerde richting in om van die fout vervolgens elkaar de schuld te gaan geven, hetgeen nog zeker zoveel tijd kost. In het ergste geval verdwalen we in een bos of op een eenzame berg én in een onweersbui. Waar gebeurd, diverse malen

Komende week gaan we samen op vakantie naar Zuid-Europa. Met de auto. Naar een gebied waar we nog nooit geweest zijn en waar het fraai wandelen is.

Ik kijk er enorm naar uit!

  

OV OVerlevingsgids

Stel je voor: het is een zonnige ochtend. Je stapt opgewekt de deur uit, koffie in de hand en een hoofd vol plannen. Vandaag wordt jouw dag. Maar dan, terwijl je met een vrolijke pas richting het station loopt, voel je een kleine schaduw op je geluk: de vertraging in het openbaar vervoer.

Dus daar sta ik dan. Het station, dat in mijn hoofd een bruisende hub van activiteit en punctualiteit is, verandert langzaam in een oase van stilstaande treinen en zuchtende reizigers. De omroepster, die in mijn fantasie de binnenkomst van treinen altijd aankondigde als een charmante radio-dj, blijkt een vermoeide ambtenaar met een hardnekkige verkoudheid: ‘Beste reizigers, vanwege een seinstoring is uw trein vertraagd. Onze excuses voor het ongemak.’ Ongemak? Als ik een euro kreeg voor elke keer dat ik dat woord hoorde, had ik nu een privéjet. En wat houdt een seinstoring trouwens in?

 

Daar sta ik dan, in de rij bij de kiosk voor een tweede, misschien zelfs derde koffie. Ik kijk om me heen en merk dat ik niet alleen ben in mijn ellende. De medegedupeerden vormen een bont gezelschap: de verwarde toerist die wanhopig zijn Google Maps aanstaart, de student met een laptop die nu een mobiele werkplek heeft gecreëerd, en de zakenman die zo intens in zijn telefoon praat dat je vermoedt dat hij het OV probeert te herstructureren via een conference call.
Zelf besluit ik te multitasken (een vaardigheid waarvoor ik doorgaans weinig talent heb). Ik check mijn mail, beantwoord een paar berichten, en herinner mezelf eraan om niet te vergeten vandaag nog ergens risottorijst te kopen, het essentiële maar vergeten ingrediënt voor het avondmaal. Al snel merk ik dat ik, ondanks alles, eigenlijk best productief bent. Een briljant inzicht daalt in: misschien is vertraging wel het geheim van multitasking.
Net als ik denk dat ik deze onverwachte wending meesterlijk beheers, hoor ik opnieuw die stem: ‘Beste reizigers, de vertraging is helaas langer dan verwacht.’ De zon schijnt nog steeds, maar in mijn hart begint een klein regenwolkje te druppen.
 
En dan, als een lichtstraal door de wolken, arriveert eindelijk mijn trein. Er ontstaat een haast filmisch moment waarin alles vertraagd lijkt te gaan, alsof ik in een reclame voor parfum zit, terwijl ik in werkelijkheid door een mensenmassa naar binnen wordt geduwd.
Ik vind een plekje, haal diep adem en ontspan. Terwijl de trein zich langzaam in beweging zet, realiseer ik me iets belangrijks: het is niet de bestemming, maar de reis die telt. En als je een goed verhaal hebt om te vertellen, dan is zelfs de meest ellendige vertraging de moeite waard. Wie weet leidt die vertraging wel tot de beste anekdote van de dag.
Ik glimlach naar mijn medereizigers en krijg zowaar een glimlach terug.
 
Nee, dat laatste is natuurlijk niet waar. Oogcontact in een trein komt even vaak voor als een Van Gogh-expositie in de Haagse Schilderswijk. En dit was nog maar het begin van de ellende. Ik moest aan het eind van de dag ook weer naar huis. Een reis die vele malen dramatischer was dan de vertraagde dagstart.
Maar daarover een volgende keer meer.