Notaris

Met het vorderen der jaren, verschuiven ook de aandachtsgebieden. En nu de bladeren weer beginnen te vallen, denk ik dikwijls aan doodgaan. Anders dan vroeger gaan die gedachten niet meer naar een groots en meeslepend afscheid, waarbij honderden mensen mij massaal en diepbedroefd de laatste eer bewijzen in een schier oneindige erehaag, onder begeleiding van een tranentrekkende playlist. Nu overweeg ik vooral de weg naar dat onvermijdelijke einde.

Ik zie het om me heen: de vraag is niet of het verval zal inzetten, maar hoe en wanneer. Welke invloed kan ik daar dan zelf nog op uitoefenen? En hoe kan ik mij ervan verzekeren dat die ideeën ook werkelijkheid worden? Natuurlijk prijs ik mij gelukkig met De Ware, die er alles aan zal doen om mijn laatste levensdagen liefdevol en zoveel mogelijk naar wens te begeleiden. Maar wat als die eerder de pijp aan Maarten geeft? Wij vonden een oplossing in het opstellen van een zogeheten levenstestament en begaven ons naar de notaris.

In een levenstestament is het mogelijk om bij leven iemand te machtigen bij het nemen van financiële en medische beslissingen in de lijn van de wensen van het lijdend voorwerp, wanneer dat zelf niet meer bij machte is om dat te doen. Ik had er al best over nagedacht en zelf ook vrij gedetailleerd op papier gezet hoe ik dit alles voor me zag. We maakten een afspraak met de notaris voor een informatief gesprek en dit papier nam ik mee. 
We hadden natuurlijk geen afspraak met de notaris zélf, die zet vooral handtekeningen tegen een duizelingwekkend tarief. Nee, we hadden een gesprek met een notaris in opleiding, wat in de kantoorhiërarchie nog lager is dan een kandidaat-notaris.

Stipt op tijd belden we aan bij het kantoorpand, dat wat minder grandeur had dan verwacht. We werden in een wachtkamer gezet (een kapstok was nergens te bekennen) en kregen een kopje thee. Er waren nog twee stoelen en toen er drie luidruchtige heren binnenkwamen vroeg ik me af hoe dat nu moest. Maar de heren kwamen alleen even de notaris de hand schudden vanwege een succesvolle deal. Dat gebeurde in een nabijgelegen en uiterst gehorige ruimte en ging gepaard van veel uitbundig geschater. Zoveel vrolijkheid: dit moest echt wel een goed kantoor zijn.

De mannen vertrokken na tien minuten weer, wijzelf mochten na ruim twintig minuten wachten binnenkomen bij de notaris in opleiding, een morsige, mompelende en oogcontactvermijdende veertiger. Al snel bleek dat de wederzijdse verwachtingen niet overeenkwamen. Onze gastheer meende snel een conceptdocument uit een la te kunnen trekken en daarop vervolgens wat namen en geboortedata in te vullen et voilá: klaar is de notaris!

De benodigde namen en data schreef de aankomende notaris op een slordige kladblok. Toen we voorzichtig begonnen over onze specifieke wensen schreeuwde zijn hele lichaamstaal het uit van weerstand, onwil en paniek. Nee, zo ging dat niet hier op kantoor. Feitelijk was er een format dat leidend was en alleen maar hoefde te worden ingevuld. Tegen andere werkwijzen zou de kandidaat-notaris (!) zeker bezwaar maken. De Ware en ik hoefden naar elkaar niet uit te spreken dat we geen goed gevoel hadden bij dit gesprek. We beloofden erover na te denken en dat we nog wat zouden laten weten. Onze gesprekspartner wilde ons zijn visitekaartje meegeven, maar moest dat eerst even halen. Het lag op zolder, twee verdiepingen hoger.

Na een afstandelijke handdruk stapten we, ondanks het onbevredigende karakter van ons bezoek, we opgelucht naar buiten.

Onze lege theekopjes stonden nog altijd in de wachtkamer.

 

Koninginnedag

Het is feest! Vandaag is de verjaardag van mijn eerstgeborene, het oudste kind, de Kroonprinses. Zij is allang volwassen en uitgevlogen uit het ouderlijk nest, maar welbeschouwd verandert de ouder-kindrelatie door de jaren heen niet wezenlijk. Er blijft altijd een basis van zorg en verantwoordelijkheid die door de jaren heen soms zelfs sterker wordt.

Met Kroonprinses was dat niet anders. Nog wel erger, eigenlijk. Nadat ze het ouderlijk huis verliet, ging dat direct met grote stappen. Ze vestigde zich ver van huis en stapte in een relatie, die zich ontwikkelde tot een uiterst toxische variant. Vele jaren was ons contact spaarzaam en breekbaar. Het was een verdrietige periode vol zorg en onzekerheden en absoluut niet het sprookje waarin prinsessen doorgaans de hoofdrol spelen. Gelukkig wist de prinses uit ons verhaal zich uiteindelijk hieruit los te maken en werd daarbij liefdevol opgevangen in de armen van haar eigen Prins. Hoewel de fysieke afstand zelfs nog wat groter werd, groeide zowel ons contact als onze verstandhouding. Eind goed, al goed? Ik heb geleerd dat er weinig zeker is in het leven.

Ook heeft deze periode mij geleerd dat ik een oordeel op handel- of denkwijze van mijn kroost in de meeste gevallen doorgaans beter voor me kan houden. Het zoeken van een eigen weg werkt vele malen beter dan een dwingend ouderlijk advies, alle goede bedoelingen ten spijt. Maar ik kan het ook niet altijd laten om er commentaar op te geven. Laatst beëindigde de Prinses een telefoongesprek met de mededeling dat de avondmaaltijd klaar was en dat het Koninklijk Paar dit zoals altijd, bord op schoot, voor de televisie zou nuttigen. Dit ontlokte mij een uitroep van teleurstelling en de verzuchting dat ik haar zo toch niet had opgevoed. Wij aten vroeger als gezin aan tafel en er stond geen televisie of zelfs radio aan. Nog altijd eten De Ware en ik in ons empty nest samen, zonder televisie. Alleen nu speelt er wel eens een radio op de achtergrond. Ik weet intussen dat we in ons eetritueel zelfs in onze eigen generatie een uitzondering zijn.

Deze week ontving ik uit het Koninklijk Paleis een foto van een huiselijk gedekte tafel, helemaal klaar om aan te schuiven voor de risotto. ‘Terug naar mijn opvoeding’ luidde het onderschrift. Ik begreep het niet meteen, maar Kroonprinses lichtte het zelf meteen even toe. Zij (en haar Prinsgemaal) hadden mijn opmerking ter harte genomen en besloten hun schermtijd te verminderen. Het avondmaal vindt ten paleize voortaan plaats aan de keukentafel. Ze voegde er nog aan toe: ‘Naar advies van pappa wordt altijd geluisterd… of op zijn minst overwogen’.

Mijn hart werd er warm van. Dat vaderlijke raad na zoveel jaren toch nog een vruchtbare bodem vindt, is het geduld meer dan waard!

De Prinses is een Koningin geworden. Dus dat maakt vandaag Koninginnedag.