Mensen reageren vaak oprecht verrast als ze de hele waarheid over mij horen. ‘Maar je ziet er helemaal niet uit als een homo!’ En dat klopt natuurlijk ook: ik ben de vleesgeworden combinatie van huisvaderlijke macho, stoere metroman en eigenzinnig stijlicoon. Toch moet ik toegeven dat er een enkel vooroordeel bestaat, waaraan ik wel voldoe. Sinds jaar en dag al blijf ik thuis voor het Eurovisiesongfestival.
Ik ga hier niet uitleggen wat voor mij nu de precieze aantrekkingskracht is van dit magische evenement. Dat begrijpen enkel gelijkgestemden. Wel kan ik melden dat het mij steeds moeilijker wordt gemaakt om mijn haast levenslange principes trouw te blijven. Ongeveer de belangrijkste factor daarbij vormt de grootste familie van Nederland, die zich sinds vorig jaar nadrukkelijk bemoeit met de vaderlandse inbreng van het festival. Vaderlands kan daarbij worden vertaald naar Hollands – van Vader Abraham tot Volendam. En vaderlands is kennelijk ook het etiket dat kan worden geplakt op het inhoudsloze geneuzel van Radio2-dj en – opeens - zelfbenoemd songfestivalkenner Daniël Dekker.
Vorig jaar was het commentaar van Dekker nog enigszins draaglijk, omdat hij werd bijgestaan door inhoudsdeskundige Cornald Maas, tussen welke beiden overigens geen enkele vorm van chemie merkbaar was. Waar Maas verbanden wist te leggen tussen heden en verleden, staatsrelaties fileerde en aan de hand van weldoordachte analyses het stemgedrag van veel landen wist te voorspellen, beperkte Dekker zich tot vlijmscherpe beschouwingen als ‘gezellig moppie’ en ‘geinig koppie’. Omdat Maas met zijn diepere inzichten natuurlijk niet echt appelleerde aan het familiegevoel werd hij dit jaar vervangen door Tros-boegbeeld Jan Smit.
Samen is het duo Dekker & Smit ijzersterk. Elke bijdrage wordt louter beoordeeld op de zichtbare merites. Nu de Slowaakse tweelingzusjes minder dik gekleed zijn dan tijdens de generale repetitie, zullen zij zeker een finaleplaats halen, is de overtuiging van het kakelende tweetal. Niet dus. En zo voorspelt het duo dapper voor elk liedje de afloop, die vervolgens en steeds pijnlijker onjuist blijkt.
Hoogtepunt (?) van deze systematiek is de volslagen kritiekloze reactie op het optreden van onze eigen 3J’s: ‘kat in ’t bakkie, kan niet meer stuk, rechstreeks naar de finale’. En ja: de 3J’s hebben een muzikaal nummer geschreven en in de persoon van Jan Dulles een zanger met een stem als de Volendamse dijk. Maar in deze live-registratie blijft daar weinig van over. Het couplet lijkt opeens te laag voor Jan. Hij kijkt geen enkel moment in de (juiste) camera en dat creëert een nog grotere afstand dan de vele shots vanuit de nok van dit immense stadion. De andere leden van het trio én de drie backing vocals huppelen zonder enige vorm van regie door elkaar heen op het podium, zonder dat ze wat met elkaar lijken te hebben. Het is een rommeltje. Het ziet er niet uit.
En daarmee is de race dan al gelopen. Al blijven Dekker & Smit dit ontkennen tot de laatste envelop is geopend. Natuurlijk ligt het aan Europa. En aan de vakjury’s. Begrijpelijk, wanneer dat inderdaad van die jury’s zijn zoals de Tros er dit jaar een heeft samengesteld. DJ Fred Siebelink (Fred wie ook weer?), platenbaas Robbie Langendorf, BUMA-directeur Frank Helmink, zanger Tim Douwsma (ja, die!) en Mandy Huydts, die na haar Eurovisiedeelname vooral carrière maakte in het achtergrondkoor van René Froger. Met zoveel deskundigheid begrijp ik nu inderdaad waarom Moldavië wel een finaleplaats wist te behalen.
Kortom: de Trosfactor nodigt de hardekernfan zoals ik niet bepaald uit om nog thuis te blijven voor deze wedstrijd. Maar ach, het tegen de verdrukking in trouw blijven aan eigen voorkeuren en principes…? Story of my life!
Mijn eigen voorspelling van de landen die in de finale in de Top 11 zullen belanden, in min of meer willekeurige volgorde: Italië, Zweden, Frankrijk, Azerbeidjan, Verenigd Koninkrijk, Slovenië, Bosnië-Herzegovina, Servië, Hongarije, Zwitserland, Finland
Geen opmerkingen:
Een reactie posten