IJltempo

Het was een hectische week, die in meer dan een opzicht voorbij leek te vliegen. De ontwikkelingen haalden elkaar links en rechts in een ijltempo in. Ikzelf had het gevoel dat alles mij overkwam. Door de snelheid van gebeurtenissen leek ik zelf volkomen stil te staan.

Hoe snel kan het gaan? Die gedachte kwam in mij op toen op zaterdagmiddag, na vijftig dagen de bezuinigsonderhandelingen van de regeringscoalitie bleken te zijn mislukt. Vijftig dagen, dat is natuurlijk niet zo snel, maar diezelfde zaterdagochtend had het er nog alle schijn van dat een succesvol overleg in zicht was. Zo snel kan de wind dus draaien.

Hoe snel kan het gaan? Dat bedacht ik toen ik zondagmiddag op de afdeling intensive care stond van het ziekenhuis waar mijn vader een uurtje eerder met spoed was binnengebracht. Een tante had hem, geheel buiten bewustzijn, in zijn appartement gevonden en al zijn vitale functies waren ernstig ontregeld: uiterst lage bloeddruk, hartslag en lichaamstemperatuur en ongelooflijk hoge bloedsuikers. De oorzaak van dit alles lag zeer waarschijnlijk in het niet goed controleren van zijn diabetes. Vierentwintig uur eerder had ik hem nog aan de telefoon gehad en leek er niets aan de hand.

Hoe snel kan het gaan? Op maandagmiddag mocht mijn vader de ic alweer verlaten om naar een gewone ziekenhuisafdeling te gaan. Van zijn bijna-doodervaring wist hij helemaal niets meer en hij babbelde er vrolijk op los. Met de nadruk op ‘babbelde’, want veel van zijn opmerkingen raakten kant noch wal. De herinneringen die hij had, vertoonden geen enkele overeenkomst met de werkelijkheid.

Hoe snel kan het gaan? Waar de gedoogcoalitie na zeven weken hopeloos faalde,  vonden politieke vriend en vijand elkaar op dinsdag al binnen twee dagen in een akkoord. Met open mond hoorde ik de euforie van de betrokken partijen aan en probeerde te bevatten wat hier was gebeurd. Ieder in mijn omgeving had hierover direct een mening, maar ik kon alleen maar denken aan mijn zieke vader en zijn onsamenhangende wereldbeeld.

Hoe snel kan het gaan? Op woensdag bracht ik mijn vader zijn bril, zijn horloge, zijn portemonnee, zijn huissleutels en zijn kleding . Op zijn verzoek. Toen ik hem in zijn eenpersoonskamertje achterliet, bedacht ik nog hoe eenvoudig hij nu het ziekenhuis zou kunnen verlaten. In de donderdagnacht werd ik uit bed gebeld door het ziekenhuis: hij had inderdaad besloten om de stoute pantoffels aan te trekken en het hospitaal te verlaten.  Gelukkig kon een nachtportier hem tijdelijk op andere gedachten brengen.

Hoe snel kan het gaan? Vrijdagmiddag had ik een gesprek met de arts van mijn vader, die aangaf dat het maar beter was als ik hem direct thuis afleverde. Hij leed aan een zogeheten delier (de Nederlandstalige benaming voor delirium) waarbij hij last had van waanvoorstellingen. Verblijf in de eigen vertrouwde omgeving bood hiertoe de snelste remedie. Ik kon mij niet aan de indruk onttrekken dat dokter en verplegend personeel papa liever kwijt dan rijk waren.

Toen papa eenmaal weer in zijn eigen huis was, werd hij inderdaad wat rustiger. Ikzelf ook. In de krant las ik dat er op 12 september weer Kamerverkiezingen zouden volgen. Geen idee wat er verder in de afgelopen week is gepasseerd. De wereld draait door, in vliegende vaart.

Ik denk dat ik oud word.