Blij van

Laatst was ik een keer boos. De mensen in mijn omgeving hadden dat nog nooit gezien. Ze schrokken ervan, want ze wisten niet dat dat kon. Ze vertelden anderen erover in termen van ‘wat ik nóu toch heb meegemaakt…’ En ook maar weinigen hebben mij ooit verdrietig gezien. Ik ben nu eenmaal niet vaak boos of verdrietig. Gebeurt dat toch, dan probeer ik daar snel vanaf te komen.

Toegegeven: soms moeten weemoed en zelfmedelijden de ruimte krijgen en de tranen de vrije loop. Dan is het gewoon lekker om even toe te geven aan dat dramatische gevoel van wanhoop of miskenning (of allebei). Voor mij persoonlijk werkt het dan goed om bijvoorbeeld naar een diep-tragische film te kijken waarin de hoofdpersonen in anderhalf uur nog altijd met meer persoonlijke ellende te kampen hebben dan ik in mijn hele leven. Zo’n verhaal hoeft niet noodzakelijk goed te eindigen (liever niet, zelfs), zodat ik ook na afloop nog lekker even kan doorsnikken. Ook helpt het om te luisteren naar nostalgische deuntjes die bij mij al sedert jaren veel treurnis oproepen, omdat ze – in al hun schoonheid -  ooit gekoppeld waren aan verdrietige gebeurtenissen of omdat ze juist van een ondubbelzinnige eenvoud zijn. Ik vind ze in het repertoire van Mijn Held (Bruce Springsteen), maar ook in dat van Rita Hovink, André Hazes en Conny Vandenbos (waarbij het ook nog helpt dat die alledrie dood zijn).

Op andere momenten is het weinig praktisch om te blijven hangen in mijn gevoel, bijvoorbeeld omdat daarvoor niet genoeg tijd is of omdat de situatie dat niet toelaat (wanneer ik een werkoverleg heb of naar een vrolijk verjaardagsfeest moet). Ook in die gevallen helpt het om even te luisteren naar een liedje, maar dan natuurlijk een nummer met meer blijmoedige associaties. Die vind ik eveneens in het oeuvre van Mijn Held, maar veelal ook in meer dan een halve eeuw songfestivalrepertoire. Nee, inderdaad: met muzikale kwaliteit heeft dat niet noodzakelijk iets te maken. Wel leidt het snel tot glim- of schaterlachen.

Toch is er nog een beter medicijn dat mij in no-time vrolijk stemt. Ik kijk graag naar YouTube-filmpjes waarin een flashmob wordt georganiseerd. Zo’n grote groep mensen die spontaan en volkomen onverwacht een dansje of muziekstuk op straat uitvoeren. Hoe groter de groep, hoe beter voor mijn gemoed. (Er moeten natuurlijk nog wel  toeschouwers overblijven.) Ik stel me zo voor dat ze weken hun danspasjes met elkaar geoefend hebben. Hoe prachtig en aandoenlijk als de verrassing dan ook werkelijk slaagt.

Kijk eens even mee: natuurlijk naar die klassieker, de uitermate professioneel uitgevoerde Sound of Music met het fraaie station van Antwerpen als decor.  Blijmoedigheidssucces verzekerd! En op het station van Sydney in Australië zette een groep Ieren spontaan zijn beste beentje voor. En wat te denken van die vrolijke groep Grieken enCyprioten die het Engelse Birmingham wisten te verrassen?  Een onvoorstelbare hoeveelheid flashmobbers is erg indrukwekkend, zoals het gigantische aantal dat Oprah met de Black Eyed Peas in Chicago op de been wist te brengen.En zelfs plaatsvervangende schaamte kan je vrolijk stemmen, zoals in het Duitse Beieren...

En allerliefst, want o zo kneuterig en Rotterdams: de truien van Loes!

Ja. Daar word ik nou écht (heel snel) blij van.